Rok Franka W.
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1967 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
59 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Kazimierz Karabasz |
| Główne role |
Franciszek Wróbel |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Montaż |
Lidia Zonn |
| Wytwórnia |
Telewizja Polska |
Rok Franka W. – polski pełnometrażowy film dokumentalny z 1967 roku w reżyserii i według scenariusza Kazimierza Karabasza.
Treść[edytuj | edytuj kod]
Film ukazuje rok z życia dwudziestoletniego chłopaka z małej wioski, Franciszka Wróbla, który emigruje do wielkoprzemysłowego Śląska, by wstąpić do Ochotniczego Hufca Pracy. Na film składają się cztery części odpowiadające czterem porom roku. W części jesiennej bohater opowiada o problemach z dostosowaniem do nowych warunków życiowych oraz trudnościach w komunikacji z rówieśnikami. Zimą zawiera pierwsze przyjaźnie. Wiosną coraz pewniejszy siebie bohater zmienia pracę, konstruktywnie wykorzystuje czas wolny oraz spotyka się z różnymi dziewczynami. Latem odnosi szereg sukcesów – kupuje garnitur, zdaje egzamin na prawo jazdy, składa przysięgę wojskową[1].
Produkcja[edytuj | edytuj kod]
Reżyser filmu, Kazimierz Karabasz, zastosował po raz pierwszy w dokumentalnym kinie polskim narrację całościowo opowiadaną z punktu widzenia jednej osoby. Mimo nieprzychylnych opinii kierownika artystycznego Wytwórni Filmów Dokumentalnych, Jerzego Bossaka, Karabasz poświęcił Wróblowi materiał, z którego zmontował film pełnometrażowy[1]. Realizator przygotował starannie scenariusz, który zawierał najważniejsze wydarzenia z życia typowego junaka. Metoda, jaką zastosował Karabasz, oparta była na wnikliwej i bezstronnej obserwacji losów bohatera; jedyny komentarz odautorski stanowiły listy odczytywane przez samego Wróbla[1].
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Po premierze Rok Franka W. był uznawany za odkrycie roku[1]; odniósł też sukces festiwalowy, zdobywając Grand Prix „Złoty Lajkonik” na Krakowskim Festiwalu Filmowym oraz nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen. Jednakże moment premiery filmu przypadł niefortunnie na okres protestów studenckich z marca 1968 roku; kiedy w kwietniu 1968 roku film wszedł na ekrany, obiektywizm autora „brzmiał jak polityczny unik; Ochotnicze Hufce Pracy zaczęły się kojarzyć z wymierzonymi w studentów represjami” (Tadeusz Lubelski)[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Otto 2015 ↓, s. 158–159.
- ↑ Pietrzak 2019 ↓, s. 67–68.
- ↑ Lubelski 2015 ↓, s. 304.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Lubelski, Historia kina polskiego 1895–2014, Kraków: Universitas, 2015, s. 304.
- Wojciech Otto, Obserwacje życia i peregrynacje historii, [w:] Małgorzata Hendrykowska (red.), Historia polskiego filmu dokumentalnego (1945–2014), Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2015, s. 149–225.
- Maciej Pietrzak, Uśpiony temat. O (nie)obecności problemu Marca 1968 roku w kinie dokumentalnym okresu PRL, „Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication”, 26 (35), 2019, s. 63–75, DOI: 10.14746/i.2019.35.03, ISSN 1731-450X [dostęp 2021-05-09].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Rok Franka W. w bazie filmpolski.pl