Stanisław Wyszyński (kapitan)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Wyszyński
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1895
Kurowice

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Biuro Personalne

Stanowiska

referent

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi

Stanisław Wyszyński (ur. 15 maja 1895 w Kurowicach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan administracji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 maja 1895 w Kurowicach, w ówczesnym powiecie przemyślańskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Pawła i Tatiany z Jaworskich[1][2][3]. Był członkiem Związku Strzeleckiego[1].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 3. kompanii I batalionu 3 Pułku Piechoty[4][5]. Został ranny na froncie karpackim[4][5]. W grudniu 1914 leczył się w Szpitalu Obrony Krajowej w Sopron[4][5]. W latach 1918–1920 walczył w szeregach 2 i 5 Pułku Piechoty Legionów[1]. Był ranny[1].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, awansując na chorążego. 22 czerwca 1926 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 41. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6], a minister spraw wojskowych wcielił do 21 Pułku Piechoty w Warszawie[7][8][9]. 15 lipca 1927 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1927 i 38. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. We wrześniu 1933 został przeniesiony do Korpusu Kadetów Nr 3 w Rawiczu[11][12] na stanowisko wychowawcy[1]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 240. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[14]. W marcu 1939 pełnił służbę w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku referenta Wydziału III Rezerw[15].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika (sic!)[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

31 marca 2008 minister obrony narodowej Bogdan Klich zmieniając decyzję swojego poprzednika z dnia 5 października 2007 mianował go pośmiertnie na stopień kapitana (sic!)[17].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 618.
  2. a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-05]..
  3. a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-05]..
  4. a b c I Lista strat 1915 ↓, s. 68.
  5. a b c Żołnierze Niepodległości ↓.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 6 lipca 1926, s. 203.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 9 sierpnia 1926, s. 253.
  8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 37, 277.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 109, 551.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927, s. 211.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933, s. 197.
  12. Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 114.
  13. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 392.
  14. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 306.
  15. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 431.
  16. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  17. Decyzja Nr 140/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 31 marca 2008 zmieniająca decyzję w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON. Decyzja weszła w życie z dniem podpisania.
  18. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  19. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 109.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 40.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]