Samozatopienie floty niemieckiej na Dunaju
| II wojna światowa | |||
| Czas |
wrzesień 1944 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
okolice Đerdap, Dunaj | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
brak możliwości wycofania floty na bezpieczne wody | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Samozatopienie floty niemieckiej na Dunaju – akcja zatopienia własnych okrętów, podjęta we wrześniu 1944 roku przez oficerów i marynarzy czarnomorskiej części Kriegsmarine na rozkaz swojego dowódcy, Paula-Willy'ego Zieba. Samozatopienie floty miało na celu zapobieżenie przejęciu okrętów przez Armię Czerwoną spowodowanego brakiem możliwości wycofania ich na bezpieczne wody kontrolowane przez państwa Osi[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ewakuacja floty[edytuj | edytuj kod]
W sierpniu 1944 roku sytuacja niemieckich okrętów na Morzu Czarnym stawała się coraz cięższa i zdecydowano się na ich ewakuację wodami Dunaju aż do Niemiec w ramach operacji Dunajski Elf. Okręty podwodne, które nie były przystosowane do takich podróży, zostały wcześniej zatopione niedaleko tureckiego wybrzeża[1].
Wypowiedzenie wojny Niemcom przez Rumunię naraziło flotę na ataki byłego sojusznika, które spowodowały dotkliwe straty. W związku z pogarszającą się sytuacją, Zieb zdecydował (przy sprzeciwie zwierzchników) o samozatopieniu floty na Dunaju, tak aby zablokować wojskom radzieckim możliwą drogę transportu po rzece[1].
Czasy powojenne[edytuj | edytuj kod]
Po wojnie usunięto tylko część z 220 zatopionych jednostek, z których niektóre trafiły do służby w jugosłowiańskiej flotylli rzecznej. Pozostałe są źródłem lokalnych problemów związanych z m.in. ciągłą obecnością materiałów wybuchowych na wrakach oraz ze zwężeniami rzeki i wynikającymi z tego utrudnieniami transportu, które wg minister Zorany Mihajlović kosztują Serbię 5 mln euro rocznie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d BBC News, Operacija Dunavski vilenjak: Kako su potopljeni nemački brodovi i šta će njihovo vađenje otkriti [online], 14 czerwca 2020 (serb.-chorw.).