Stefan Koeb

Stefan Koeb
	podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	11 sierpnia 1896 ; Sucha
Data śmierci	18 września 1945
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	64 Pułk Piechoty; Sztab Generalny; 18 Dywizja Piechoty; 34 Pułk Piechoty; Dep. Dow. Og. MSWoj.; 5 Kresowa Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu dywizji; dowódca batalionu; szef wydziału
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa; obrona Warszawy
	Odznaczenia

Stefan Jan Koeb (ur. 11 sierpnia 1896 w Suchej, zm. 18 września 1945) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Stefan Jan Koeb urodził się 11 sierpnia 1896 w Suchej^[1].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony na stopień porucznika^[2]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1923 jako oficer 64 pułku piechoty z Grudziądza był przydzielony do Sztabu Generalnego^[4], a w 1924 do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1924–1926 (V promocja)^[5]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego. W czerwcu 1927 został przydzielony do 18 Dywizji Piechoty w Łomży na stanowisko szefa sztabu^[6]^[7]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930^[8]. W czerwcu 1930 został przeniesiony do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej na stanowisko dowódcy batalionu^[9], gdzie służył w kolejnych latach^[10]. W późniejszych latach awansowany na stopień podpułkownika. Pełnił stanowisko szef Wydziału Wyszkolenia w Departamencie Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych do września 1939, po czym został mianowany zastępcą szefa sztabu Dowództwa Obrony Warszawy.

Podczas II wojny światowej był oficerem Polskich Sił Zbrojnych w stopniu podpułkownika (5 Kresowa Dywizja Piechoty)^[1]. Zmarł 18 września 1945^[1]. Po ekshumacji został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Bolonii (miejsce 1-D-6)^[1]^[11].

Należał warszawskiego filiału wileńskiego kościoła ewangelicko-reformowanego, od 1938 roku wchodząc w skład jego rady kościelnej (odpowiednik Rady Parafialnej). W 1939 roku był delegatem na synod w Wilnie, a potem jednym z przedstawicieli kościoła wileńskiego na synod Jednoty Kowieńskiej^[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[13]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)^[14]
Medal Niepodległości (15 czerwca 1932)^[15]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 201.
↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 51.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 412.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 308.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 276, 356, 1365.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 167.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 128, 188.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 206.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 564.
↑ Stefan Koeb. polskiecmentarzewewloszech.eu. [dostęp 2018-08-29].
↑ G. Michalak, Warszawska parafia filialna ewangelicko-reformowana Synodu Wileńskiego, Gdański Rocznik Ewangelicki, vol. XIV (2020), s. 98.
↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia i organizacji wojska”.
↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.

[WPSZ-1] Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 201.

[2] Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 51.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923412-3] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 412.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923308-4] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 308.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924276,_356,_1365-5] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 276, 356, 1365.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_16_z_11_czerwca_1927_roku,_s._167-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 167.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928128,_188-7] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 128, 188.

[CITEREFRocznik_Oficerski193236-8] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.nr_11_z_18_czerwca_1930_roku,_s._206-9] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 206.

[CITEREFRocznik_Oficerski1932564-10] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 564.

[11] Stefan Koeb. polskiecmentarzewewloszech.eu. [dostęp 2018-08-29].

[12] G. Michalak, Warszawska parafia filialna ewangelicko-reformowana Synodu Wileńskiego, Gdański Rocznik Ewangelicki, vol. XIV (2020), s. 98.

[13] M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[14] M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia i organizacji wojska”.

[15] M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]