Scaled Composites ARES
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
samolot szturmowy |
| Konstrukcja |
kompozytowa |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
19 lutego 1990 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x silnik turbowentylatorowy Pratt & Whitney Canada JT15D-5 |
| Ciąg |
13,14 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,70 m |
| Długość |
8,72 m |
| Wysokość |
3,0 m |
| Powierzchnia nośna |
17,80 m² |
| Masa | |
| Własna |
1308 kg |
| Startowa |
3000 kg |
| Paliwa |
975 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
746 km/h |
| Zasięg |
2600 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x Działko GAU-12 2 x AIM-9L Sidewinder 4 x FIM-92 Stinger | |
| Użytkownicy | |
| USA | |
Scaled Composites ARES (Model 151) – amerykański, doświadczalny samolot bojowy skonstruowany w wytwórni Rutan Aircraft Factory i zbudowany w Scaled Composites. Akronim ARES oznacza Agile Responsive Effective Support (skuteczne wsparcie przy podwyższonej manewrowności).
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prace nad samolotem, którego głównym zadaniem miała być skuteczna walka ze śmigłowcami oraz wspieranie działań sił lądowych, rozpoczęły się w firmie Burta Rutana w 1981 roku. W owym czasie United States Army rozpoczęła program Low Cost Battlefield Attack Aircraft (LCBAA), którego celem było zaprojektowanie i zbudowanie taniego samolotu przeznaczonego do wsparcia sił lądowych oraz zwalczania nieprzyjacielskich śmigłowców. Wstępne założenia projektu przewidywały użycie silnika turbośmigłowego, zdolność do operowania ze słabo wyposażonych lotnisk polowych, w tym dróg i autostrad, długi czas pozostawania w powietrzu oraz niewielki koszt samolotu. Podobny projekt realizowany był również w Wielkiej Brytanii, w której British Aerospace rozpoczęła pracę nad samolotem British Aerospace P.1233-1 Saba w ramach projektu Small Agile Battlefield Aircraft (Mały Zwrotny Samolot Pola Walki). Z biegiem czasu pierwotny projekt uległ licznym modyfikacjom, do najważniejszej z nich należało wykorzystanie silnika turbowentylatorowego do napędu maszyny. Prototyp gotowy był w 1986 roku a w swój dziewiczy lot wzniósł się 19 lutego 1990 roku. Za steram maszyny siedział pilot doświadczalny wytwórni Scaled Composites, Doug Shane. Początkowo maszyna nie była uzbrojona, jednak w 1991 roku na jej pokładzie zamontowano działko GAU-12. Samolot spędził w powietrzu około 250 godzin i wykazał się bardzo dobrą manewrownością na niskich pułapach. ARES został zbudowany w wersji jednomiejscowej, jednak producent przewidywał powstanie również szkoleniowej wersji dwumiejscowej. Cały projekt zakończył się w 2000 roku na etapie budowy jednego prototypu. US Army jak również US Air Force nie wykazała zainteresowania projektem, działania w Iraku pokazały skuteczność A-10 oraz śmigłowców AH-64. Scaled Composites próbowała zainteresować swoim samolotem siły powietrzne innych państw, zwłaszcza tych, które nie dysponują zbyt zasobnym portfelem, ale również bez rezultatów.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
ARES jest jednomiejscowym, zbudowanym z kompozytów, wolnonośnym dolnopłatem. Samolot został zbudowany w układzie "kaczka". Podwójne usterzenie poziome i niesymetryczny względem osi podłużnej kadłub. Niesymetryczność ta wynika z umieszczenia po lewej stronie kadłuba pojedynczego wlotu powietrza do silnika, który jest odchylony o 8° względem osi podłużnej samolotu. Wylot spalin ustawiony jest już symetrycznie. Po prawej stronie kadłuba umieszczono działko GAU-12 z zapasem 220 sztuk amunicji. Dzięki niewielkiemu obciążeniu skrzydeł i dużej powierzchni lotek maszyna charakteryzuje się bardzo dobrą zwrotnością. Prędkość kątowa zakrętu wynosi 30° na sekundę, a prędkość przeciągnięcia 152 km/h. Zbiorniki paliwa umieszczone zostały w skrzydłach. Podwozie chowane, trójzespołowe z przednim podparciem. Samolot był bardzo łatwy w pilotażu i odporny na przeciągnięcie. Skrzydło o obrysie dwutrapezowym, poszerzone przy kadłubie, z dodatnim skosem i wzniosem, z zaokrąglonymi końcami.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Krzysztofowicz, British Aerospace Jetstream 31, "Lotnictwo", nr 14 (1992), s. 33, ISSN 0867-6763.