Supernature
Wykonawca albumu studyjnego | ||||
Goldfrapp | ||||
Wydany | ||||
---|---|---|---|---|
Nagrywany |
2004–2005 | |||
Gatunek | ||||
Długość |
43:12 | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent | ||||
Oceny | ||||
| ||||
Album po albumie | ||||
|
Supernature – trzeci album brytyjskiego duetu Goldfrapp, wydany przez Mute Records 17 sierpnia 2005 roku. Część krytyków chwaliła połączenie muzyki popowej i elektronicznej, podczas gdy drudzy uznali styl płyty za rozczarowujący[10]. Supernature i pierwszy singel, "Ooh La La", znalazły się w pierwszej piątce, odpowiednio, najpopularniejszych albumów i singli[11]. W Ameryce Północnej, gdzie jako pierwszy został wydany singel "Number 1", album ukazał się 7 marca 2006 i na liście Billboardu osiągnął niskie pozycje[12].
Supernature dokumentuje zmianę stylu duetu w kierunku bardziej popowym i tanecznym w porównaniu do poprzednich nagrań. Inspiracjami dla muzyków byli Donna Summer i New Order. Supernature otrzymał nominację do Nagrody Grammy w 2007 w kategorii "Best Electronic/Dance Album"[13]. W styczniu 2006 Supernature stała się platynową płytą w Wielkiej Brytanii, na początku 2007 roku na całym świecie sprzedano ponad milion egzemplarzy[14][15].
Nagrywanie i produkcja[edytuj | edytuj kod]
Supernature zawiera nagrania zbliżone stylistycznie do elektroniczno-tanecznego poprzedniego albumu, Black Cherry z 2003. (zwłaszcza do singli "Strict Machine" i "Twist"), ale większą rolę pełnią tu raczej subtelne motywy muzyczne niż efektowne chórki jak w przypadku Black Cherry. Alison Goldfrapp określiła proces kompozycji albumu jako "elektroniczno-glamową fuzję między Berlinem, Nowym Jorkiem a północno-zachodnim Somerset"[16], i przyznała się do inspiracji twórczością takich artystów jak Donna Summer czy New Order[16].
Alison Goldfrapp i Will Gregory nagrali większość materiału na płytę pod koniec 2004 na wsi, pod Bath, tam gdzie powstała Black Cherry. Wynajęli mały dom i przez kilka miesięcy pisali muzykę; później wyjaśnili, że odludne miejsce pozwoliło im uniknąć rozpraszania się, a większość procesu tworzenia muzyki na płytę była "bardzo prosta"[17]. Według Goldfrapp pisanie tekstów na płytę przebiegało przy ustaleniu przez duet "pewnych granic"[18], a sesje w studio miały "demokratyczny" charakter[18]. Tekst "Number 1", drugiego singla z albumu, opowiada o roli i znaczeniu związków, nawet jeśli ostatecznie mają nie przetrwać[17].
W wywiadzie dla College Music Journal, Alison Goldfrapp wyjaśniła, że duet nigdy nie zamierzał tworzyć muzyki dance[18], jednak gdy single promujące Black Cherry odniosły sukces w amerykańskich klubach[19], muzycy zdecydowali się nagrać kolejny, bardziej taneczny album. "Ooh La La" był pierwszym utworem Goldfrapp w którym pojawiła się gitara elektryczna, jako sample z utworu "Spirit in the Sky" (1970) Normana Greenbauma[20]. Przed skomponowaniem utworu Goldfrapp i Gregory unikali gitary z powodu jej nadmiernie rozpoznawalnego rytmu[18]. Beat bębna basowego 4/4 (popularny w muzyce disco lat 70. four-to-the-floor) pojawia się w kilku utworach na płycie. W balladzie "Let It Take You" słychać efekty syntezatora[21], w "You Never Know" tło przetworzonego głosu Alison stanowią elektroniczne harmonie i dźwięki syntezatora[21]. Goldfrapp i Gregory wielokrotnie wymieniali "Satin Chic" jako ich ulubiony utwór na płycie[21].
