Szpital kolejowy w Wilnie
 |
Ten artykuł od 2010-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Szpital kolejowy w Wilnie - został zbudowany w 1901 roku (zabudowa pawilonowa) i na owe był szpitalem bardzo nowoczesnym. Budynki były rozrzucone w naturalnym lesie sosnowym.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po otwarciu linii kolejowej Petersburg–Warszawa dla kolejarzy i wojska w latach 1905–1911 zbudowano szpital, który został oddany do użytku w 1912 roku[1].
Graniczył od zachodu z ul. Legionów, od wschodu z urwistym zboczem żwirowni, a od południa z ul. Wilczą Łapą. Zajmował ok. 30 ha powierzchni, był położony na terenie lekko opadającym w kierunku Wilii. Szpital miał własną oczyszczalnię ścieków, a główny budynek posiadał centralne ogrzewanie. Na jego teren prowadziła bocznica kolejowa, a całe zaopatrzenie odbywało się za pomocą transportu Polskich Kolei Państwowych. Była też stała linia pasażerska, jeździł parowóz z dwoma wagonikami do Dyrekcji Kolejowej. Potem tę linię zlikwidowano, a wprowadzono autobusy popularnie zwane arbonami. Kursowały one na trasie Szpital — dworzec PKP.
W latach 1920-1930 dyrektorem szpitala był dr Sułkowski, a potem dr Józef Tymiński. Na terenie szpitala znajdowała się kaplica. W okresie międzywojennym rozbudowano sale operacyjne i założono gabinet RTG. Istniał także oddział hydroterapii, urządzenia do gimnastyki leczniczej. Szpital miał też własną piekarnię, tuczarnię świń, ogród, lodownię i olbrzymie piwnice.
Teren szpitala był bardzo starannie utrzymany i, dzięki ostatniemu dyrektorowi dr. Józefowi Tymińskiemu, ozdobiony licznymi krzewami róż. W szpitalu pracowali wybitni lekarze: dr Tymiński – chirurg, dr Aleksander Karnicki[2] i dr Dobrzański – ginekolodzy, dr Sułkowski - radiolog, dr Świca – internista, dr Czarnocki – laryngolog.
Były tu następujące oddziały: chirurgia, interna, neurologia, położnictwo, ginekologia, laryngologia, okulistyka i ftyzjatria. Pacjentami byli przeważnie kolejarze (płacili 10% opłat) oraz inni pacjenci, których stać był na dość wysoką opłatę – 8 zł dziennie. Na terenie szpitala mieszkali też pracownicy z rodzinami.
Jesienią 1939 szpital zajęli Rosjanie. Administrowali do czerwca 1941. Potem szpital zajęły wojska niemieckie dla swoich chorych i rannych. Od stycznia 1942 do października 1943 w szpitalu przebywali Hiszpanie. W dniu 29 czerwca 1944 teren szpitala został zbombardowany przez Rosjan.
Podczas wojny na konspiracyjnego komendanta szpitala został wyznaczony dr Jan Janowicz[3].
Do 1953 roku był nazywany „Szpitalem Dworca Wileńskiego”[1].
Po wojnie szpital odbudowano i dalej jest wykorzystywany.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Po odbudowie szpital w Wilczej Łapie zaoszczędzi na kosztach energii i przyjmie więcej pacjentów [online], wilno.tvp.pl [dostęp 2023-02-10] (pol.).
- ↑ Aleksander Karnicki [ 1872 - 1935 ] [online] [dostęp 2023-02-10].
- ↑ Piotr Niwiński, Służba sanitarna w Okręgu Wileńskim, „Biuletyn Informacyjny” (6), 2020, s. 38.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcie szpitala z
