Stanisław Ścibor-Bogusławski (wojskowy)
 Ostoja | |
| kapitan 17 ppl major 13 ppl komendant 5 batalionu pow. sieradzkiego Gwardii Ruchomej powstaniec listopadowy | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec |
Maksymilian Bogusławski |
| Matka |
Faustyna z Kiedrowskich h. Sas |
| Żona |
Urszula Załuskowska |
| Dzieci |
Maria Agata, |
| Odznaczenia | |
 
| |
Stanisław Ścibor-Bogusławski herbu Ostoja (ur. 1784 w Smaszkowie, zm. 1859 w Piegonisku) – uczestnik kampanii 1812-1813, kapitan w 17 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego. Major w 13 pułku piechoty liniowej podczas powstania listopadowego. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Dziedzic dóbr Włocin, Grzymaczew i Stok, współwłaściciel Brończyna, dzierżawca Sędzimirowic.
Syn Faustyny z Kiedrowskich h. Sas i Maksymiliana Bogusławskiego, towarzysza Kawalerii Narodowej, dziedzica dóbr Włocin i Smaszków. Wnuk Franciszka Ksawerego Bogusławskiego, konfederata barskiego. Brat Antoniny (żony Jana Walentego Opielińskiego, prezydenta m. Kalisza), Joanny, Wojciecha (męża Michaliny Przeuskiej, dziedziczki Pawłówka) i Pacyfika Nikodema (męża Józefy Czapskiej), rewizora Skarbu Narodowego. Czterokrotnie żonaty – mąż: 1. Urszuli Załuskowskiej, 2. Franciszki Orłowskiej, 3. Franciszki Rudnickiej i 4. Marii Miniszewskiej. Ojciec: Marii Agaty, Marii 1v. Gołkont, 2v. Stożkowskiej, Zuzanny Ziembińskiej, Walerii Leokadii, Stanisławy Konstancji, Jana Nepomucena (męża Pauliny Niemojowskiej), Konrada (urzędnika państwowego Królestwa Polskiego), Makarego i Józefa Wojciecha[1].
Stanisław Bogusławski służbę wojskową rozpoczął w szeregach wojsk pruskich. Następnie, 15 września 1809 roku wstąpił do 6 pułku piechoty galicyjsko-francuskiej[2] w randze porucznika. Wziął udział w kampanii 1812 roku. Dnia 21 stycznia 1813 roku awansował do stopnia kapitana[3]. Po reorganizacji Wojsk Polskich, dnia 2 lutego 1815 roku został wcielony do 2 pułku piechoty liniowej. Odznaczony został Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militar[4]. Stanisław Bogusławski, wziął czynny udział w powstaniu listopadowym. W dniu 9 stycznia 1831 roku pełnił funkcję komendanta 5 batalionu pow. sieradzkiego Gwardii Ruchomej[5]. Następnie wstąpił do 13 pułku piechoty w randze majora, co miało miejsce dnia 5 lutego 1831 roku[3]. Bogusławski brał udział, w dniach 6-7 września 1831 roku, w krwawej obronie Warszawy przed wojskami feldmarszałka Iwana Paskiewicza. Jego pułk wsławił się bohaterską obroną Rogatek Jerozolimskich[6]. 21 września tego roku Bogusławski został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. Potem został przeniesiony do 10 pułku piechotyi[3]. Po upadku powstania nie kontynuował służby wojskowej[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b R. Bogusławski, Ścibor-Bogusławscy herbu Ostoja. Linia szadkowska od XVII do XX wieku, WTN, Wieluń 2020, s. 141-150.
- ↑ Pułk ten utworzony został kosztem ordynacji Zamojskich. W grudniu 1809 wszedł w skład armii Księstwa Warszawskiego jako 18 pułk piechoty, a następnie otrzymał numer 17.
- ↑ a b c R. Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, t. 1, Warszawa 1995, s. 223.
- ↑ Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych, Lwów 1881, s. 54.
- ↑ J. Staszewski, Organizacja siły zbrojnej i działania wojenne w województwie kaliskiem 1831 roku, [w:] „Roczniki Historyczne”, R. 6, s. 204.
- ↑ B. Gembarzewski, Materiały do historyi i działań pułków kaliskich w powstaniu listopadowem, [w:] „Ziemia Kaliska”, nr 8-9/1930, s. 242-243.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Boniecki, Herbarz Polski, Warszawa 1889-1913.
- R. Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego t.1 s. 223, Warszawa 1995.
- R. Bogusławski, Major Stanisław Bogusławski, żołnierz z Ziemi Sieradzkiej, "Na Sieradzkich Szlakach" 3-4/2006.
- R. Bogusławski, Major Stanisław Bogusławski, żołnierz z Ziemi Sieradzkiej – uzupełnienie, "Na Sieradzkich Szlakach" 1/2007.
- R. Bogusławski, Ścibor-Bogusławscy herbu Ostoja. Linia szadkowska od XVII do XX wieku, WTN, Wieluń 2020.