Schizofrenia prosta
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Schizofrenia prosta – jeden z typów schizofrenii charakteryzujący się brakiem występowania objawów wytwórczych i występowanie jedynie objawów negatywnych (np. brak woli, spłycenie afektu, apatia)[1].
Przebieg schizofrenii prostej rozpoczyna się od coraz bardziej zwiększającego się zobojętnienia, obniżenia nastroju i brakiem zainteresowania własnym losem i otoczeniem. Stosunek chorego do otoczenia staje się coraz bardziej pozbawiony emocji, a sama osoba staje się wyalienowana.
W Polsce rozpoznawana jest bardzo rzadko (około 1% pacjentów)[1].
Kryteria diagnostyczne[edytuj | edytuj kod]
Kryteria diagnostyczne schizofrenii prostej A. Kalinowskiego:[2]
- zmniejszenie ogólnej aktywności i inicjatywy;
- stopniowa utrata zainteresowania;
- autyzm;
- naruszenie kontaktu z otaczającymi ludźmi, aż do samoizolacji;
- formalne zaburzenia myślenia;
- zaburzenia afektywne (zubożenie i nieadekwatność emocji);
- ambiwalencja;
- często niezdolności zdania sobie sprawy z własnej choroby.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Stanisław Porczyk: Podtypy schizofrenii. 2005-02-14. (pol.).
- ↑ Antoni Kalinowski. Kryteria diagnostyczne i rokowanie w schizofrenii prostej. „Psychiatria Polska”. 14 (5), s. 497—504, 1980.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Jarosz: Co każdy powinien wiedzieć o chorobach psychicznych. Łódź: Piątek Trzynastego Wydawnictwo, 2004, s. 38, seria: Nasze zdrowie. ISBN 83-7415-003-3.
