Szymon Kita

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szymon Kita
Szczęściarz, Ogonek
Ilustracja
1934-1946
starszy sierżant pilot starszy sierżant pilot
Data i miejsce urodzenia

29 października 1916
Zapusty

Data i miejsce śmierci

20 września 1980
Zielona Góra

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

84 pułk Strzelców Poleskich
5 pułk lotniczy
dywizjon 85
dywizjon 253

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
bitwa o Anglię

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Medal Lotniczy
Multimedia w Wikimedia Commons

Szymon Kita (ur. 29 października 1916 w Zapustach, zm. 20 września 1980 w Zielonej Górze) – starszy sierżant pilot Wojska Polskiego, uczestnik bitwy o Anglię.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Władysława i Zuzanny z domu Kozik. Ukończył szkołę powszechną a następnie pięcioklasowe gimnazjum im. Ignacego Kraszewskiego w Białej Podlaskiej. Z braku środków finansowych nie mógł kontynuować nauki i w listopadzie 1934 roku zgłosił się jako ochotnik do odbycia służby wojskowej. Otrzymał przydział do 84 pułku Strzelców Poleskich w Pińsku. W 1936 roku, na własną prośbę, został przeniesiony do lotnictwa. W sierpniu odbył szkolenie w Wojskowym Obozie Szybowcowym w Ustjanowej, od jesieni do lata 1937 roku służył w 5 pułku lotniczym w Lidzie, gdzie odbył szkolenie w zakresie pilotażu[1].

W kwietniu 1938 roku objął funkcję instruktora pilotażu w eskadrze treningowej 5 pl. Udało mu się znaleźć czas na kontynuowanie nauki, w maju 1939 roku zdał egzamin maturalny[2].

W czasie kampanii wrześniowej latał jako pilot pierwszego plutonu 56 eskadry towarzyszącej[3]. 1 września, w załodze z por. obs. Edmundem Sienkiewiczem, wykonał pierwszy lot bojowy eskadry na rozpoznanie skutków niemieckiego bombardowania lotnisk w Krośnie i Moderówce oraz odnalezienie dwóch zestrzelonych niemieckich samolotów Dornier Do 17[4]. 3 września, w załodze z ppor. obs. Kazimierzem Kuczą, przeprowadził rozpoznanie w rejonie Bardejova i Prešov podczas którego rozpoznali i zaatakowali kolumny marszowe Wehrmachtu[5]. 6 września, w załodze z ppor. obs. Stanisławem Ostaszewskim, wykonał lot samolotem RWD-8 w rejon Tarnowa. Zostali zestrzeleni przez oddziały polskiej piechoty[6].

12 września wykonywał loty w rejonie Lwowa, Jaworowa, Lubienia i Chyrowa, podczas których rozpoznał nieprzyjacielskie kolumny pancerne nacierające na Lwów. 13 września z lotniska Skniłów przetransportował gen. Kazimierza Sosnkowskiego na lotnisko Hureczko koło Przemyśla[7]. 17 września przeleciał z lotniska Markowce do Czerniowiec w Rumunii, gdzie został internowany. Udało mu się zbiec i drogą morską przedostać się do Francji. 18 stycznia 1940 roku został skierowany na przeszkolenie lotnicze do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron. Zgłosił się do jednostek lotniczych mających powstać na terenie Wielkiej Brytanii, gdzie dotarł 28 lutego 1940 roku[1]. Otrzymał numer służbowy RAF 781003[8].

W 1 School of Army Cooperation w Old Sarum przeszedł kurs wznawiający, 8 sierpnia rozpoczął szkolenie w 5 Operational Training Unit w Aston Down na samolotach brytyjskich; 12 września został przydzielony do 85 dywizjonu myśliwskiego RAF[9]. Jako nowy pilot został skierowany do szkoły ognia w Sutton Bridge, gdzie ćwiczył strzelanie do celów naziemnych[10]. Odbywał też loty treningowe na przechwytywanie samolotów Luftwaffe, wykonał ich 13[11]. 30 września 1940 roku, jako wyróżniający się podczas szkolenia pilot, został przeniesiony do 253 dywizjonu myśliwskiego[12]. Wziął udział w bitwie o Anglię, praktycznie codziennie latał na przechwytywanie niemieckich samolotów[13]. W czasie bitwy o Anglię wykonał 39 lotów bojowych i operacyjnych[14], podczas których cztery razy nawiązał kontakt z nieprzyjacielem[15]. W swojej książce lotów odnotował 7 października zniszczenie Heinkla He 111 wspólnie z innym pilotem, 12 października prawdopodobne zestrzelenie Messerschmitta Bf 109. 28 października odnotował uszkodzenie Bf 109[16].

