Roman Maksymowicz

Roman Maksymowicz (Maxymowicz)
Nawrot
	porucznik
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1893 ; Lwów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	3 sierpnia 1915 ; Krasienin, Imperium Rosyjskie
	Przebieg służby
Lata służby	od 1914
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	5 Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa †
	Odznaczenia

Roman Maksymowicz (ur. 28 lutego 1893 we Lwowie, zginął 3 sierpnia 1915) – żołnierz Legionów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jakuba i Ludwiki z Raczyńskich. Młodszy brat Włodzimierza Rokity-Maksymowicza (1891–1938)^[1]. Wychowany w duchu patriotycznym, w tradycjach powstań narodowych. Jego dziadek brał udział w powstaniach 1848 i 1863 roku.

Roman Maksymowicz studiował w Akademii Handlowej w Krakowie. Od 1912 roku należał do Polskich Drużyn Strzeleckich. Uzyskał stopień kadeta. Uczestniczył w dowodzonym przez Franciszka Pększyc-Grudzińskiego kursie instruktorskim w Nowym Sączu (15 lipca – 2 sierpnia 1914). Po wybuchu wojny udał się w rejon koncentracji i został przydzielony do III baonu dowodzonego od 13 sierpnia przez Edwarda Rydza-Śmigłego. W październiku 1914 przeniesiony do dowodzonej przez brata 3 kompanii IV batalionu dowodzącego przez Tadeusza Wyrwę-Furgalskiego. Został tam mianowany szefem kompanii.

Roman Maksymowicz uczestniczył we wszystkich walkach I Brygady. Po bitwie pod Konarami 3 czerwca 1915 roku awansowany na podporucznika piechoty otrzymał dowództwo plutonu w 3 kompanii. Przed bitwą pod Jastkowem znalazł się w 5 pułku piechoty. Razem z pułkiem uczestniczył w tej bitwie. Po wycofaniu się Rosjan brał udział w walkach pościgowych. 3 sierpnia 1915 roku w czasie ataku na Majdan Krasieniński został rażony prosto w serce. Pochowano go najpierw przy przydrożnym krzyżu w Jastkowie. Wkrótce został przeniesiony na Cmentarz Legionistów Polskich w Jastkowie. Pośmiertnie odznaczony Srebrnym Orderem Virtuti Militari i mianowany na stopień porucznika piechoty

Odznaczenia:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Oficera Legionów, później dowódcy 18 Pułku Piechoty, od 1927 do 1937 dowódcy 4 Dywizji Piechoty. Od stycznia 1930 generała dywizji.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Śp. Roman Nawrot Maksymowicz "Panteon Polski" 1 (1924) nr 4.
Kazimierz Bąbiński Zarys historii wojennej 5 Pułku Piechoty Legionów Warszawa 1929.
Jan Konefał: Legiony Polskie w Lubelskiem : 1914-1918. Lublin: Redakcja Wydawnictw KUL, 1999. ISBN 83-228-0676-0.
Wiktor Krzysztof Cygan: Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich.. Warszawa: Warszawska Oficyna Wydawnicza "Gryf", 1992. ISBN 83-85209-08-5.
Michał. Klimecki: Legiony Polskie. Warszawa: Bellona, 1991. ISBN 83-11-07863-7.

[1] Oficera Legionów, później dowódcy 18 Pułku Piechoty, od 1927 do 1937 dowódcy 4 Dywizji Piechoty. Od stycznia 1930 generała dywizji.

[1]