SWS Be 4/6

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Be 4/6
Ilustracja
Be 4/6 w Zurychu
Dane ogólne
Kraj produkcji

 Szwajcaria

Producent

SWS, SIG

Miejsce produkcji

Schlieren

Lata produkcji

1966–1969

Dane techniczne
Liczba członów

3

Długość

20 900 mm

Szerokość

3680 mm

Wysokość

2200 mm

Masa

25 800 kg
23 300 kg (doczepa)

Rozstaw wózków

1000 mm

Układ osi

Bo′2′Bo′

Moc silników

4×75 kW

Napięcie zasilania

600 V DC

Prędkość maksymalna

60 km/h

Wnętrze
Liczba miejsc siedzących

43–47
47 (doczepa)

Liczba miejsc ogółem

165–175
172 (doczepa)

Be 4/6 (nazwa potoczna: Mirage) – typ szwajcarskiego wagonu tramwajowego, wytwarzanego w latach 1966–1969 w zakładach SWS dla przedsiębiorstwa Verkehrsbetrieben Zürich z Zurychu.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Przydomek „Mirage” (miraż) powstał, ponieważ podobnie jak w przypadku myśliwców Mirage armii szwajcarskiej, które zostały zakupione w tym samym czasie co pierwsze tramwaje (1968 r.), doszło do przekroczenia kosztów[1]. Z tego powodu po zakupie 90 wagonów sterowniczych ostatnich 36 wagonów zakupiono w wersji bez kabiny motorniczego. Te doczepy czynne mogą być wykorzystywane wyłącznie jako drugi wagon w składzie. Doczepy te otrzymały przydomek „Blinde Kuh” (ślepa krowa), ponieważ pierwotnie nie posiadały przedniego reflektora[1].

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Bazując na doświadczeniach z dwoma prototypami Be 6/6 nr 1801 (z dwoma przegubami) i nr 1802 (z jednym przegubem), zamówiono tramwaje dwuprzegubowe, aby uniknąć przekroczenia skrajni na wąskich zakrętach. Ponieważ tramwaj z doczepą nie rozwijałby wystarczającego przyspieszenia na górzystych liniach nr 13 (Albisgüetli) czy 7 (Central – Weinbergstrasse), zdecydowano się na zamówienie trójczłonowego wagonu z czterema osiami napędowymi i dwiema osiami tocznymi, który mógłby być eksploatowany pojedynczo i w składach podwójnych[2]. Pierwszy i trzeci wózek wyposażono w dwa silniki o mocy 75 kW, natomiast drugi wózek jest toczny i zamontowany jest pod środkowym członem[3].

Eksploatacja[edytuj | edytuj kod]

Wagony „Mirage” mogą być eksploatowane pojedynczo lub w składzie podwójnym z drugim wagonem „Mirage” lub „Blinde Kuh”. W 1966 roku wraz z dostawą pierwszych wagonów wprowadzono składy podwójne na liniach 2, 7, 13 i 14 w Zurychu[4].

Pierwszych 76 wagonów posiadało wydzielone miejsce siedzące dla konduktora. Wraz ze wprowadzeniem obsługi bezkonduktorskiej w 1969 r. miejsce stało się zbędne i od numeru 1677 wagony „Mirage” i wszystkie wagony doczepne „Blinde Kuh” były dostarczane bez nich. W kolejnych latach likwidowano miejsca dla konduktorów. Zwiększyło to pierwotną liczbę siedzeń z 43 do 47 w wagonów nr 1601–1660 i z 39 do 43 w wagonach nr 1661–1676[2][4].

Do lat 80. XX w. dwuwagonowe składy rozłączano i ekspediowano pojedyncze wagony na linie poza godzinami szczytu, wieczorem oraz w niedziele i święta. Dla potrzeb jazd manewrowych wagony silnikowe wyposażono w tylne pulpity, zaś doczepne w przednie i tylne. Po 1978 r. doczepy otrzymały reflektor przedni i wycieraczkę, co sprawiło, że przydomek „Blinde Kuh” nie miał już uzasadnienia[3].

