Robin Houston

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Robin Houston (ur. w Londynie 1947) – brytyjski aktor głosowy, były spiker, prezenter wiadomości radiowych i telewizyjnych oraz prowadzący quizów. Po rozpoczęciu kariery jako spiker i kierownik sceny został jednym z pionierów radia komercyjnego w Wielkiej Brytanii. Później czytał wiadomości przez 15 lat i stał się jednym z najbardziej znanych komentatorów w telewizji. Przez wiele lat prowadził teleturnieje z quizami, a obecnie jest weteranem wśród aktorów głosowych z ponad 50-letnim doświadczeniem w tej dziedzinie.

Wczesna kariera[edytuj | edytuj kod]

Będąc nastolatkiem zaczął pracę jako aktor głosowy w słuchowisku, co doprowadziło go do przystąpienia do szkoły teatralnej, gdzie uczył się zarządzania scena i produkcji audio[1]. Po ukończeniu szkoły został zachęcony do zostania niezależnym artystą głosowym. Dołączył wówczas do producentów teatralnych Johna Hewera, Mike'a Halla oraz Gervase'a Farjeona w West End teatrze w Londynie pracując przez 5 lat jako spiker, kierownik produkcji, kierownik sceny i audiowizualny reżyser. Brał udział w kabaretach, filmach, programach rozrywkowych oraz konferencjach międzynarodowych oraz pomagał przy wprowadzaniu różnych produktów w Londynie, reszcie Wielkiej Brytanii oraz zachodniej Europy[2]. W tym czasie pracował jako również na pół etatu jako osobisty asystent brytyjskiego lidera zespołu Henry'ego Halla.

Radio[edytuj | edytuj kod]

W październiku 1973 r. został prezenterem założycielskim i producentem w Capital Radio w Londynie, jednej z dwóch pierwszych komercyjnych stacji radiowych w Wielkiej Brytanii, nadających z ich studiów w Euston Tower. Tam czytał weekendowe biuletyny informacyjne[3] i był jednym z producentów programu dziennego magazynu informacyjnego London's Day. Na początku 1974 r. Capital odnowił swoje programy[4] i został starszym czytnikiem wiadomości, prezentując poranne biuletyny w nowym programie Kenny Everett Breakfast Show oraz w programach Tommy Vance i Michael Aspel[5]. W październiku 1974 roku, wraz z innymi czołowymi prezenterami Capital, przyłączył się do nagrywania singla z okazji 1. rocznicy, który został bezpłatnie rozdany słuchaczom[6]. W tym samym miesiącu objął stanowisko redaktora wiadomości, oprócz obowiązków związanych z czytaniem wiadomości. W listopadzie 1974 r. Capital Radio zamknęło swój newsroom z powodów finansowych (co spowodowało zwolnienie 12 dziennikarzy)[4] i przeniósł się do LBC, pierwszej komercyjnej stacji radiowej w Wielkiej Brytanii, nadającej ze studiów na Gough Square, niedaleko Fleet Street w mieście Londyn.

Tam stał się czytnikiem wiadomości dla Independent Radio News i prezenterem dziennych programów informacyjnych dla LBC[7], działając jako prezenter pomocy w programie śniadaniowym LBC, AM[8]. Późnym latem 1975 r. przejął wieczorny program z muzyką klasyczną w stacji oraz wieczorne rozmowy telefoniczne i wywiady artystyczne, prezentując Robin Houston Nightline[9]. Na początku 1976 roku stał się codziennym prezenterem czasu jazdy LBC w Newsbreak, połączeniu wiadomości, reportaży i wywiadów artystycznych[10]. Wyrażając chęć przejścia do telewizji, pod koniec 1976 roku przestał pracować na pełny etat w LBC.

Wciąż występując okazjonalnie dla LBC i wczesnym występem w telewizji, od 1977 do 1979 był stałym prezenterem muzycznym w kanale radiowym BBC World Service, nadawanym z Bush House w Londynie, w The Robin Houston Request Show, Sounds International i Anything Goes[11].

