Szklarka obłystek

Szklarka obłystek
	Zonitoides nitidus
	(O.F. Müller, 1774)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mięczaki
Gromada	ślimaki
Podgromada	Heterobranchia
Rząd	trzonkooczne
Rodzina	brzuchozębne
Rodzaj	Zonitoides
Gatunek	szklarka obłystek
Synonimy
	Helicella nitida (O.F. Müller, 1774); Helix hydrophyla Miles, 1861 (nomen nudum); Helix nitida O.F. Müller, 1774; Hyalina (Euhyalina) yessoensis Reinhardt, 1877; Oxychilus lucidus (Draparnaud, 1801); Zonites nitidus (O.F. Müller, 1774); Zonitoides (Zonitoides) nitidus (O.F. Müller, 1774); Zonitoides nitidus var. borealis Clessin, 1878; Zonitoides subarboreus Pilsbry, 1902;
	Helicella nitida (O.F. Müller, 1774); Helix hydrophyla Miles, 1861 (nomen nudum); Helix nitida O.F. Müller, 1774; Hyalina (Euhyalina) yessoensis Reinhardt, 1877; Oxychilus lucidus (Draparnaud, 1801); Zonites nitidus (O.F. Müller, 1774); Zonitoides (Zonitoides) nitidus (O.F. Müller, 1774); Zonitoides nitidus var. borealis Clessin, 1878; Zonitoides subarboreus Pilsbry, 1902;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Szklarka obłystek (Zonitoides nitidus) – gatunek drapieżnego ślimaka lądowego z rodziny brzuchozębnych^[3] (Gastrodontidae), dawniej zaliczanego do szklarkowatych (Zonitidae s. l.)^[1]. Zamieszkuje miejsca wilgotne nad brzegami wód (wilgotne łąki oraz zarośla, nawet na terenach zalewowych) na półkuli północnej. W Polsce pospolity na niżu^[3].

Skorupka brunatna, szklisto lśniąca z licznymi okrężnymi liniami przyrostu, przezroczysta, z szerokim dołkiem osiowym (ok. 1 mm średnicy). Otwór nieco poszerzony na zewnątrz, o brzegu ostrym i bez wargi. Muszla lekko wzniesiona, składająca się z 4,5 do 5 skrętów przy czym najmłodszy jest zarazem największy. Wysokość 3 mm, szerokość 5–6 mm.

Szklarka obłystek jest wszystkożercą przejawiającą skłonność do zoofagii, bowiem do wzrostu potrzebuje pożywienia pochodzącego z tkanek ślimaków. Być może jest kanibalem^[4]. Jego pokarmem są, między innymi, wychodzące na brzeg błotniarki moczarowe (Galba truncatula)^[3]. Szklarka obłystek dobiera jednak pożywienie w sposób selektywny – nie spożywa błotniarki moczarowej we wszystkich jej fazach rozwoju. Nie zjada jej jaj oraz osobników dorosłych^[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

mięczaki Polski

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Zonitoides nitidus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ MolluscaBase eds., Zonitoides nitidus (O. F. Müller, 1774), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-19] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008. ISBN 978-83-88147-09-8.
↑ ^a ^b D.D. Rondelaud D.D., Contribution à l’étude expérimentale de la prédation de Lymnaea (Galba) truncatula Müller par Zonitoides nitidus Müller (Mollusques Gastéropodes Pulmonés), „Annales de Parasitologie”, 50 (3), 1975, s. 275–286, DOI: 10.1051/parasite/1975503275, PMID: 1211765 (fr.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Urbański J. Krajowe ślimaki i małże, Warszawa 1957.

[itis-1] Zonitoides nitidus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[mb-2] MolluscaBase eds., Zonitoides nitidus (O. F. Müller, 1774), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-19] (ang.).

[FaunaT3-3] Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008. ISBN 978-83-88147-09-8.

[Rondelaud-4] D.D. Rondelaud D.D., Contribution à l’étude expérimentale de la prédation de Lymnaea (Galba) truncatula Müller par Zonitoides nitidus Müller (Mollusques Gastéropodes Pulmonés), „Annales de Parasitologie”, 50 (3), 1975, s. 275–286, DOI: 10.1051/parasite/1975503275, PMID: 1211765 (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]