Od 1976 roku, w związku z dostawą nowej serii wagonów „Tram 2000”, składy tramwajów „Mirage” eksploatowano także na linii 11 oraz jako pojedyncze na liniach 5, 6, 8 i 15. Ponadto w latach 1978–1987 przystosowano łącznie 25 wagonów (1601–1605 i 1671–1690) do eksploatacji z doczepami B4 szwajcarskiego tramwaju standardowego (747, 765–768, 770, 787–800), montując gniazda sterowania wielokrotnego[3]. Składy Be 4/6+B4 kursowały na liniach 3 i 4.

W latach 1985–1990 29 wagonów (1648–1676) wyposażono w zabezpieczenia „Zugstop” w celu umożliwienia ich eksploatacji w tunelu tramwajowym do Schwamendingen, który obsługuje linia nr 7[3].

W czerwcu 2010 r. ostatnie tramwaje wycofano z regularnej eksploatacji[5]. Kilka egzemplarzy pozostawiono jako rezerwę taborową.

W zależności od stanu technicznego wycofywane tramwaje trafiały albo do Winnicy na Ukrainie, albo były złomowane. W ramach programu finansowanego przez Sekretariat ds. ekonomicznych(inne języki) do połowy 2010 r. do Winnicy przybyło łącznie 45 wagonów silnikowych i trzy doczepne[6]. Kolejnych 12 wagonów „Mirage” i części zamiennych dostarczono do Winnicy w 2011 r.

Aby zmniejszyć braki taborowe powstałe po wydłużeniu linii nr 2 i 8, od poniedziałku do piątku w godzinach szczytu wieczornego od 25 lutego 2019 r. na dodatkowym kursie linii nr 8 kursował jeden z dwóch muzealnych tramwajów Be 4/6[7]. Drugi wagon pojawiał się na zwykłym kursie linii nr 17 od 2 września 2019 r. Od 25 listopada 2019 r. oba tramwaje kursowały w składzie dwuwagonowym na linii nr 13 od poniedziałku do piątku w godzinach szczytu wieczornego[8]. 1 kwietnia 2021 r. sytuacja taborowa uległa poprawie dzięki dostawie wystarczającej liczby nowych tramwajów Bombardier Flexity Zürich, w związku z czym oba wagony powróciły do muzeum.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Adieu Mirage – Eine Ära geht zu Ende [online], Medienmitteilung des Departements der Industriellen Betriebe, 21 czerwca 2010 (niem.).
  2. a b Walter Trüb, Josef Balen, Peter Kamm, Ein Jahrhundert Zürcher Strassenbahnen, Zurych: Orell Füssli, 1982, s. 62–63, ISBN 3-280-013232 (niem.).
  3. a b c d Peter Kamm, Zürich Transport 1882–1996, Oberstalden GL, 1996, s. 62–63 (niem.).
  4. a b Unternehmensgeschichte – Stadt Zürich [online], stadt-zuerich.ch, 23 grudnia 2015 [dostęp 2024-02-25] [zarchiwizowane z adresu 2015-12-23] (niem.).
  5. Letzte Fahrt des Mirage-Trams, „Neue Zürcher Zeitung”, 24 czerwca 2010, ISSN 0376-6829 [dostęp 2024-02-25] (niem.).
  6. Projektbeschrieb Zürcher Trams für Vinnitsa [online] (niem.).
  7. Zusatzkurs auf der Linie 8 ab 25. Februar 2019 – Stadt Zürich [online], www.stadt-zuerich.ch [dostęp 2024-02-25] (niem.).
  8. Engpass bei den Zürcher Trams: VBZ streichen Linie 17 [online], www.toponline.ch [dostęp 2024-02-25] (niem.).