Robert Staniszewski (pułkownik)

Robert Staniszewski

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	15 listopada 1925 Nietulisko Duże
Data i miejsce śmierci	7 marca 1988 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1948-1991
Siły zbrojne	Siły Zbrojne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Jednostki	Wojskowa Akademia Techniczna
Stanowiska	kierownik Katedry Układów Sterowania WAT, kierownik Instytutu Techniki Rakietowej WAT
Odznaczenia

Robert Staniszewski (pułkownik) (ur. 15 listopada 1925 w Nietulisku Dużym, zm. 7 marca 1988 w Szczecinie – pułkownik Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, cybernetyk, profesor zwyczajny doktor habilitowany Wojskowej Akademii Technicznej.

Życiorys

Pochodził z Nietuliska Dużego (pow. opatowski) na Kielecczyźnie, był synem Stanisława i Julii z Korzeniowskich.

Podczas okupacji niemieckiej przyuczał się do zawodu tokarskiego w zakładach metalurgicznych w Starachowicach. Po zakończeniu wojny, w czerwcu 1945 rozpoczął służbę w ludowym Wojsku Polskim. Został skierowany w charakterze technika konstruktora do pracy w Zakładach Naprawczych Lotniczych w Dęblinie, gdzie służył do 1949 roku. W 1947 awansowany do stopnia podporucznika, a w 1949 porucznika. W latach 1949–1956 pracował na stanowiskach technicznych w jednostkach należących do Instytutu Techniki Lotniczej. Od 1952 studiował równocześnie na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. W 1953 awansował na kapitana. W 1956 roku uzyskał dyplom inżyniera mechanika w zakresie eksploatacji samolotów. Również w tym roku został asystentem, a od 1958 roku, po otrzymaniu stopnia magisterskiego i awansu na majora starszym asystentem w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. W latach 1959–1962 kierował laboratorium pomiarów i automatyki w tej uczelni. W październiku 1962 uzyskał stopień naukowy doktora w zakresie nauk technicznych na podstawie dysertacji O zagadnieniu wyznaczenia optymalnych i krytycznych parametrów pracy nieizobarycznego silnika rakietowego na paliwo ciekłe z dyszą rozwartą. Promotorem pracy był płk prof. Ryszard Szymanik.

W 1962 został mianowany docentem na Wydziale Mechanicznym WAT i otrzymał stopień podpułkownika. Pułkownik od 1968 roku, również w 1968 objął funkcję zastępcy kierownika Instytutu Techniki Lotniczej i Rakietowej. W latach 1970–1977 kierował Zakładem Automatyki i Dynamiki Układów. W tym okresie wykładał też poza WATą: automatykę i dynamikę obiektów pływających w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni (1968–1973), automatykę w Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie (1970–1972) i metodologię projektowania na Politechnice Warszawskiej (1970–1975). W maju 1973 habilitował się na podstawie rozprawy pod tytułem Synteza pewnego dynamicznego modelu optymalizacji złożonych układów cieplnych. W 1977 objął kierownictwo Katedry Układów Sterowania WAT. W 1979 roku mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1985 roku profesorem zwyczajnym. W latach 1979–1980 kierował również Instytutem Techniki Rakietowej WAT.

Specjalizował się w badaniach dotyczących teorii sterowania, cybernetyki technicznej i metodologii projektowania. W szczególności interesował się powiązaniami automatyki teorii sterowania systemów z ich konstrukcją w aspekcie eksploatacji, starzenia i rozwoju. Zainicjował badania nad nową klasą systemów sterowania zintegrowanego i był autorem modeli dynamiki projektowania rozwojowego. Opublikował ponad 200 prac naukowych i popularnonaukowych, w tym 20 podręczników i skryptów, m.in.:

• Cybernetyka systemów projektowania (1980)
• Sterowanie zespołów napędowych: projektowanie, konstrukcja i eksploatacja (1980)
• Rozwój systemów projektowania (1981)
• Cybernetyczna teoria projektowania (1986)
• Teoria systemów (1988).

W 1985 roku zorganizował w Warszawie międzynarodową konferencję «Cybernetics–85», a w 1986 pierwsze konwersatorium poświęcone sztucznej inteligencji, czym zainicjował w Polsce rozwój tej dziedziny dla potrzeb robotyki i metodologii projektowania. Był redaktorem naczelnym kwartalnika Postępy Cybernetyki i serii wydawniczej Cybernetyka, a także stałym recenzentem amerykańskiego czasopisma Mathematical Review.

Był członkiem Komitetu Informatyki Polskiej Akademii Nauk i Komitetu Automatyki i Robotyki PAN, przewodniczył Radzie Naukowej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Zakładów Metalowych w Skarżysku Kamiennej. Był członkiem dziewięciu rad naukowych instytutów i uczelni technicznych. Pełnił funkcje konsultanta kilku biur projektowych i konstrukcyjnych. Należał do Stowarzyszeniu Inżynierów i Mechaników Polskich (SIMP), w którym był w latach 1966-1972 członkiem Zarządu Oddziału Warszawskiego. Od 1970 uczestniczył w pracach w Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego (PTC) jako sekretarz naukowy, członek Zarządu Głównego, a od 1984 roku jego prezes. Był członkiem PZPR

Zmarł nagle 7 III 1988 w Szczecinie, pochowany został na cmentarzu Komunalnym na Powązkach w Warszawie (kwatera H-13-7).

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Złoty Krzyż Zasługi
• Złota odznaka SIMP
• Srebrna odznaka SIMP
• Złota odznaka Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego
• Srebrna odznaka Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego

Źródła

• Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 1235
• Internetowy Polski Słownik Biograficzny [1]