Tadeusz Gabrych
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Informacje klubowe | |
| Klub | |
Tadeusz Gabrych (ur. 27 kwietnia 1921 w Łodzi, zm. 21 lipca 1998) – polski kolarz szosowy i torowy, mistrz i reprezentant Polski.
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
Był zawodnikiem Łódzkiego Towarzystwa Cyklistów, a po II wojnie światowej KKCiM (1946), DKS Łódź (1948) i od 1949 ŁKS Łódź.
W 1946 został pierwszym powojennym górskim mistrzem Polski. Na szosie został także mistrzem Polski w drużynowym wyścigu szosowym w 1952, wicemistrzem w tej konkurencji w 1950, 1951 i 1954, brązowym medalistą w tej konkurencji w 1949, a także brązowym medalistą MP w szosowym wyścigu indywidualnym ze startu wspólnego w 1946.
Na torze trzykrotnie zdobył mistrzostwo Polski: w 1949 i 1950 w wyścigu drużynowym na 4000 m na dochodzenie i w 1949 w długodystansowym wyścigu torowym. Ponadto w tej ostatniej konkurencji zdobył także wicemistrzostwo Polski w 1946 i brązowy medal MP w 1950.
Dwukrotnie startował w Wyścigu Pokoju. W 1948 nie ukończył tego wyścigu, w 1950 zajął 18. miejsce. Ponadto w Tour de Pologne w 1952 zajął 9. miejsce w klasyfikacji końcowej.
Na początku 1952 otrzymał tytuł mistrza sportu[1].
Po zakończeniu kariery zawodniczej był trenerem w klubach łódzkich.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nowi mistrzowie sportu. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 1, Nr 2 z 7 stycznia 1952.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogdan Tuszyński: Złota księga kolarstwa polskiego, wyd. Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", Warszawa 1995, według indeksu