Wiadomości telewizyjne[edytuj | edytuj kod]

Przez ponad 14 lat, od września 1978 roku, prezentował w porze obiadowej biuletyny Thames News w telewizji Thames, obejmującą region ITV w Londynie i hrabstwa macierzyste. Od kwietnia 1980 r.prezentował także nocne biuletyny Thames News, nadawane bezpośrednio po News at Ten. Nadal był widywany dwa razy dziennie w Thames News do końca kontraktu Thames Television w grudniu 1992 roku. W tym czasie przeczytał ponad 5500 biuletynów informacyjnych[12][13].

Rozrywka telewizyjna[edytuj | edytuj kod]

Był jednym z nielicznych nadawców, którzy pracowali jednocześnie dla Thames Television i London Weekend Television[14]. Prezentując Thames News w dni powszednie, był także lektorem ciągłym w wizji i lektorem promocji dla London Weekend Television od 1977 do 1979[15] i przez 15 lat był lektorem większości programów rozrywkowych i nagród wyprodukowanych przez LWT między 1977 a 1992. W związku z tym ustanowił styl i wiedzę odpowiednią dla tamtych czasów, które od tamtej pory były często kopiowane, ale rzadko dopasowywane[16]. W tym samym okresie, do 1997 r., ogłosił także programy rozrywkowe i nagradzane dla telewizji Thames i dla wielu innych firm, ITV oraz dla telewizji BBC. Jako spiker zapewnił lektora ponad 850 programów telewizyjnych ITV:

  • All Star Secrets
  • An Audience With...
  • Aspel & Company
  • Bruce Forsyth's Big Night
  • BAFTA Awards
  • The Cannon and Ball Show
  • The Children's Royal Variety Performance
  • Child's Play
  • The Dame Edna Experience
  • Dame Edna Kisses It Better
  • Des O'Connor Tonight
  • Evening Standard British Film Awards
  • Evening Standard Theatre Awards
  • The Faith Brown Awards
  • The Faith Brown Chat Show
  • A Gala Evening With Victor Borge
  • Game for a Laugh
  • The Goodies
  • The Ken Goodwin Show
  • The Krankies Klub
  • Lena & Bonnie
  • The National Television Awards
  • Newlyweds
  • A Night of 100 Stars
  • A Night on Mount Edna
  • Play Your Cards Right
  • Pot of Gold
  • The Prince's Trust Galas
  • Punchlines
  • The Pyramid Game
  • Royal Film Performance
  • Royal Variety Performance
  • The Russ Abbot Show
  • Sale of the Century
  • Search For A Star
  • The Stanley Baxter Series
  • Strike It Lucky
  • Surprise Surprise
  • Tarby & Friends
  • Tell the Truth
  • The Unrecorded Jasper Carrot
  • We Love TV[14]

Dla telewizji BBC zapowiedział także noworoczne promocje Clive'a Jamesa i Dame Edna Live at the Palace. Od marca 1997 r. jako prezenter głosowy prezentował półgodzinny quiz „100%” przez pięć dni w tygodniu dla nowej stacji telewizyjnej Channel 5[17]. Zrobił 1100 programów w kilku ciągłych serialach przez okres prawie 5 lat, uzyskując dobre oceny dla kanału, ale program został ostatecznie wycofany pod koniec 2001 roku w ramach modernizacji stacji. Ze względów finansowych nie było czasu na montaż, więc programy musiały być gotowe do transmisji po zakończeniu każdego nagrania. W normalnym dniu nagrań odbywało się 10 programów, ale jednego dnia zarejestrowano rekordową liczbę 12 pokazów. Nagrał także 35 programów specjalnych „100%” i 38 późnych wersji programu. W trakcie trwania programu zadał ponad 117 000 pytań[18][19][20]. Od maja 2000 r. objął również funkcję gospodarza dodatkowego codziennego, półgodzinnego quizu Channel 5 One to Win. To również miało dobre oceny i doprowadziło do 208 pokazów w dwóch seriach[17].

Aktorstwo[edytuj | edytuj kod]

Jako aktor zagrał z Sir Johnem Millsem i Damą Peggy Ashcroft w filmie animowanym z 1986 roku When the Wind Blows, w którym zagrał spikera radiowego ostrzegającego przed atakiem nuklearnym[21]. Był prezenterem wiadomości w londyńskim debiucie Angels in America w National Theatre na początku lat 90.[22] Grał również prezentera wiadomości w radiowym i telewizyjnym serialu science fiction Kenny'ego Everetta „Captain Kremmen"[23] i występował w wielu filmach i serialach telewizyjnych, w tym Something Wicked This Way Comes, The Custard Boys, Kavanagh QC, czwartek 12, Holby City, Dempsey i Makepeace i The Gentle Touch[24]. Wystąpił także w kilku telewizyjnych komediach sytuacyjnych, w tym A Fine Romance, Nobody's Perfect, No Problem! and Two's Company[24].

