Skurcze
50°38′21″N 24°56′37″E/50,639167 24,943611| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Powierzchnia |
15,86 km² |
| Populacja • liczba ludności • gęstość |
|
| Nr kierunkowy |
+380 3379 |
| Kod pocztowy |
45710 |
Położenie na mapie obwodu wołyńskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 50°38′21″N 24°56′37″E/50,639167 24,943611
| |
Skurcze (ukr. Скірче) – wieś na Ukrainie w rejonie horochowskim obwodu wołyńskiego. Ludność liczy 503 osób. Znane w dokumentach historycznych od roku 1609.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec XIX w. duża wieś o ludności mieszanej w gminie Czaruków w powiecie łuckim Gubernia wołyńska[1].
W latach 30. XX w. liczyła 179 zagród. Znajdował się tu kościół, cerkiew prawosławna i szkoła powszechna z polskim językiem wykładowym. We wsi i należących do niej koloniach mieszkało około 70 rodzin polskich (katolickich) liczących około 310 osób. Polacy byli zgrupowani głównie na kol. Stupnik, Mołyszów, Kolinowiec i w osiedlu Bazylia[2].
Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Pierwszy kościół, pw. Wniebowzięcia NMP i św. Jana Chrzciciela, murowany, z cegły, ufundował i wyposażył w 1609 r. Jan Charlęski – podkomorzy łucki. Kolejną dotacją obdarował kościół w 1613 r. Krzysztof Charlęski – dworzanin królewski (wieś Krowatka). Kościół został konsekrowany w 1639 r. przez bp. Andrzeja Gębickiego.
Nowy, murowany, empirowy, został wybudowany w 1803 r. staraniem Stanisława Zagórskiego – podstolego wołyńskiego, właściciela Skurczą. Kościół konsekrował w 1809 r. bp Józef Podhorodeński. W 1857 r. został on odnowiony przez ks. Fortunata Feliksa Zagórskiego – miejscowego proboszcza.
W 1938 r. parafia liczyła 1736 wiernych i należały do niej następujące miejscowości: Skurcze, Andrzejówka[3], Białostok, Biskupicze, Błudów, Bubnów, Czarny Las[4], Dębinka, Dziesięcina, Ferma Sadowska (Puhaczówka[5]), Hać, Horzwin, Kalinowiec[6], Kozakowa Dolina, Krasny Sad, Król-Podolce[7], Marusia, Motyszów[3], Mychlin, Pomorzanka[8], Pustomyty, Sielisko[9], Tuliczów[10], Umańce, Watyn, Watyniec, Wojutyn, Wojutyńska kol., Zabary, Żurawiec[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XV cz. 2. Warszawa: 1880-1902, s. 592.
- ↑ Kolonia SKURCZE. Gromada Skurcze, gmina Czaruków, powiat Łuck, woj. wołyńskie. Рarafia Skurcze. [dostęp 2017-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-29)].
- ↑ a b Przed 1939 r.: Gmina Czaruków, Powiat łucki, Województwo wołyńskie
- ↑ Czarny Las, gm. Torczyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 354.
- ↑ Przed 1939 r.: Gmina Torczyn, Powiat łucki, Województwo wołyńskie
- ↑ Nie istnieje, obecnie część w. Skurcze
- ↑ Obecnie część wsi Pustomyty
- ↑ Przed 1939 r.: Gmina Świniuchy, Powiat horochowski, Województwo wołyńskie
- ↑ Obecnie Tertki (Тертки) na zach. od wsi Wojutyn
- ↑ Tuliczew, obecnie nie istnieje, na zach. od Watyniec
- ↑ Skurcze (parafia) [online], www.wolhynia.pl [dostęp 2017-04-04] (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Skurcze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 592.
- Скірче (Skurcze) na stronie Rady Najwyższej Ukrainy