Jednym z ulubionych instrumentów Alison jest klawiaturowy syntezator strunowy Rolanda[20]. W "Number 1" użyto po raz pierwszy starego syntezatora i aranżacji basu, które później były często wykorzystywane przez duet. Inny model syntezatora strunowego Rolanda, SH-09, był po raz pierwszy użyty przy nagraniu "Train" w 2003 i od tego czasu chętnie wykorzystywany przez Goldfrapp[20]. Z innych względów Goldfrapp chętnie korzysta ze starego rosyjskiego syntezatora, o którym mówiła, że "wygląda świetnie, bo wszystkie klawisze opisane są cyrylicą i nic z tego nie rozumiesz. To jest zupełnie poza kontrolą: myślisz o, to świetny dźwięk a wtedy robi się fffffft i wychodzi coś zupełnie innego. To zabawne"[22][20].
Recenzje[edytuj | edytuj kod]
Supernature w recenzjach krytyków muzyki pop otrzymał ambiwalentne oceny. W recenzji PopMatters, Adrien Begrand napisał, że "chociaż Supernature nie ma wyobraźni Felt Mountain i zuchwałego błysku Black Cherry, nie schlebia popowej przeciętności"[23][24]. Rolling Stone pisał, że płyta jest "toksyczna i wyśmienita" i że "Supernature każe ci robić niedobre rzeczy – i spodoba ci się to"[25][26]. Recenzent Pitchfork Media Nitsuh Abebe był pod mniejszym wrażeniem, i napisał o piosenkach z albumu, że "sprawiają wrażenie wprawek: zbyt gęste i melodyjne żeby być muzyką dance, ale których melodie nie są dość chwytliwe jak na muzykę pop"[27]. Michael Hubbard z MusicOMH.com zrecenzował każdą piosenkę z albumu, i mimo że cały album ocenił jako "interesujący, nie klasyczny", skrytykował go za "szybko następujące wyciszenie, ze słabymi, źle brzmiącymi piosenkami zostawionymi na koniec, zostawiającymi słuchacza z odczuciem że został oszukany"[28][29]. Recenzentka AllMusic Heather Phares określił Supernature jako "najprzystępniejszy album Goldfrapp", a piosenkę "Ooh La La" jako najlepszy utwór duetu[30].
Andrew Carver chwalił brzmienie Supernature, zmieniających się od "mieszaniny hałasu przyszłości" po "aksamitną niemoralność"; określił album jako "jedno ostre nagranie"[31]. Jessica Suarez ze Spin magazine przyrównała "Ooh La La" do "Strict Machine" z poprzedniego albumu, pisząc o tym pierwszym utworze: "ma tak uproszczone brzmienie, że [jego] minimalistyczna powtarzalność niekiedy ociera się o przesadę". Suarez chwaliła "Ride a White Horse" i "Fly Me Away" za "aksamitnie miękki wokal, pozostający taki nawet gdy jest silnie przetworzony"[32]. Mniej pozytywne opinie zawarte były w recenzji magazynu Stylus autorstwa Edwarda Oculicza, który uznał, że "Supernature nie jest dobrą płytą"[33][34].
Rolling Stone umieścił album na swojej liście 50 najlepszych płyt roku 2006 na 32. miejscu[35]. Goldfrapp otrzymał w 2007 dwie nominacje do tegorocznych Grammy Awards, "Best Electronic/Dance Album" i "Best Dance Recording" za "Ooh La La"[13].
Miejsca na listach i wyniki sprzedaży[edytuj | edytuj kod]
Supernature zadebiutował na UK albums chart na pozycji 2. (najwyższą pozycję okupował Back to Bedlam Jamesa Blunta), ze sprzedanymi 52 976 egzemplarzami. Płyta pozostawała na liście przez 31 tygodni, i 13 stycznia 2006 roku stała się platynową[36][14]. W Australii album osiągnął 32. pozycję, mimo ograniczonej promocji[36]. W Austrii, Niemczech, Włoszech, Nowej Zelandii i Szwajcarii[36] płyta dostała się do pierwszej czterdziestki najlepiej sprzedających się albumów i na całym świecie sprzedano ponad milion kopii[15].