Inne prace[edytuj | edytuj kod]

Oprócz pracy nadawczej od 1967 r. głosił i prezentował reklamy, konferencje i zjazdy, filmy szkoleniowe i komunikacyjne, premiery produktów i ceremonie wręczania nagród. Do głównych klientów należą IBM, magazyn Campaign, BMW, Royal College of Nursing i Volvo Cars. Opowiedział także ponad 100 audiobooków dla usługi Talking Book Królewskiego Narodowego Instytutu Ludzi Niewidomych[25] z inicjatywy edukacyjnej Listening Books 'Sound Learning[26] oraz dla innych wydawców. Przez całe życie pisał zwykłe artykuły i okazjonalnie nekrologi dla szerokiej gamy gazet i magazynów, w tym The Guardian, The Independent i The Oldie[27], a także pięć swoich słuchowisk - A Bark of the Fox, Essay on Betrayal, The Trumpet in the Hall, Peter in the Sky i adaptacja powieści Godfreya Smitha The Business of Loving - zostały wyprodukowane przez BBC Radio 4[28][29]. Jest absolwentem Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej[1] i członkiem długoletniej służby brytyjskiego związku aktorów Equity.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b "Graduate Profile". rada.ac.uk.
  2. ↑ 'John Hewer: Icon of TV advertisements', The Independent(London), 20 March 2008.
  3. ↑ "Capital Radio 95.8FM, 19 January 1974". mixcloud.com.
  4. ↑ a b Local Radio Workshop, Capital: Local Radio & Private Profit, Comedia Publishing Group, London, 1983, p27
  5. ↑ 'Extracts of the Kenny Everett Breakfast Show' (recorded 29 November 1974), Robin Houston Collection (0015815), British Library Sound Archive.
  6. ↑ "Capital Radio's 1st Anniversary Record". youtube.com.
  7. ↑ "LBC presenter photos: Robin Houston". lbcirnmemorybox.wordpress.com.
  8. ↑ "AM, LBC, summer 1975". geofflumley.org.uk.
  9. ↑ 'Robin Houston's Nightline' (recorded 18 November 1975), Robin Houston Collection (001508-10), British Library Sound Archive.
  10. ↑ Newsbreak interviews' (Recorded various dates in 1976), Robin Houston Collection (0015811-13 and C982/05-10), British Library Sound Archive.
  11. ↑ Listings, London Calling, BBC (London), July 1979.
  12. ↑ "Robin Houston" – via YouTube.
  13. ↑ "Thames". adamnostalgia.wordpress.com.
  14. ↑ a b "Robin Houston". ukgameshows.com.
  15. ↑ "TV Announcers". thetvroom.com.
  16. ↑ "ITV announcers". bvws.org.uk
  17. ↑ a b "100% & One to Win". ukgameshows.com.
  18. ↑ 'Television Review', The Stage (London), 11 September 1997
  19. ↑ '100 Per Cent', The Rough Guide to Cult TV, Rough Guides/Haymarket Customer Publishing, London, 2002.
  20. ↑ "Hidden gems of Channel 5: 100%".
  21. ↑ "When the Wind Blows (1986)". bfi.org.uk.
  22. ↑ Programme and cast list, Angels in America, Royal National Theatre (London), 1993
  23. ↑ "The Ultimate Kenny Everett Sketch Site". muuta.net
  24. ↑ a b "Robin Houston". IMDb.
  25. ↑ "RNIB Library". rnib.org.uk.
  26. ↑ "Sound Learning Library". soundlearning.org.uk.
  27. ↑ "The Oldie". pressreader.com.
  28. ↑ "Radio Drama". suttonelms.org.uk.
  29. ↑ Robin Houston Collection (0015801-5), British Library Sound Archive.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Robin_Houston&oldid=73154417”