Renate Meinhof

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Renate Meinhof (2021)

Renate Meinhof (ur. 24 stycznia 1966 w Bergen auf Rügen/NRD) – niemiecka dziennikarka, laureatka Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej.

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Renate Meinhof dorastała na protestanckiej plebanii na wyspie Rugia. Jej ojcowscy przodkowie byli pastorami w kilku pokoleniach[1]. Według niej jej rodzice nigdy nie akceptowali reżimu NRD, ona sama już jako dziecko nauczyła się, „że istnieje kilka prawd i że obrona własnych przekonań może boleć”[2].

Po maturze w Ewangelickim Liceum Hermannswerder w Poczdamie odbyła staż jako bibliotekarka przy Związku Kościołów Ewangelickich w NRD (Bund der Evangelischen Kirchen in der DDR). Następnie podjęła studia w zakresie teologii na Ewangelickim Konwikcie w Berlinie Wschodnim. Po zjednoczeniu Niemiec kontynuowała naukę we Frankfurcie nad Menem i na Kirchliche Hochschule Berlin dzielnicy Zehlendorf (EHB). Zdała egzamin magisterski na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie.

Dziennikarstwo[edytuj | edytuj kod]

Uczęszczała do Niemieckiej Szkoły Dziennikarstwa w Monachium (Deutsche Journalistenschule), potem przez kolejne trzy lata pracowała w redakcji dziennika informacyjnego kanału telewizyjnego ARD w Hamburgu. Od 1999 roku jest reporterką w berlińskiej redakcji dziennika Süddeutsche Zeitung[3].

W latach 2000, 2002 i 2004 Renate Meinhof otrzymała za swoje reportaże nagrodę dziennikarstwa kraju związkowego Meklemburgia-Pomorze Przednie (Sophie-Medienpreis)[4][5].

W 2006 roku ukazała się jej książka o wkroczeniu Armii Czerwonej do Meklemburgii w 1945 roku, pod tytułem „Dziennik Marii Meinhof”. Jest to reportaż historyczny oparty na zapiskach babci, które wnuczka odnalazła na strychu sześć dekad później. W recenzji tygodnika Die Zeit książka została opisana jako „obraz w stylu Hieronima Boscha z czasów upadku”[6].

W 2008 roku otrzymała Niemiecko-Polską Nagrodę Dziennikarską[7]. Nagradzany reportaż „Wspaniały świat pralni” stał się kanwą filmu Hansa-Christiana Schmida z 2009 roku[8]. W 2011 roku otrzymała nagrodę dziennikarską feministycznego magazynu „Emma”[9]. W 2021 r. otrzymała nagrodę im. Ulricha Wickerta w dziedzinie praw dziecka[10].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Renate Meinhof jest mężatką i ma dwoje dzieci. Mieszka w Berlinie.

Książka[edytuj | edytuj kod]

  • Das Tagebuch der Maria Meinhof. April 1945 bis März 1946 in Pommern – Eine Spurensuche. Hoffmann & Campe, Hamburg 2005 ISBN 3-455-09425-2.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Renate Meinhof, Bruderherz, w: Süddeutsche Zeitung, 16/17 lutego 2019, s. 11.
  2. ↑ Leben nach Luther. Das evangelische Pfarrhaus gestern, heute und morgen. Wyd. Kulturbüro Kościoła Ewangelickiego w Niemczech, 2014, s. 35.
  3. ↑ Renate Meinhof Polsko-Niemieckie Dni Mediów [dostęp 2022-01-28].
  4. ↑ Medienfest dgb-nord.de, 25 czerwca 2002.
  5. ↑ Gewinner: Sophie – Medienpreis Mecklenburg-Vorpommern journalistenpreise.de [dostęp 2022-01-28].
  6. ↑ Das Tagebuch der Maria Meinhof perlentaucher.de, 23 marca 2005 [dostęp 2022-01-28].
  7. ↑ Laureaci w latach 1997–2019 medientage.org.
  8. ↑ Opisy finałowych prac 2008 medientage.org.
  9. ↑ 10. «Emma»-Journalistinnenpreise an Renate Meinhof verliehen newsroom.de, 26 maja 2008.
  10. ↑ Ulrich Wickert Preis für Kinderrechte zum zehnten Mal in Berlin verliehen ulrich-Wickert-Stiftung.de, 7 września 2021.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Renate_Meinhof&oldid=71496178”