Stefania Krasowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefania Krasowska
Romanowska, Fanka
Data urodzenia

20 sierpnia 1886

Data i miejsce śmierci

9 lub 19 czerwca 1964
Warszawa

Zawód, zajęcie

urzędniczka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami
Grób Stefanii i Józefa Krasowskich na Cmentarzu Powązkowskim

Stefania Krasowska (ur. 20 sierpnia 1886, zm. 9[1] lub 19 czerwca 1964 w Warszawie) – polska legionistka, dziennikarka i urzędniczka. Należała do Polskiego Towarzystwa Teozoficznego i wolnomularstwa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Z domu Flekówna. Przed I wojną światową wstąpiła do Polskich Drużyn Strzeleckich, a następnie do służby pomocniczej Legionów Polskich. Pod koniec 1914 r. wysłana do Radomia, gdzie zajmowała się budowaniem sieci pocztowej dla Legionów. W 1915 r. została kierowniczką wypożyczalni książek w Warszawie, będącej zarazem lokalem kontaktowym POW[2]. Od 1916 r. zajmowała się sprawami administracyjnymi „Rządu i Wojska”, nielegalnego tygodnika POW. W tym czasie współpracowała także z uniwersytetem ludowym, w którym prowadziła kursy dla analfabetów[3]. W okresie międzywojennym urzędniczka Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1920 do 1932 r. pracowała w Konsulacie w Królewcu, następnie w Konsulacie Generalnym w Bytomiu i Konsulacie Generalnym w Opolu. W latach 1932 – 1936 zajmowała stanowiska urzędnicze bezpośrednio w Ministerstwie Spraw Zagranicznych[4]. Była członkiem Polskiego Towarzystwa Teozoficznego oraz loży „Pokój” Międzynarodowego Zakonu Wolnomularstwa Mieszanego „Le Droit Humain”[5].

29 października 1930 r. odznaczona Krzyżem Niepodległości z Mieczami[3].

W okresie II wojny światowej przewodnicząca sekcji kobiecej Chłopskiej Organizacji Wolności „Racławice”. Jesienią 1943 r. aresztowana przez gestapo, po kilku miesiącach zwolniona[6]. Redagowała „Głos Kobiet Wiejskich”, będący dodatkiem do „Walka i Wolność”. Podczas powstania warszawskiego dodatek ten przekształcony został w „Kobietę na Barykadzie”[7].

Po wojnie współzałożycielka Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Indyjskiej. Inwigilowana przez SB w operacji „Ezoteryk”, wymierzonej przeciwko środowiskom masońskim, próbującym prowadzić działalność w ramach Towarzystwa[8].

Stefania Krasowska zmarła w Warszawie 9[1] lub 19 czerwca 1964 r. Pochowana wraz z mężem na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[9] (kwatera 142-1-28)[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jej mężem był Józef Krasowski, działacz Chłopskiej Organizacji Wolności „Racławice”[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Cmentarz Stare Powązki: JÓZEF KRASOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-10].
  2. Sawicka 2014 ↓, s. 152.
  3. a b Sawicka 2014 ↓, s. 153.
  4. Sawicka 2014 ↓, s. 154.
  5. Sawicka 2014 ↓, s. 154-155.
  6. Sawicka 2014 ↓, s. 156.
  7. a b Sawicka 2014 ↓, s. 155.
  8. Sawicka 2014 ↓, s. 157-158.
  9. Sawicka 2014 ↓, s. 158.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Irena Sawicka: Stefania Krasowska (1886-1964) – redaktorka „Kobiety na Barykadzie”. W: Prasa powstania warszawskiego. Warszawa: Muzeum Powstania Warszawskiego, 2014, s. 152-158. ISBN 978-83-62235-63-6. OCLC 959068667.