Stefan Ścibor-Bogusławski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Ścibor-Bogusławski
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

2 września 1897
Wilkowice

Data śmierci

3 marca 1978

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Walecznych (od 1941) Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Gwiazda Italii (Wielka Brytania) Medal Jerzego (Wielka Brytania)

Stefan Tadeusz Ścibor-Bogusławski h. Ostoja (ur. 2 września 1897 w Wilkowicach, zm. 3 marca 1978) – rotmistrz Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, uczestnik II wojny światowej. Dziedzic Wilkowic.

herb Ostoja

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Przyszedł na świat 2 września 1897 r. w Wilkowicach - majątku rodziców Stanisława i Anny z Lochmanów[1]. W 1918 r. ukończył Gimnazjum im. Kopczyńskiego w Warszawie. 11 listopada 1918 r. jako ochotnik rozpoczął służbę wojskową w 3 pułku ułanów. Od 1920 r. w 201 ochotniczym pułku szwoleżerów. W 1920 r. wstąpił do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Dnia 1 kwietnia 1922 r. został podporucznikiem i otrzymał przydział do 3 pułku szwoleżerów im. płk. Kozietulskiego w Suwałkach. Pełnił funkcję dowódcy plutonu, dowódcy 1 szwadronu, a od 1 stycznia 1937 do 31 sierpnia 1939 r. był oficerem mobilizacyjnym. W 1924 r. otrzymał awans na porucznika, a w 1935 r. na rotmistrza. W 1939 r. internowany na Litwie, potem przez Sowietów więziony w Kozielsku II (szczęśliwie uniknął kaźni). W sierpniu 1941 r. wstąpił do 2 Korpusu gen. Władysława Andersa. Otrzymał przydział do 5 Kresowego pułku artylerii przeciwpancernej. Został dowódcą dywizjonu, a potem kwatermistrzem pułku. Przeszedł cały szlak bojowy (w tym bitwę o Monte Cassino). Po wojnie i rozwiązaniu 2 Korpusu pozostał na emigracji. Resztę życia spędził w Londynie.

Stopień majora otrzymał 15 sierpnia 1956 r. Zarządzeniem Prezydenta RP (na emigracji) z dnia 19 sierpnia 1964 r. został mianowany podpułkownikiem. Zmarł 3 marca 1978 r. Pochowany został na cmentarzu Gunnersbury (kwatera CB).

Żona Janina z Olszewskich, córka Stanisława i Marii z Przybylskich. Ze związku Janiny i Stefana Bogusławskich zrodził się syn Stanisław (ur. 1929), który z Janiną Plisiecką ma córkę Annę Bogusławską (ur. 1959)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-11-01].
  2. ↑ R. Bogusławski, Ścibor-Bogusławscy herbu Ostoja. Linia szadkowska od XVII do XX wieku, WTN, Wieluń 2020, s. 279-282.
  3. ↑ 5 Pułk Artylerii Ppanc. - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-30].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • K. Skłodowski, 3. Pułk Szwoleżerów Mazowieckich im. płk. Jana Kozietulskiego, Suwałki 2004.
  • J. Pięta, W. K. Roman, M. Szczurowski, Polacy internowani na Litwie 1939–1940, Warszawa 1997.
  • R. Bogusławski, Ścibor-Bogusławscy herbu Ostoja. Linia szadkowska od XVII do XX wieku, WTN, Wieluń 2020.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Ścibor-Bogusławski&oldid=73308577”