Sytuacja prawna i społeczna osób LGBT w Chinach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tęczowa flaga – symbol społeczności LGBT
Tęczowa flaga w kształcie Chin
Młodzi mężczyźni czytający poezję i kochający się. Dynastia Qing, XVII–XIX w.

Sytuacja prawna i społeczna osób LGBT w Chińskiej Republice Ludowej. Przed 1840 r. i nasileniem się wpływu kulturowego Zachodu (i medykalizacji seksualności), homoseksualizm w Chinach miał być uważany za normalny element życia[1] (teza ta jest kontrowersyjna[2]).

Status prawny[edytuj | edytuj kod]

W Chińskiej Republice Ludowej homoseksualizm był albo zakazany, albo uważany za chorobę; kwestia ta była obecna w dyskursie publicznym. Jeszcze w latach 1990 „leczono“ z homoseksualizmu przy pomocy elektrod, a osoby, u których podejrzewano zachowania homoseksualne wysyłane były na krótki okres do więzienia za „chuligaństwo“[3].

Ustawa piętnująca rzekome chuligaństwo została zniesiona w 1997 roku, i rok ten jest powszechnie uważany za rok depenalizacji homoseksualizmu w Chinach[4].

Status społeczny[edytuj | edytuj kod]

Pionierskie prace na temat ludzkiej seksualności i homoseksualizmu pojawiać się zaczęły pod koniec lat 1980, dzięki pracy m.in. Gao Cai-quin[5].

Według Huashan Zhou chińskie słowo towarzysz (同志, tongzhi), które oznacza specyficzny rodzaj relacji międzyludzkich i jako takie powinno stać się alternatywnym modelem do walki na rzecz osób LGBT w Chinach, która to walka nie powinna kopiować modeli zachodnich[6] Tong znaczy „taki sam“‚ (homo), "zhi" oznacza cel, ducha, orientację.

Homoseksualizm w klasyfikacjach medycznych[edytuj | edytuj kod]

Homoseksualizm został sklasyfikowany jako zaburzenie seksualne w pierwszej wersji Chińskiej Klasyfikacji Zaburzeń Psychicznych (CCMD-1), opublikowanej w 1978 roku. Homoseksualizm był dalej patologizowany w CCMD-2 (1989) i w CCMD-2-R (1994). W 2001 roku Chińskie Towarzystwo Psychiatryczne wykreśliło homoseksualizm z trzeciej wersji Chińskiej Klasyfikacji Zaburzeń Psychicznych (CCMD-3), wprowadzając na jego miejsce diagnozę podobną do homoseksualizmu egodystonicznego. Od tego czasu chińska psychiatria nie uznaje homoseksualizmu za zaburzenie psychiczne, ale też nie uważa go za normalny wariant ludzkiej seksualności[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Bret Hinsch, Passions of the Cut Sleeve, University of California Press, 1990, s. 56.
  2. Frank Dikötter, "Passions of the Cut Sleeve: The Male Homosexual Tradition in China by Bret Hinsch", Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London, Vol. 55, No. 1(1992), Cambridge University Press, p. 170.
  3. "China Using Electrodes To 'Cure' Homosexuals", New York Times, 29 stycznia 1990.
  4. "Homosexuality in China", 03/10/2010, uschina.usc.edu.
  5. Gao Cai-quin, Xing yu ren sheng : ren di yong heng zhi mi (性与人生 : 人的永恒之迷, Seks i ludzkie życie), 1988.
  6. Huashan Zhou, Tongzhi: Politics of Same-sex Eroticism in Chinese Societies, Psychology Press, 2000.
  7. Wu J.,From “Long Yang” and “Dui Shi” to Tongzhi: Homosexuality in China, Journal of Gay & Lesbian Psychotherapy 7, 1–2: 117–43, 2003, doi = 10.1300/J236v07n01_08