Rym wewnętrzno-zewnętrzny
Rym wewnętrzno-zewnętrzny – rym, w którym jedno słowo znajduje się wewnątrz wersu, a drugie na jego końcu, czyli w klauzuli[1]. Szczególnym przypadkiem rymu wewnętrzno-zewnętrznego jest rym średniówkowo-klauzulowy, występujący między innymi w strofie mickiewiczowskiej[2]. Przykład zastosowania rymów wewnętrzno-zewnętrznych można odnaleźć w wierszu Bolesława Leśmiana Zielony dzban.
Wybiła godzina - wiosna się zaczyna,
Z chaty poprzez kwiaty wybiega dziewczyna,
Dzban zielony, pełen wody,
Niesie zmarłym dla ochłody
W skwar śmiertelnej niepogody,
Co w proch wargi ścina.
Rymy wewnętrzno-zewnętrzne występują w wierszu Edwarda Leara The Owl and the Pussy-Cat.
Pussy said to the Owl, "You elegant fowl!
How charmingly sweet you sing!
O let us be married! too long we have tarried:
But what shall we do for a ring?"
They sailed away, for a year and a day,
To the land where the Bong-Tree grows
And there in a wood a Piggy-wig stood
With a ring at the end of his nose,
His nose,
His nose,
With a ring at the end of his nose[3].
Rym wewnętrzno-zewnętrzny był podstawową cechą wyróżniającą leoninu, czyli średniowiecznego rymowanego heksametru daktylicznego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stanisław Sierotwiński: Słownik terminów literackich. Wrocław: Ossolineum, 1966, s. 238.
- ↑ Wiktor Jarosław Darasz: Mały przewodnik po wierszu polskim. Kraków: Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego, 2003. ISBN 83-900829-6-9.
- ↑ Edwward Lear: The Owl and the Pussy-Cat. poetryfoundation.org. [dostęp 2016-12-28]. (ang.).