Skrajna Kozia Szczerbina
 Skrajna Kozia Szczerbina między podpisanymi Kozią Turnią i Kozią Kopką | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′01,1″N 20°12′52,8″E/49,216972 20,214667
| |
Skrajna Kozia Szczerbina (słow. Predná kozia štrbina, Východná kozia štrbina, niem. Östliche Gemsenscharte, węg. Keleti-Zerge-rés[1]) – przełęcz w słowackiej części Tatr Wysokich, położona w środkowym fragmencie Koziej Grani – południowo-wschodniej grani Jagnięcego Szczytu. Oddziela Kozią Kopkę na północnym zachodzie od najwyższej w grani Koziej Turni na południowym wschodzie[2].
Stoki północne i północno-wschodnie opadają z przełęczy do Doliny Białych Stawów, południowe – do Doliny Jagnięcej. Na północ trawiaste stoki spadają w kierunku Wyżniej Rzeżuchowej Kotliny, na północny wschód długi piarżysty żleb biegnie do Niżniej Rzeżuchowej Kotliny z Niżnim Rzeżuchowym Stawkiem. W kierunku południowym ze Skrajnej Koziej Szczerbiny zbiega wielki trawiasto-piarżysty żleb. W połowie wysokości rozszerza się on i przeistacza w stożek piargowy ponad Czerwonym Stawem Kieżmarskim[2].
Na Skrajną Kozią Szczerbinę, podobnie jak na inne obiekty w Koziej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsze drogi dla taterników wiodą na siodło żlebami z południa i północnego wschodu. Były one używane już dawno przez myśliwych polujących na kozice jako jedno z najłatwiejszych połączeń Doliny Jagnięcej i Doliny Białych Stawów[2].
Pierwsze znane wejścia:
- letnie – Georg Buchholtz junior, jego uczniowie i Jakob Buchholtz, 8 lipca 1726 r.,
- zimowe – Günter Oskar Dyhrenfurth i Alfred Martin, 19 kwietnia 1908 r.[2]
Skrajna Kozia Szczerbina bywa błędnie nazywana Skrajną Kozią Przełączką[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-25].
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 193–195. ISBN 83-217-2472-8.