Szczurojeż
| Podogymnura | |||
| Mearns, 1905[1] | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj |
szczurojeż | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Podogymnura truei Mearns, 1905 | |||
| Gatunki | |||
| |||
Szczurojeż[2] (Podogymnura) – rodzaj ssaków z podrodziny gołyszków (Galericinae) w obrębie rodziny jeżowatych (Erinaceidae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj obejmuje gatunki występujące endemicznie Filipinach[3][4][5].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 190–220 mm, długość ogona 40–73 mm, długość ucha 19–26 mm, długość tylnej stopy 29–42 mm; masa ciała 52–82 g (samice w ciąży 60–84 g)[4][6].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj zdefiniował w 1905 roku amerykański ornitolog Edgar Alexander Mearns na łamach Proceedings of the United States National Museum[1]. Na gatunek typowy Mearns wyznaczył (oryginalne oznaczenie) szczurojeża filipińskiego (P. truei).
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Podogymnura: gr. πους pous, ποδος podos ‘stopa’[7]; γυμνος gumnos ‘goły, nagi’[8]; ουρα oura ‘ogon’[9].
Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]
Do rodzaju należą następujące gatunki[10][6][11][3][2]:
- Podogymnura aureospinula Heaney & Morgan, 1982 – szczurojeż złotokolcy
- Podogymnura truei Mearns, 1905 – szczurojeż filipiński
- Podogymnura minima Sanborn, 1953
- Podogymnura intermedia Balete, Heaney, Rickart, Quidlat, Rowsey & L.E. Olson, 2023
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b E.A. Mearns. Descriptions of new genera and species of mammals from the Philippine Islands. „Proceedings of the United States National Museum”. 28, s. 436, 1905. (ang.).
- ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 62. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 22. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ a b T. Best: Family Erinaceidae (Hedgehogs and Gymnures). W: R.A. Mittermeier & D.E. Wilson (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 8: Insectivores, Sloths and Colugos. Barcelona: Lynx Edicions, 2018, s. 329–330. ISBN 978-84-16728-08-4. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Podogymnura. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-12-30].
- ↑ a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 406. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 203.
- ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 114.
- ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 276.
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-23]. (ang.).
- ↑ D.S. Balete, L.R. Heaney, E.A. Rickart, R.S. Quidlat, D.M. Rowsey & L.E. Olson. A re-assessment of diversity among Philippine gymnures (Mammalia: Erinaceidae: Podogymnura), with a new species from eastern Mindanao. „Zootaxa”. 5228 (3), s. 244–266, 2023. DOI: 10.11646/zootaxa.5228.3.2. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 3 (Revised second printing). Springfield: Charles C. Thomas, 1959, s. 1–316. (ang.).