Supernature był pierwszym nagraniem Goldfrapp które znalazło się na liście 200 najlepiej sprzedających się płyt Billboardu, osiągając najwyższą 138. pozycję[12]. Osiągnął 3. pozycję na liście Top Heatseekers i 5. na liście Top Electronic Albums[12]. Od premiery w marcu 2006 roku w USA sprzedano 49 000 płyt[37]
Utwory[edytuj | edytuj kod]
Utwór "Ooh La La", otwierający album Supernature, został wybrany na pierwszy singel "ponieważ dawał radę i utrzymany był w rytmie disco i glam poprzedniego albumu"[38]. Był to pierwszy utwór duetu w którym pojawiła się gitara elektryczna. Singel dostał dobre recenzje, i często był określany jako jeden z najlepszych momentów płyty[39]. W Wielkiej Brytanii "Ooh La La" był najpopularniejszym singlem Goldfrapp, osiągając miejsce 5 UK Charts[11]. Był też promowany w klubach w USA, dostając się do pierwszej dziesiątki singli Hot Dance Club Play na liście Billboardu. Drugi utwór, "Lovely 2 C U", otrzymał mieszane recenzje, a jeden recenzent pisał o "leniwym efekciarskim brzmieniu glam" i "chórkach, zaskakujących jedynie swoją kompletną tępotą" [40].
"Ride a White Horse", trzeci singel, był zainspirowany erą disco[41]. Tak jak poprzednie single z Supernature, dostał się do pierwszej dwudziestki singli w Wielkiej Brytanii[11]. Ballady "You Never Know" i "Let it Take You" mają ograniczony do minimum podkład elektroniczny, i były raczej dobrze przyjęte przez krytyków, porównujących ich styl do pierwszego albumu Goldfrapp, Felt Mountain[42]. "Fly Me Away", kolejna elektroniczna ballada, została zilustrowana teledyskiem przedstawiającym Alison Goldfrapp jako elektroniczną lalkę; teledysk nie został jednak nigdy wydany[43] Piosenka nie była silnie promowana i przyniosła mniejszy komercyjny sukces niż inne single. "Slide In", electroclashowa piosenka opowiadająca o seksie[potrzebny przypis], i "Koko" były porównywane do wczesnych kompozycji Gary'ego Numana[44][45]. Remiks "Slide In" autorstwa DFA został wydany na promocyjnym singlu w Wielkiej Brytanii na początku 2006 roku[46].
"Satin Chic" to piosenka disco z elementami glam rocka i piosenki kabaretowej, porównywana do wczesnych utworów Eltona Johna. Alison Goldfrapp i Will Gregory określali ja w wywiadach jako swoją ulubioną piosenkę z Supernature. "Satin Chic" została zremiksowana przez zespół The Flaming Lips i wydana na singlu w limitowanej edycji we wrześniu 2006 roku. W "Time Out from the World" gra orkiestra symfoniczna. Krytycy chwalili piosenkę jako "wyjątek od stylu dominującego na Supernature" z powodu "chwytliwego, olśniewającego klimatu"[29][45]. Tekst zamykającego album utworu i jednocześnie drugiego singla z płyty, "Number 1", opowiada o wadze i znaczeniu związków międzyludzkich. Piosenka oparta na linii basu i grze syntezatorów znalazła się na pierwszym miejscu US Dance Chart[47].
Oprawa graficzna[edytuj | edytuj kod]
Na okładce płyty znajduje się zdjęcie odwróconej plecami do obiektywu Alison Goldfrapp, zasłaniającej ręką piersi, na tle czarnej kurtyny. Na europejskiej wersji okładki wokalistka pokazana jest od pasa w górę, na japońskiej i amerykańskiej w całości: widać na niej tren z pawich piór i złote buty na koturnach[48]. Autorem zdjęcia jest Ross Kirton.
Spis utworów[edytuj | edytuj kod]
Wszystkie utwory napisane i skomponowane przez Alison Goldfrapp i Willa Gregory’ego, o ile nie zaznaczono inaczej.
