Shan Tao
Shan Tao (chiń. upr. 山涛; chiń. trad. 山濤; pinyin Shān Tāo; ur. 205, zm. 283) – chiński polityk, zaliczany do Siedmiu Mędrców z Bambusowego Gaju.
Jako pierwszy ze swego rodu doszedł do wysokich stanowisk, mianowany przez cesarza Wudi z dynastii Jin, który go wysoko cenił. W latach 272–279 pełnił funkcję dyrektora ds. personelu; najwyższe ministerialne stanowisko osiągnął w 282, tuż przed śmiercią[1]. Zachowane anegdoty opisują go jako błyskotliwego, o wielkiej zdolności intuicyjnego rozumienia rzeczy, zarówno kwestii wojskowych, jak i osobistych dziwactw przyjaciół; rozumiał też idee nauki Lao-Zhuanga (tj. taoizmu)[2]. Uosabiał ideał konfucjańskiego urzędnika – aktywnie uczestniczącego w życiu publicznym, oddanego, obowiązkowego, służącego swą pracą państwu, ale niezaangażowanego we frakcyjne walki polityczne[3].
Był przyjacielem Xi Kanga, którego rekomendował na stanowisko urzędnicze[4], podobnie jak Ruan Xiana[5]. Zdawał sobie sprawę z nieprzydatności tego ostatniego jako urzędnika, ale podziwiał jego nieprzywiązanie do spraw światowych, co za tym idzie – niepodatność na wszelką korupcję[6]. Miał jednak wielki talent do znajdowania właściwych ludzi na właściwe stanowiska, dzięki umiejętności nader trafnego charakteryzowania ich zdolności[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Howard L. Goodman: Xun Xu and the Politics of Precision in Third-Century AD China. Leiden: BRILL, 2010, seria: Sinica Leidensia. ISBN 978-9004183377.
- Audrey Spiro: Contemplating the Ancients: Aesthetic and Social Issues in Early Chinese Portraiture. Berkeley: University of California Press, 1990. ISBN 978-0520065673.