System mostów kompozytowych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wszczepiony most kompozytowy

System mostów kompozytowych – metoda stosowana w stomatologii, opracowana przez Cezarego Turostowskiego, przy współpracy z Katedrą Ortodoncji Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie.

Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze mosty wykonane zostały w Katedrze Ortodoncji i Ortopedii Szczękowej Pomorskiej Akademii Medycznej w 1992 roku. Początkowo traktowane jako tymczasowe rozwiązanie, po siedmiu latach, w wyniku postępów badań nad mostami uzupełnienia te zaczęto traktować jako docelowe.

Mosty początkowo wykonywano u pacjentów leczonych ortodontyczne z wrodzonym brakiem siekaczy bocznych górnych (dwójek). W późniejszych latach zaczęto uzupełniać także inne zęby, zwłaszcza przedtrzonowce. W części przypadków wzbogacano most kompozytowy o licówkę lub wydmuszkę porcelanową co spowodowało zwiększenie atrakcyjności mostu. Z czasem metoda ta znalazła także pozytywne zastosowanie wśród osób starszych.

Różne metody wykonania mostów określono wspólną nazwą SMK systemu mostów kompozytowych[1].

Zwieńczeniem badań była praca doktorska napisana w czerwcu 1999 roku przez Cezarego Turostowskiego pt. "Mosty kompozytowe konstrukcji własnej stosowane w odbudowie górnych bocznych siekaczy". Patronat nad pracą objęła Prof.dr hab. Irena Karłowska.

W roku 2003 zostały zorganizowane liczne cykliczne kursy[2] dla zainteresowanych lekarzy, a także warsztaty w akademickich, ortodontycznych ośrodkach dydaktycznych w całej Polsce.

O metodzie SMK[edytuj | edytuj kod]

Mosty kompozytowe należą do grupy połączeń adhezyjnych wykorzystujących mikropołączenia wytrawionej powierzchni szkliwa z kompozytowymi systemami łączącymi. Metoda polega na wymodelowaniu w jamie ustnej sztucznego zęba z kompozytu. Przy sprzyjających warunkach istnieje możliwość wykonania mostu kompozytowego wzbogaconego o licówkę porcelanową. Do roku 2009 wykonano ponad 600 mostów kompozytowych[3]. Uzupełniono nimi głównie braki siekaczy bocznych górnych.

Zaletą tej metody jest brak konieczności szlifowania zdrowych zębów, co nadaje takim rozwiązaniom charakter odwracalny. Ponadto może być wykorzystana z powodzeniem w sytuacjach, gdzie inne metody nie mogą być zastosowane, np. z braku odpowiedniej ilości miejsca na implant lub kiedy konieczność szlifowania zębów pod most klasyczny byłaby zbyt okaleczająca, czy też z powodu zbyt wysokiej ceny. System uzupełniania na stałe brakującego zęba ogranicza się do jednej dwugodzinnej wizyty.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Patent nr P-356506 "Orthodontic Bridge and method of creation" 14 November 2002 Patent Office RP., Patent nr P-357734 "Prosthetic Bridge and method of creation" 14 January 2003 Patent Office RP., Patent nr Z-273018 Urząd Patentowy RP "SMK" - Composite Bridge System
  2. ↑ Unodental. [dostęp 2009-07-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-16)].
  3. ↑ Dane zebrane przez autora metody w wyniku konsultacji z lekarzami oraz zabiegami wykonanymi w Gabinetach Dentystycznych przez autora metody

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Cezary Turostowski. Przemodelowanie zębów przednich masą kompozytową. „Czasopismo Stomatologiczne”. 3 (XLVII), s. 201-205, 1995. Wrocław: Polskie Towarzystwo Stomatologiczne. ISSN 0011-4553. 
  • Cezary Turostowski. Mosty kompozytowe stosowane do odbudowy brakujących siekaczy bocznych górnych. „Protetyka Stomatologiczna”. 6 (XLVII), 1997. Wrocław: Polskie Towarzystwo Stomatologiczne. ISSN 0033-1783. 
  • Kompozytowy Most Ortodontyczny konstrukcji własnej – ocena kliniczna po 10 latach stosowania. „Biuletyn Koła Ortodontycznego w Szczecinie”. 7 (Kwiecień), 2003. Szczecin: Polskie Towarzystwo Stomatologiczne. ISSN 0033-1783. 
  • Intraoral direkt hergestellte Kunststofbrucken - Ein Erfarungsbericht. „Quintessenz Kieferorthopadie”. 17 (September), 2003. Berlin: Jahrgang. ISSN 0945-7917. 
  • Zamiast Implantu? SMK® - bezurazowa metoda uzupełniania brakującego zęba. „Magazyn As Stomatologia”. 7 (Listopad), 2003. Warszawa. ISSN 1731-500X. 
  • Lidia Kittel. Wykorzystanie włókien szklanych IPN w rehabilitacji protetycznej pacjenta po zabiegu hemisekcji. „Stomatologia Współczesna”. 6 (15), 2008. Otwock. ISSN 1231-3254. 
  • Paweł Bohater, Ryszard Małysa, Halina Panek. Mosty kompozytowe zbrojone włóknem szklanym zakotwiczone na inlayach - opis przypadku.. „Stomatologia Współczesna”. 41 (3), 2004. Katedra i Zakład Protetyki Stomatologicznej AM we Wrocławiu. ISSN 1644-387X. 
  • Grzegorz Dawiec, Monika Dawiec, Ksymena Stroń-Irla. Uzupełnienie braków uzębienia w odcinkach bocznych szczęki za pomocą mostu kompozytowego wzmocnionego włóknem szklanym. „Magazym Stomatologiczny”. 2, 2009. Warszawa. ISSN 1230-0888. 
  • Marcin Aluchna, Beata Bujnowska - Aluchna. Mosty protetyczne z materiałów złożonych wzmocnionych włóknem szklanym.. „Magazym Stomatologiczny”. 9, 2008. Warszawa. ISSN 1230-0888. 

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=System_mostów_kompozytowych&oldid=64939227”