Ropniak podtwardówkowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ropień zewnątrztwardówkowy i podtwardówkowy, nieokreślony
Empyema subdurale
Ilustracja
Ropień (strzałka z pustym grotem), który doprowadził do powstania ropniaka podtwardówkowego (strzałka z wypełnionym grotem) – obraz w tomografii komputerowej
Klasyfikacje
ICD-10

G06.2

Ropniak podtwardówkowy (łac. empyema subdurale) – nagromadzenie treści ropnej pomiędzy oponami mózgu: oponą twardą i pajęczynówką[1][2][3].

Etiologia i patogeneza[edytuj | edytuj kod]

Najczęściej występuje w 2 i 3 dekadzie życia jako następstwo zakażeń w obrębie twarzoczaszki. W ponad połowie przypadków występuje jako powikłanie zapalenia zatok przynosowych[4], w 30% jako powikłanie zapalenia ucha albo urazu głowy, może wikłać też zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych[3], wyrostka sutkowatego[5], kości lub jego przyczyną może być rozsiew krwiopochodny (w mniej niż 5% przypadków)[6]. Zakażenie szerzy się najczęściej przez układ żylny, choć jest też możliwe szerzenie się przez ciągłość[6].

Czynnikiem etiologicznym zakażenia najczęściej są[6]:

Objawy kliniczne[edytuj | edytuj kod]

Obraz MRI w sekwencji T1 ze wzmocnieniem kontrastowym głowy dorosłego mężczyzny, u którego wystąpił zespół oponowy i drgawki. W prawej części obrazu widoczne nagromadzenia pod oponą twardą ze wzmacniającym się brzegiem, co nasuwa rozpoznanie ropniaka podtwardówkowego.

W pierwszym okresie objawy są niecharakterystyczne i zwykle ograniczają się do 2 objawów:

W późniejszym okresie występują bardziej charakterystyczne objawy, takie jak:

i wreszcie dopiero w przypadku nagromadzenia większej ilości treści ropnej pojawiają się

Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod]

Pewne rozpoznanie można postawić na podstawie charakterystycznego obrazu tomografii komputerowej lub magnetycznego rezonansu jądrowego. Należy podkreślić, że w około 25% przypadków (u co czwartego chorego) badania te nie wykazują zmian w obrębie OUN. Dopiero powtórnie wykonane badanie rezonansem magnetycznym po podaniu gadolinu zwiększa czułość tych badań i tym samym umożliwia rozpoznanie[7].

Leczenie[edytuj | edytuj kod]

Drenaż ropniaka jest wskazany w przypadku grubości ropniaka powyżej 9 milimetrów, choć należy go rozważyć także, gdy zmiana jest mniejsza[6]. W leczeniu stosuje się także 3 antybiotyki w dawkach maksymalnych podawane dożylnie[6]: penicylinę G (gdy czynnikiem etiologicznym jest MRSAwankomycynę), cefalosporynę III generacji i metronidazol. Antybiotyki powinno się stosować 2–4 tygodnie po leczeniu operacyjnym i 6–8 tygodni przy leczeniu zachowawczym[6]. Stosuje się leczenie objawowe (przeciwpadaczkowe i przeciwobrzękowe) oraz rehabilitację[6].

Rokowanie[edytuj | edytuj kod]

Im później choroba zostaje rozpoznana, tym większe ryzyko wystąpienia trwałych ubytków neurologicznych (padaczka, niedowład, afazja) pomimo wyleczenia ropniaka[6]. Śmiertelność wynosi około 40%[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Szczeklik i Gajewski 2017 ↓, s. 2264.
  2. Mohamed A. Hendaus, Subdural Empyema in Children, „Global Journal of Health Science”, 5 (6), 2013, s. 54–59, DOI10.5539/gjhs.v5n6p54, ISSN 1916-9736, PMID24171874, PMCIDPMC4776870 [dostęp 2017-11-25].
  3. a b M. Hendaus, M. Khalifa, Subdural empyema due to Escherichia coli and Neisseria meningitides in an immunocompetent infant (a case report), „Georgian Medical News” (217), 2013, s. 49–53, ISSN 1512-0112, PMID23676488 [dostęp 2017-11-25].
  4. Alice Ann Holland i inni, Complicated subdural empyema in an adolescent, „Archives of Clinical Neuropsychology: The Official Journal of the National Academy of Neuropsychologists”, 28 (1), 2013, s. 81–91, DOI10.1093/arclin/acs104, ISSN 1873-5843, PMID23232862 [dostęp 2017-11-25].
  5. Omar Mirza i inni, Escherichia coli positive infratentorial subdural empyema secondary to mastoiditis and underlying cholesteatoma, „BMJ Case Reports”, 2014, 2014, DOI10.1136/bcr-2014-204498, ISSN 1757-790X, PMID24777089, PMCIDPMC4009912 [dostęp 2017-11-25].
  6. a b c d e f g h i Szczeklik i Gajewski 2017 ↓, s. 2265.
  7. Nienaturalne zachowanie nastoletniego chłopca. Medycyna Praktyczna Online

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Szczeklik, Piotr Gajewski: Interna Szczeklika 2017. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2017, s. 2264–2265. ISBN 978-83-7430-517-4.