Somnifobia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Somnifobia (łac. somnus/somni – sen, phobia – strach), zwana również hipnofobią (gr. hypos – sen) — uporczywy lęk przed snem i zasypianiem.

Każdego roku zaburzenie atakuje tysiące osób. Niekiedy jest na tyle poważne, że może zakłócać normalne funkcjonowanie fizyczne, psychiczne i emocjonalne. Długotrwały brak snu wpływa negatywnie na nastrój, zachowanie, uniemożliwia wykonywanie codziennych obowiązków, powoduje ciągłe zmęczenie, może być przyczyną pogorszenia się jakości życia. W efekcie zaburzenie może wywoływać niepokój, drażliwość, agresję a nawet depresję.

Objawy[edytuj | edytuj kod]

Objawy występują najczęściej wieczorami lub przed samym ułożeniem do snu:

Objawy mogą być różne dla różnych pacjentów i każdy będzie je odczuwał na swój własny sposób.

Przyczyny[edytuj | edytuj kod]

  • porażenie przysenne
  • poczucie utraty kontroli
  • nawracające koszmary
  • traumatyczne wydarzenie przeżyte w czasie snu, najczęściej w dzieciństwie (np. pożar, atak zwierzęcia lub człowieka, nieobecność rodziców po przebudzeniu)
  • silny stres
  • zaburzenia lękowe

Zdarzają się również przypadki "przejęcia" fobii od innych osób z otoczenia lub wywołania jej przez filmy i telewizję.

Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]

U dzieci zaburzenie jest trudne do zdiagnozowania, ponieważ łatwo je pomylić z dziecięcymi kaprysami. Dlatego bardzo ważna jest uważna obserwacja zachowań dziecka. W przypadku długotrwałego problemu z zasypianiem warto zasięgnąć porady psychologa, poznanie przyczyn i podjęcie odpowiedniej terapii.

U dorosłych somnifobia wpływa negatywnie na stosunki z bliskimi i współpracownikami. Przewlekłe zmęczenie może być niebezpieczne dla chorego i jego otoczenia, zwłaszcza w przypadku opieki nad dziećmi i wykonywania odpowiedzialnej lub niebezpiecznej pracy. Ostatecznie może być przyczyną utraty pracy z powodu słabych wyników i rozbicia rodziny z powodu ciągłego przemęczenia.

Chory często unika rozmów o swoim problemie, czym zmusza się do życia w strachu – nie tylko przed snem, a zamknięcie się w sobie może pogłębiać objawy. Leczenie somifobii kosztuje setki i tysiące dolarów w ciągu całego życia, ale to chory swoim zdrowiem i dobrym samopoczuciem płaci najwyższą cenę.

Leczenie[edytuj | edytuj kod]

W trakcie terapii lekarz uczy odzyskiwać kontrolę nad emocjami i przezwyciężyć fobię. Możemy ćwiczyć umysł do łączenia różnych, pozytywnych uczuć przeciw bodźcom, które wyzwala fobia. Sesje z psychologiem obejmują doradztwo, medytację i psychoterapię.

Leczenie farmakologiczne może być pomocne, czasowo tłumiąc objawy, ale nie rozwiąże problemu, a działania niepożądane i objawy odstawienia mogą być niewspółmiernie uciążliwe.

Bardzo istotne jest wsparcie, zrozumienie i opieka bliskich.

Leczenie może być wspomagane poprzez medytację lub czytanie książek, które zrelaksują umysł przed pójściem spać.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Somnifobia bywa mylona z bezsennością, co może utrudnić leczenie. W prawidłowym leczeniu somnifobii najważniejsze jest poznanie i zwalczenie psychosomatycznych przyczyn zaburzenia.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Somnifobia&oldid=65809943”