1 grudnia 1940 roku pilotował samolot Hawker Hurricane SW-L (P3678). Podczas walki powietrznej z myśliwcami Luftwaffe został ciężko ranny, ale udało mu się wylądować w przygodnym terenie w okolicach Farmer. W swoich relacjach podawał, że w czasie walki zestrzelił Bf 109. Trafił do szpitala w Lawes, gdzie w ciągu siedmiu miesięcy przeszedł trzy operacje. Po rekonwalescencji powrócił do latania, ale już w 287 dywizjonie współpracy z OPL Londynu. 10 kwietnia 1942 roku został przydzielony do 2 Jednostki Szkolenia Pilotów Rozprowadzających („ferry”). Po ukończeniu przeszkolenia został skierowany do Polskiego Oddziału Transportowego w Takoradi, gdzie na trasie Złote Wybrzeże – Egipt wylatał 420 godzin[2].

27 marca 1944 roku powrócił do Wielkiej Brytanii. 10 czerwca 1944 roku został skierowany do polskiej 25 (Polish) Elementary Flying Training School (Szkoły Pilotażu Początkowego) w Hucknall na stanowisko pilota etatowego i zaczął szkolenie na instruktora pilotażu. 1 listopada 1944 roku został skierowany do 16 (Polish) Service Flying Training School (Szkoły Pilotażu Podstawowego) w Newton na kurs wznawiający dla pilotów samolotów De Havilland Mosquito. W marcu 1945 roku przydzielony został do 3 Advanced Flying Unit (Oddziału Zaawansowanego Szkolenia Lotniczego) w South Cerney[16]. W czasie służby wykonał 52 loty bojowe i operacyjne, łącznie spędził w powietrzu 1724 godziny. Żadne z opisanych przez niego zwycięstw powietrznych nie zostało oficjalnie potwierdzone[2].

W marcu 1946 roku odszedł z lotnictwa. Wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia i powrócił do kraju. Mieszkał w Zielonej Górze. Początkowo pracował jako księgowy w PGR-ze w Nowogrodzie Bobrzańskim, następnie zatrudnił się w Zielonogórskich Zakładach Eksploatacji Kruszywa jako ekonomista w dziale zbytu[2]. Zmarł 20 września 1980 roku, został pochowany na cmentarzu komunalnym przy ul. Wrocławskiej w Zielonej Górze (kwatera 52, rząd 2, grób 9)[17].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Szymon Kita był odznaczony m.in.[18]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 108.
  2. ↑ a b c d Skrzydlata Polska 1971 ↓, s. 7.
  3. ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 405.
  4. ↑ Olejko 2007 ↓, s. 57.
  5. ↑ Olejko 2007 ↓, s. 78-79.
  6. ↑ Olejko 2007 ↓, s. 93.
  7. ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 410.
  8. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 273.
  9. ↑ Sojda, Śliżewski, Hodyra 2016 ↓, s. 358.
  10. ↑ Sojda, Śliżewski, Hodyra 2016 ↓, s. 410.
  11. ↑ Sojda, Śliżewski, Hodyra 2016 ↓, s. 416, 478.
  12. ↑ Sojda, Śliżewski, Hodyra 2016 ↓, s. 478.
  13. ↑ Sojda, Śliżewski, Hodyra 2016 ↓, s. 498-501, 506-509.
  14. ↑ Sojda, Śliżewski, Hodyra 2016 ↓, s. 689.
  15. ↑ Sojda, Śliżewski, Hodyra 2016 ↓, s. 670.
  16. ↑ a b Szymon Kita. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2021-07-31]. (pol.).
  17. ↑ Szymon Kita. Niebieska Eskadra. [dostęp 2021-07-31]. (pol.).
  18. ↑ Kita Szymon. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947. [dostęp 2021-07-31]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szymon_Kita&oldid=72818726”