Stanisław Kobyliński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Kobyliński
Ilustracja
Mjr Stanisław Kobyliński, Palestyna 1943
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

27 września 1888
Kobylany-Kozy

Data i miejsce śmierci

31 grudnia 1974
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914−1929 i 1941−1947

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

I Korpus Polski

Jednostki

7 pułk strzelców polskich
22 pułk piechoty
PKU Wilno Miasto
PKU Siedlce

Stanowiska

kierownik referatu
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka I korpus w Rosji
Stanisław Kobyliński w mundurze podkapitana 7 pułku strzelców polskich
Mjr Stanisław Kobyliński z żona Ireną, ok. 1930

Stanisław Franciszek Kobyliński (ur. 27 września 1888 w Kobylanach-Kozach, zm. 31 grudnia 1974 w Warszawie) − major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Ignacego i Barbary z Kobylińskich, jako najstarszy z pięciorga dzieci: Grzegorz (ur. 12 marca 1891), Maria (ur. 9 września 1893), Apolonia (ur. 29 czerwca 1896) i Wincenty (ur. 30 września 1898). Wykształcenie zdobył w polskim Gimnazjum Podlaskim w Siedlcach. Ze względu na brak uprawnień państwowych szkoły polskiej maturę uzyskał w 1913 w Warszawie. Po maturze pracował w firmie Braci Borkowskich w Grodnie pomagając stamtąd rodzinie.

W dniu wybuchu I wojny światowej 1 sierpnia 1914 został powołany do rosyjskiej armii. Dostał przydział do 149 pieszej grodzieńskiej drużyny, mającej za zadanie ochronę przepraw na Bugu. W maju 1916 r. został skierowany do szkoły oficerskiej w Pskowie, którą ukończył w stopniu starszego lejtnanta (por.).

Po rewolucji lutowej w 1917 został wcielony do I Korpusu Polskiego dowodzonego przez gen. Dowbor-Muśnickiego. W 1918, w stopniu podkapitana, pełnił służbę w 7 pułku strzelców polskich. Początkowo korpus ten wobec walk rewolucyjnych zachowywał neutralność, jednak po zaatakowaniu przez Gwardię Czerwoną rozgromił bolszewików, zdobył miasto Bobrujsk i osadził się w tamtejszej twierdzy.

Po pokoju brzeskim Bobrujsk został przejęli Niemcy, którzy bez walki rozwiązali I Korpus. Stanisław Kobyliński wrócił do kraju, a dokładnie 11 listopada 1918 zgłosił się jako porucznik do organizującego się 22 pułku piechoty w Siedlcach. 8 lipca 1920, podczas wojny z bolszewikami, został przeniesiony z baonu zapasowego 22 pułku piechoty do VI Lubelskiego baonu etapowego na stanowisko dowódcy[1]. Podczas walki został ranny w bitwie pod Równem.

Po zakończeniu wojny kontynuował zawodową służbę wojskową w 22 pp w Siedlcach[2][3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 240. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 63. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W 1925 został dowódcą II batalionu w macierzystym pułku[6]. W marcu 1926 został zwolniony ze stanowiska dowódcy II/22 pp i przeniesiony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień Siedlce na trzy miesiące, w celu odbycia praktyki poborowej[7]. We wrześniu tego samego roku został przeniesiony do nowo powstałej Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw[8][9]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku w PKU Wilno Miasto[10]. W listopadzie 1928 ogłoszono jego przeniesienie do Powiatowej Komendy Uzupełnień Siedlce na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta[11]. W lipcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX[12]. 30 listopada 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[13].

W 1940 został aresztowany w Wilnie, przewieziony do Moskwy i osadzony w więzieniu Łubianka. Po umowie premiera Sikorskiego za Stalinem wypuszczony z więzienia wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Razem z armią przez Persję przeszedł do Palestyny. W Palestynie ukończył roczny kurs specjalistów administracji państwowej. W 1947 powrócił do kraju. Zmarł 31 grudnia 1974. Pochowany został w kwaterze dowborczyków na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A18-5-21)[14].

Stanisław Kobyliński w styczniu 1920 ożenił się z Ireną Sawicką, z którą miał syna Jerzego (ur. 1921) − późniejszego oficera Kedywu Okręgu Wilno Armii Krajowej ps. „Bejka” oraz córkę Marię Barbarę (1927−2003), po mężu Adamczyk[14].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 632.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 188, 406.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 177, 350.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 41.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 734.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 269.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 27 marca 1926 roku, s. 102.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 20 września 1926 roku, s. 311.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 122, 174.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku. Dodatek Nr 1, s. 3.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 356.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 186.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 18 października 1929 roku, s. 330.
  14. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 15 lipca 1922 roku, s. 515.
  16. ↑ M.P. z 1925 r. nr 62, poz. 234 „za zasługi, położone w dziedzinie organizacji i administracji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
  17. ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Kobyliński&oldid=73602858”