Strzępiak łuseczkowaty
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
strzępiak łuseczkowaty |
| Nazwa systematyczna | |
| Inocybe pusio P. Karst. Bidr. Känn. Finl. Nat. Folk 48: 465 (1889) | |
Strzępiak łuseczkowaty, strzępiak chłopięcy (Inocybe pusio P. Karst.) – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
- Inocybe obscura var. obscurissima R. Heim 1931
- Inocybe pusio f. elegans Reumaux 1983
- Inocybe pusio f. velata Reumaux 1983
- Inocybe pusio var. flavolamellata E. Ludw. 2017
- Inocybe pusio var. floccipes Esteve-Rav. & Fouchier 2004
- Inocybe pusio var. obscurissima (R. Heim) Poirier, Moënne-Locc. & Reumaux 1989
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. Andrzej Nespiak w 1990 r. opisywał ten gatunek pod nazwą strzępiak chłopięcy[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 1–3 cm, początkowo stożkowaty, potem rozpostarty z niewielkim, czasami ostrym garbkiem. Brzeg początkowo nieco podwinięty, potem prosty. Powierzchnia sucha, nieco higrofaniczna, pokryta drobnymi i przylegającymi łuseczkami, tylko na brzegu nieco odstającymi. Kolor orzechowy lub brązowy z odcieniem szarym lub miedzianym, ale bez śladu fioletu[4].
Słabo przyrośnięte, z blaszeczkami, cienkie, dość gęste, początkowo szarobeżowe, potem z odcieniem oliwkowym, czasami lekko fioletowym. Ostrza biało orzęsione[4].
Wysokość 2–4, grubość 0,2–0,3 cm, walcowaty, przy podstawie nieznacznie grubszy. Powierzchnia bladoliliowa, z czasem żółtoochrowa. Górna część oszroniona, dolna gładka[4].
W kapeluszu białawy lub bladokremowy, w trzonie jasnoliliowy. Brak wyraźnego smaku, zapach ziemisty[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki 7,5–10 × 5–7,5 µm. Podstawki 28–30 × 8–10 µm. Metuloidy 50–70 × 10–25 µm, butelkowate, o ścianach słabo reagujących z amoniakiem. Kaulocystydy 100 × 10–15 µm cienkościenne i często bez kryształków[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowanie strzępiaka łuseczkowatego w północnej części Ameryki Północnej i w Europie[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano liczne stanowiska[3].
Grzyb mikoryzowy. Występuje na ziemi w lasach liściastych, mieszanych i w parkach, rzadko w sosnowych lasach iglastych. Podawane jest jego występowanie pod brzozami, bukami, topolami, dębami i lipami[3] od maja do października[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2020-03-29] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-03-29].
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
- ↑ a b c d e f Andrzej Nespiak, Grzyby. Tom XIX. Strzępiak (Inocybe), Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Marie Curie Skłodowskiej, 1990, ISBN 83-01-08749-8
- ↑ Discover Life [online] [dostęp 2020-03-29] (ang.).