Tadeusz Bobrowski

Tadeusz Bobrowski
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1873 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	11 maja 1930 ; Wilno
	Przebieg służby
Siły zbrojne	MW Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Stanowiska	szef Służby Technicznej Kierownictwa Marynarki Wojennej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, ; wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	Żegluga Polska
	Odznaczenia

Tadeusz Bobrowski (ur. 24 stycznia 1873 w Warszawie, zm. 11 maja 1930 w Wilnie) – polski generał brygady i inżynier mechanik okrętowy. W okresie od 1891 do 1918 służył w Cesarskiej Marynarce Wojennej Rosji, a następnie do 1925 w polskiej Marynarce Wojennej. Brał udział w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Karierę w Polsce zakończył na stanowisku szefa Służby Technicznej Kierownictwa Marynarki Wojennej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Służba w Armii Imperium Rosyjskiego[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Bobrowski urodził się 24 stycznia 1873 w Warszawie. W 1891 ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Morskiej Szkole Inżynierii w Kronsztadzie, a w 1894 odbył kurs mechaników broni podwodnej. Był także absolwentem Akademii Morskiej z 1898. W latach 1894–1918 służył w rosyjskiej Marynarce Wojennej, awansując do stopnia kapitana I rangi (komandora). Początkowo pływał na krążownikach i odbył kilka rejsów dalekomorskich, m.in. na „Admirale Nachimowie”. Od 1905 był oficerem mechanikiem sił torpedowych Floty Morza Czarnego. W latach 1914–1918 pełnił funkcję zastępcy głównego mechanika portu w Sewastopolu.

Służba w Wojsku Polskim[edytuj | edytuj kod]

W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i awansowany na generała majora marynarki (kontradmirała) w Korpusie Morskich Oficerów Technicznych. Wyznaczono go szefem Sekcji Technicznej w Departamencie dla Spraw Morskich. W 1921 został przemianowany na generała brygady. Po przekształceniu Departamentu dla Spraw Morskich w Kierownictwo Marynarki Wojennej w 1922 był w nim szefem Służby Technicznej. W 1925, w związku z zakupem przez Marynarkę Wojenną przestarzałych min morskich (tzw. „afera minowa”), został zwolniony ze stanowiska m.in. z wadm. Kazimierzem Porębskim oraz kadm. Wacławem Kłoczkowskim i przeniesiony w stan nieczynny. W 1927 przeszedł w stan spoczynku. W 1928 Wojskowy Sąd Okręgowy nr 1 umorzył postępowanie wszczęte w 1926 przez Prokuraturę Wojskową. Następnie pracował w „Żegludze Polskiej” w Gdyni. Zmarł 11 maja 1930 w Wilnie^[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Niepodległości (7 lipca 1931)^[2]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[3]
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1925)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 312, Nr 14 z 20 września 1930. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 32.
↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi około rozwoju marynarki wojennej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

J. Czerwiński, M. Czerwińska, M. Babnis, A. Jankowski, J. Sawicki – Kadry Morskie Rzeczypospolitej, tom II, Polska Marynarka Wojenna, część I, Korpus oficerów 1918–1947, Wyższa Szkoła Morska, Gdynia 1996, ISBN 83-86703-50-4.

[1] Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 312, Nr 14 z 20 września 1930. Ministerstwo Spraw Wojskowych.

[2] M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości.

[3] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 32.

[4] M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi około rozwoju marynarki wojennej”.

[1]

[2]

[3]

[4]