- „Ooh La La” – 3:23
- „Lovely 2 C U” – 3:25
- „Ride a White Horse” (Goldfrapp, Gregory, Nick Batt) – 4:42
- „You Never Know” – 3:27
- „Let It Take You” – 4:30
- „Fly Me Away” – 4:25
- „Slide In” – 4:17
- „Koko” – 3:23
- „Satin Chic” – 3:28
- „Time Out from the World” – 4:47
- „Number 1” – 3:25
- Bonusy na edycji cyfrowej[49]
- „Beautiful” – 4:51
- „Lovely 2 C U” (T. Raumschmiere Rmx) – 5:38
Twórcy[edytuj | edytuj kod]
Lista twórców biorących udział w nagraniu Supernature:[50]
- Alison Goldfrapp – śpiew, chórki, syntezatory, kierownictwo artystyczne
- Nick Batt – syntezatory, programowanie
- Will Gregory, Daniel Miller – syntezatory
- Adrian Utley – gitara, gitara basowa
- Charlie Jones – gitara basowa
- Dave Power – perkusja
- Ewan Pearson – programowanie
- Nick Ingman – orkiestra
- Steve R. Evans – inżynier dźwięku
- Mat Bartram, Alex Dromgoole, Richard Edgeler, Tim Roe – asystenci inżyniera dźwięku
- Dave Bascombe, Mark "Spike" Stent, Jeremy Wheatley – miks
- Lee Groves – programowanie miksu
- Ted Jensen – mastering
- Rachel Thomas – set design
- Mat Maitland, Gerard Saint – kierownictwo artystyczne
Edycje[edytuj | edytuj kod]
Album został wydany w dwóch wersjach: jednopłytowej, umożliwiającej posiadaczom płyty dostęp do dodatków na stronie internetowej dzięki technologii Opendisc, i dwupłytowej, zawierającej muzykę w systemie surround na obu płytach. Pierwsza z płyt jest hybrydowym SACD z dźwiękiem w zapisie wielokanałowym 5.1 (SACD audio), stereo SACD audio i stereo CD audio; druga płyta to dysk DVD-Video, na którym znajduje się wielokanałowy zapis dźwiękowy płyty w DTS 96/24, dokument poświęcony zespołowi i teledyski do utworów "Ooh La La" i "Number 1."
Format edycji płyty | Kraj | Nr katalogowy | Data wydania |
---|---|---|---|
Standardowa edycja[51] | Europa | CDStumm250 | 22 sierpnia 2005 |
Standardowa edycja na rynek USA[52] | U.S | 9296-2 | 7 marca 2006 |
Edycja deluxe[53] | Europa | LCDStumm250 | 22 sierpnia 2005 |
Limitowana edycja deluxe[54] | UK | LCDStumm250 | 22 sierpnia 2005 |
Limitowana edycja deluxe na rynek USA[55] | USA | 9312-2 | 7 marca 2006 |
Winyl[56] | UK | Stumm250 | 22 sierpnia 2005 |
Edycja na rynek japoński[57] | Japonia | TOCP-66432 | sierpień 2005 |
Edycja kanadyjska[58] | Kanada | 094635886023 | 7 marca 2006 |
Notowania[edytuj | edytuj kod]
Kraj i lista | Pozycja |
---|---|
Australia (ARIA)[59] | 23 |
Austria (Ö3 Austria Top 40)[60] | 33 |
Francja (SNEP)[61] | 43 |
Hiszpania (Promusicae)[60] | 50 |
Holandia (MegaCharts)[60] | 36 |
Irlandia (IRMA)[62] | 9 |
Niemcy (Media Control)[60] | 26 |
Norwegia (VG-lista)[59] | 36 |
Nowa Zelandia (RMNZ)[59] | 35 |
Stany Zjednoczone (Billboard 200)[63] | 138 |
Szwajcaria (Alben Top 100)[60] | 29 |
Wielka Brytania (UK Albums Chart)[64] | 2 |
Włochy (FIMI)[61] | 36 |
Certyfikaty[edytuj | edytuj kod]
Kraj | Certyfikat |
---|---|
Irlandia (IRMA)[65] | złota płyta |
Wielka Brytania (BPI)[66] | platynowa płyta |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Heather Phares: allmusic ((( Supernature > Overview ))). AllMusic. [dostęp 2008-03-07]. (ang.).
- ↑ Dorian Lynskey: CD: Goldfrapp, Supernature. theguardian.com, 2005-08-12. [dostęp 2008-03-07]. (ang.).
