Stanisław Przybysz

Stanisław Przybysz
Data i miejsce urodzenia	27 września 1903 ; Dąbrowa
Data i miejsce śmierci	20 maja 1978 ; Kraków
	burmistrz Chełmna
Okres	od 7 czerwca 1945; do 1947
Poprzednik	Józef Trembicki
	wicewojewoda krakowski
Okres	od 1947
	Odznaczenia

Stanisław Przybysz (ur. 27 września 1903 w Dąbrowie, zm. 20 maja 1978 w Krakowie) – polski urzędnik administracji państwowej i samorządowej, burmistrz Chełmna, wicewojewoda krakowski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Antoniego, urzędnika, i Wiktorii z Bosiackich. Walczył w szeregach powstańców wielkopolskich. Egzamin dojrzałości zdał w 1920 w Inowrocławiu w trybie eksternistycznym, w latach 1923–1925 odbył służbę wojskową w Chełmnie. Większość lat pracy zawodowej przed wojną spędził w Inowrocławiu, gdzie był sekretarzem lokalnych struktur Związku Inwalidów Wojennych, Wdów i Sierot, a od 1934 pracownikiem Zarządu Miejskiego.

W czasie kampanii wrześniowej trafił do obozu jenieckiego, z którego zdołał zbiec. Do chwili aresztowania przez Gestapo (w styczniu 1942) pracował w cukrowni w Mątwach (Inowrocław). Więziony był w poznańskim Forcie VII, następnie w Żabikowie, wreszcie w obozie koncentracyjnym Gross-Rosen i jego filii Fünfteichen. Wyzwolony 23 stycznia 1945 przez Armię Czerwoną^[1].

7 czerwca 1945 został burmistrzem Chełmna, zastępując tymczasowo pełniącego tę funkcję Józefa Trembickiego. Był działaczem Polskiej Partii Robotniczej, wchodził w skład Komitetu Miejskiego partii w Chełmnie. W uznaniu udanej pracy na stanowisku burmistrza w trudnym okresie powojennym w 1947 przeniesiony został na stanowisko wicewojewody krakowskiego. W Krakowie pozostał już na stałe, w połowie lat 50. przechodząc do pracy na Politechnice Krakowskiej. Był dyrektorem administracyjnym i ds. inwestycji uczelni. W 1973 został mianowany na stopień podporucznika.

Był żonaty z Anną z Nowickich (1903–1984), z którą miał córkę Melanię po mężu Drzewicką (1930–2001)^[2], absolwentkę Politechniki Krakowskiej.

Zmarł 20 maja 1978 w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera LXIX-płn-1)^[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (16 kwietnia 1949)^[3]
Krzyż Walecznych (1939)
Medal Niepodległości (17 marca 1938)^[4]
Wielkopolski Krzyż Powstańczy (20 marca 1974)^[1]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)^[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym [online], powstancy-wielkopolscy.pl [dostęp 2024-01-22] .
↑ ^a ^b Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2024-01-22] .
↑ M.P. z 1949 r. nr 35, poz. 500 „za zasługi położone na polu organizacji Ruchu Oporu w obozach i pomocy współwięźniom”.
↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ryszard Sudziński, Chełmno w Polsce Ludowej (1945–1970). Stosunki społeczno-polityczne, organy administracji i samorządu terytorialnego, [w:] Dzieje Chełmna. Zarys monograficzny (pod redakcją Mariana Biskupa), Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa-Poznań-Toruń 1987, s. 348, 353.
Stefan Rafiński, Chełmiński słownik biograficzny, Wydawnictwo Muzeum Ziemi Chełmińskiej, Chełmno 2006, s. 147.

[:0-1] Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym [online], powstancy-wielkopolscy.pl [dostęp 2024-01-22] .

[:1-2] Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2024-01-22] .

[3] M.P. z 1949 r. nr 35, poz. 500 „za zasługi położone na polu organizacji Ruchu Oporu w obozach i pomocy współwięźniom”.

[4] M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[5] M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]