Socrealizm liturgiczny
Socrealizm liturgiczny – określenie użyte przez Stefana Kisielewskiego wobec monumentalnych wokalno-instrumentalnych utworów o tematyce religijnej, chrześcijańskiej powstających w Polsce od końca lat 70. XX wieku. Zwracać miało ono uwagę na to, że podobnie jak socrealistyczne kantaty i oratoria pisane w czasach stalinizmu, również i one są podobnie patetyczne, a przy tym proste i łatwe w odbiorze[1]. Przykładami tej tendencji są przede wszystkim utwory Wojciecha Kilara (m.in. Angelus, Missa pro pace), Krzysztofa Pendereckiego (Polskie Requiem, Koncert fortepianowy „Zmartwychwstanie”[2]), Henryka M. Góreckiego (pieśni o tematyce religijnej, Beatus vir). Dzięki tym utworom kompozytorzy zaliczani wcześniej do bardzo elitarnej, ekskluzywnej awangardy kompozytorów współczesnej muzyki (sonorystów) dotarli do szerokiej publiczności koncertowej.
Kontynuacja poglądu[edytuj | edytuj kod]
Dorota Szwarcman nazwała muzykę lat 90. XX w. Pendereckiego i Kilara „muzyką moralnego szantażu”[3]. Andrzej Chłopecki użył nazwy „sacro polo”[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dorota Szwarcman, Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945−2007, Warszawa: Stentor, 2007, s. 74–75, ISBN 978-83-89315-81-6 (pol.).
- ↑ Andrzej Chłopecki, Socrealistyczny Penderecki, „Gazeta Świąteczna”, wyborcza.pl, 12 października 2002 [dostęp 2023-02-14] (pol.).
- ↑ Grzegorz Filip, Marek Remiszewski, Profesjonalna, ale nie nadęta, „Forum Książki” (2), forumakademickie.pl, październik 2007 [dostęp 2023-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2023-02-14] (pol.).
- ↑ Andrzej Chłopecki, POLEMIKA WOKÓŁ PENDERECKIEGO: Czy o to nam szło?!, „Ruch Muzyczny”, Onet, 5 lutego 2003 [dostęp 2023-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2023-02-14] (pol.).