- ↑ Michael Hubbard: Goldfrapp - Supernature (Mute). musicOMH. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-11-26)]. (ang.).
- ↑ Hardeep Phull: Goldfrapp : Supernature. nme.com. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-27)]. (ang.).
- ↑ Nitsuh Abebe: Album Reviews: Goldfrapp: Supernature. Pitchfork, 2005-09-01. [dostęp 2007-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-09)]. (ang.).
- ↑ John Doran: review - Supernature. playlouder.com, 2005-08-26. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-10-17)]. (ang.).
- ↑ Adrien Begrand: Goldfrapp: Supernature. popmatters.com, 2005-09-18. [dostęp 2008-03-07]. (ang.).
- ↑ Norman Mayers: Goldfrapp: Supernature Review. prefixmag.com. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-02)]. (ang.).
- ↑ Supernature (U.S. Version) : Review. rollingstone.com. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-03-16)]. (ang.).
- ↑ "Supernature by Goldfrapp". Metacritic.com. Dostęp 16 czerwca 2007.
- ↑ a b c "UK Chart Archive". everyHit.com. Dostęp 28 lutego 2008.
- ↑ a b c "Billboard Chart History". billboard.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)].. Billboard.com. Dostęp 29 maja 2007.
- ↑ a b "2007 Grammy Award Nominations". Grammy Awards. Dostęp 29 maja 2007.
- ↑ a b "British Certified Awards". British Phonographic Industry. 13 stycznia 2006. Dostęp 29 maja 2007.
- ↑ a b "Goldfrapp Radio". goldfrapp.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-12)].. Goldfrapp.com. Dostęp 29 maja 2007.
- ↑ a b "Week 34 Chart Roundup". ChartSingles.net. 30 sierpnia 2005. Data dostępu 18 lutego 2006.
- ↑ a b Lash, Jolie. "Goldfrapp Unleash Supernature". Rolling Stone. 7 marca 2006. Data dostępu 25 marca 2006.
- ↑ a b c d Grow, Kory. "British electro-duo Goldfrapp evens out the odds with their latest, Supernature". College Music Journal. Data dostępu 25 marca 2006.
- ↑ "Billboard U.S. Single Positions". billboard.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)].. Billboard.com. Data dostępu 27 marca 2006.
- ↑ a b c d Gallant, Michael. "Retro Disco Ooh La La". Keyboard Magazine. Data dostępu 25 marca 2006.
- ↑ a b c Supernature. North American DVD – "Little bits of Goldfrapp". Information about the recording of Supernature.
- ↑ And we've got this old Russian synth that looks great because it's all written in Russian [Cyrillic] and you can't understand anything it says. It's completely uncontrollable, so you think "Oh, this is a great sound," and then it goes fffffft into something else. That's fun.
- ↑ "although Supernature lacks the imagination of Felt Mountain and the saucy brilliance of Black Cherry, it doesn't pander to the pop crowd"
- ↑ Begrand, Adrien. "Goldfrapp – Supernature". PopMatters. 19 września 2005. Dostęp 24 marca 2006.
- ↑ "toxic and delicious (...) Supernature will make you do bad things – and like it"
- ↑ Gitlin, Lauren. "Goldfrapp, Supernature (U.S. edition)". Rolling Stone. 6 marca 2006. Dostęp 24 marca 2006.
- ↑ "keep feeling like exercises: too thick and melodic to work like dance music, but with melodies that refuse to stick as satisfyingly as pop." Abebe, Nitsuh. "Supernature by Goldfrapp". Pitchfork Media. 1 września 2005. Dostęp 26 października 2006.
- ↑ "curious, rather than classic, record (...) fading out early on, with poor, low quality songs at the end which leave the listener feeling cheated"
- ↑ a b Hubbard, Michael. "Goldfrapp – Supernature (Mute)". MusicOMH.com. 22 sierpnia 2005. Dostęp 24 marca 2006.
- ↑ Phares, Heather. "Supernature (Goldfrapp)". AllMusic. 7 marca 2006. Dostęp 26 marca 2006.
- ↑ "a blend of future noise (...) crushed velvet corruption (...) one sharp recording". Carver, Andrew. "CD review: Goldfrapp: Supernature". Jam Canoe. Dostęp 27 marca 2006.
