Tadeusz Bandrowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Bandrowski
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko

Tadeusz Lucjan Feliks Bandrowski

Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1895
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1947

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

GO „Koło”

Stanowiska

szef oddziału

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Lucjan Feliks Bandrowski (ur. 14 stycznia 1895 w Krakowie, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 14 stycznia 1895 w Krakowie, w ówczesnym Królestwie Galicji i Lodomerii, w rodzinie Juliusza i Heleny z Kadenów[1]. Był młodszym bratem Jerzego (1883–1940) i Juliusza (1885–1944). 23 maja 1917 zdał maturę w Chyrowie[2].

16 sierpnia 1914 jako student wstąpił do Legionów Polskich. Służył w oddziale telefonicznym kawalerii, od kwietnia 1915 w III plutonie 3. szwadronu 1 pułku ułanów, a od 30 września 1915 w 2 pułku ułanów. 19 grudnia 1916 został mianowany wachmistrzem. W styczniu 1917 w oddziale telefonicznym 2 pułku ułanów, a od czerwca tego roku w 12. kompanii III baonu 3 pułku piechoty[3].

W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Wziął udział w bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918), po której został internowany w Bustyaháza. W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[3]. 7 lipca 1919 jako oficer Grupy Legionów „za wybitne odznaczenie się w bojach na froncie galicyjskim w chwilach ciężkich dla wojska” został mianowany porucznikiem[4]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Wojsku Litwy Środkowej, a jego oddziałem macierzystym był 5 pułk piechoty Legionów[5].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1340. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 5 pp Leg.[6] W następnym roku został przeniesiony do 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie[7][8]. 18 lutego 1928 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 104. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Dowodził wówczas II batalionem 75 pp[10]. W grudniu 1929, po ukończeniu kursu próbnego i odbyciu przepisanego stażu liniowego, został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1929/31[11][12]. Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[13][14]. W październiku 1932 został przeniesiony do 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko szefa sztabu[15][16]. W październiku 1935 wrócił do DOK III w Grodnie. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. W 1939 pełnił służbę w Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisku kierownika Samodzielnego Referatu Bezpieczeństwa Wojennego[18]. W czasie kampanii wrześniowej walczył na stanowisku szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu Grupy Operacyjnej „Koło” (GO gen. Knoll-Kownackiego)[19][20]. Wziął udział w bitwie nad Bzurą, a następnie w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[21]. W 1945, po uwolnieniu z niewoli, został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych. Po zdemobilizowaniu pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii.

W marcu 1934 pozostawał w separacji z żoną, z którą miał syna Jerzego (ur. 31 maja 1923 w Królewskiej Hucie)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  3. ↑ a b Bandrowski Tadeusz Lucjan Feliks. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-11-10].
  4. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 77 z 16 lipca 1919, poz. 2483.
  5. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 35, 545.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 60.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340, 416.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 299, 360.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 46.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 89, 183.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 375.
  12. ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 92.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 322.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 459.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 414.
  16. ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 522.
  19. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 346.
  20. ↑ Bauer i Polak 1983 ↓, s. 464.
  21. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-11-10].
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 18.
  23. ↑ Bąbiński 1929 ↓, s. 80.
  24. ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35.
  25. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 6.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
  28. ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 634. 1928-11-10. [dostęp 2022-12-13].
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 405.
  30. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Bandrowski&oldid=71763517”