Ruth Benerito
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Doktor nauk chemicznych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1948 |
| Doktor honoris causa Tulane University – 1981 | |
| Zatrudnienie | |
| Instytucja |
Southern Regional Research Center |
Ruth Benerito (ur. 12 stycznia 1916 w Nowym Orleanie, zm. 5 października 2013 w Metairie[1]) – amerykańska chemiczka, autorka ponad 50 patentów[2].
Urodziła się jako córka Johna Edwarda Rogana i jego żony Bernadette z domu Elizardi. Po ukończeniu New Orleans Public Schools w wieku 14 lat musiała odczekać rok, aby wstąpić do Sophie Newcomb College, college'u dla kobiet na Tulane University. Tam zdobyła bakalarat (B.S.) z chemii w 1935[2].
W czasie wielkiego kryzysu trudno było o pracę, zwłaszcza dla kobiet, Ruth Rogan pracowała jako bezpłatny technik laboratoryjny, pracownik socjalny, a w końcu została nauczycielką w Jefferson Parish Public Schools. W tym czasie kontynuowała studia (pod kierunkiem Rose Mooney) i w 1938 uzyskała stopień magisterski (Master of Science). W latach 1940–1943 uczyła w Randolph Macon Woman’s College, a od 1943 wróciła do Sophie Newcomb College, jako wykładowczyni chemii fizycznej. W czasie wakacji i urlopów studiowała na Sophie University of Chicago, gdzie uzyskała stopień doktora (Ph.D.) w 1948. W Sophie Newcombe College pracowała do 1953, osiągając stanowisko assistant professor. W 1953 przeniosła się do Southern Regional Research Center, laboratorium amerykańskiego Departamentu Rolnictwa, gdzie początkowo pracowała nad odżywczymi wlewami dożylnymi (Intravenous Fat Program). W 1955 objęła stanowisko kierownika tego programu. Od 1958 kierowała Colloid Cotton Chemical Laboratory, a w 1959 została kierownikiem badań w Physical Chemistry Research Group of the Cotton Reaction Laboratory. Pracowała tam nad chemiczną obróbką bawełny w celu uzyskania lepszych tkanin. Dzięki jej pracom uzyskano tkaniny odporne na gniecenie, poplamienie czy płomienie[2].
Od 1960 pracowała jako adjunct professor w Tulane University, a od 1981 jako wykładowca w University of New Orleans. W 1986 przeszła na emeryturę[2].
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
Praca Ruth Benerito wielokrotnie była nagradzana. Otrzymała Medal Garvana-Olina (1970), ACS Southern Chemist Award (1968) i ACS Southwest Chemist Award (1971), dwukrotnie USDA Distinguished Service Award (1964, 1970). W 1968 dostała Federal Woman’s Award, nagrodę za wybitną służbę dla kobiet we wszystkich działach służby federalnej. W 2002 nagrodzona została Lemelson-MIT Lifetime Achievement Award[3]. Honorowe członkostwo przyznały jej stowarzyszenia Delta Kappa Gamma oraz Iota Sigma Pi. Ladies' Home Journal umieścił ją na liście 75 najważniejszych kobiet w USA. W 1981 Tulane University przyznał jej doktorat honoris causa[2].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Ruth Benerito pochodziła z postępowej rodziny. Ojciec był inżynierem pracującym jako urzędnik kolejowy, a matka artystką zaangażowaną w działania społeczne. Swego ojca Ruth określała jako „pioniera ruchu wyzwolenia kobiet”, który szanował kobiety i doceniał ich możliwości. Matka Rogan dawała dzieciom dużą swobodę. Ruth była trzecią z sześciorga dzieci Roganów[2]. W 1950 Ruth Rogan poślubiła Franka H. Benerito, pracownika branży motoryzacyjnej. Owdowiała w 1970[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Margalit Fox: Ruth Benerito, Who Made Cotton Cloth Behave, Dies at 97. New York Times, 2013-10-07. [dostęp 2020-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-31)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Jane A. Miller, Ruth Mary Rogan Benerito, [w:] Louise S. Grinstein, Rose K. Rose, Miriam H. Rafailovich (red.), Women in Chemistry and Physics, Greenwood: Greenwood Press, 1993, s. 30-33, ISBN 0-313-27382-0 (ang.).
- ↑ Ruth Benerito. Science History Institute, 2017-12-01. [dostęp 2020-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-12)]. (ang.).