- ↑ "so simplistic that [its] minimalist repetition occasionally teeters over into redundancy (...) velvet-soft vocals, which stay that way even when heavily processed". Suarez, Jessica. "Goldfrapp, Supernature". Spin. Dostęp 27 marca 2005.
- ↑ "Supernature is not a great album".
- ↑ Oculicz, Edward. "Goldfrapp; Supernature". Stylus. Dostęp 27 marca 2006.
- ↑ "The Top 50 Albums of the Year". rollingstone.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-01)].. Rolling Stone. 11 grudnia 2006. Dostęp 29 maja 2007.
- ↑ a b c "World Music Charts". aCharts.us. Data dostępu 29 maja 2007.
- ↑ Caulfield, Keith. "Ask Billboard". Billboard.com. 3 sierpnia 2006. Data dostępu 3 sierpnia 2006.
- ↑ "because it was up and in your face and it carried on the theme of the glammy, discoey beat from the last album" van den Boogert, Kate. "ITV Goldfrapp: Ooh La La". GoGo Paris in England. 6 lipca 2005. Dostęp 30 maja 2007.
- ↑ Hubbard, Michael. ""Ooh La La" Single Review". MusicOMH.com. 8 sierpnia 2005. Dostęp 16 czerwca 2007
- ↑ "worst offender of sounding by-numbers, its lazy glam affectations sounding all the worse amid a chorus striking only in its complete dullness" Vernon, Polly. "Supernature Album Review". The Guardian. 17 lipca 2005. Dostęp 16 czerwca 2007.
- ↑ Timmermans, Arjan. "Interview with Goldfrapp". ArjanWrites. 9 grudnia 2005. Dostęp 13 czerwca 2007
- ↑ Empire, Kitty. "Alison's Wonderland". The Guardian. 14 sierpnia 2005. Dostęp 30 maja 2007.
- ↑ "Fly Me Away". Mute Records. Dostęp 31 maja 2007.
- ↑ Doran, John. "Supernature Album Review". PlayLouder. 26 sierpnia 2005. Dostęp 16 czerwca 2007.
- ↑ a b Lynskey, Dorian. "Supernature Album Review". The Guardian. 12 sierpnia 2005. Dostęp 16 czerwca 2007.
- ↑ ""Slide In" Promotional Single". Goldfrapp.free.fr. Dostęp 30 maja 2007.
- ↑ "Hot Dance Singles Sales". Billboard.com. Dostęp 12 czerwca 2007.
- ↑ Goldfrapp - Supernature. amazon.com. [dostęp 2023-09-20]. (ang.).
- ↑ Supernature by Goldfrapp on Apple Music. apple.com. [dostęp 2023-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-21)]. (ang.).
- ↑ Supernature (informacje we wkładce CD). Mute Records. sierpień 2005.
- ↑ "Supernature European CD". Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
- ↑ "Supernature U.S. CD". Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
- ↑ "Supernature European Deluxe CD". Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
- ↑ "Supernature Limited Deluxe CD". Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
- ↑ "Supernature U.S. Deluxe CD". Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
- ↑ "Supernature Vinyl". Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
- ↑ "Supernature Japanese CD". Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
- ↑ "Supernature Canadian CD". Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
- ↑ a b c Goldfrapp - Supernature. australian-charts.com. [dostęp 2023-09-20]. (ang.).
- ↑ a b c d e Goldfrapp - Supernature. austriancharts.at. [dostęp 2023-09-20]. (niem.).
- ↑ a b Goldfrapp - Supernature. lescharts.com. [dostęp 2023-09-20]. (fr.).
- ↑ Discography Goldfrapp. irish-charts.com. [dostęp 2023-09-17]. (ang.).
- ↑ Goldfrapp: Billboard 200. billboard.com. [dostęp 2023-09-19]. (ang.).
- ↑ Official Albums Chart on 28/8/2005. Official Charts Company. [dostęp 2023-09-20]. (ang.).
- ↑ 2005 Certification Awards - Gold. irishcharts.ie. [dostęp 2023-09-20]. (ang.).
- ↑ British album certifications – Goldfrapp – Supernature. bpi.co.uk. [dostęp 2023-09-19]. (ang.).