Tadeusz Sołga

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Sołga
major weterynarii major weterynarii
Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1895
Końskie

Data i miejsce śmierci

1 lutego 1946
Włochy

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie,
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

KOSK VI,
KOSK 8,
8 Dywizjon Taborów,
2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich

Stanowiska

lekarz weterynarii pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941)

Tadeusz Paweł Sołga (ur. 25 stycznia 1895 w Krakowie, zm. 1 lutego 1946 we Włoszech) – major lekarz weterynarii Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Sołga urodził się 25 stycznia 1895 w Krakowie[1] lub 8 czerwca 1893 w Końskiem[2].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były żołnierz Legionów Polskich został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[3].

Został awansowany na stopień kapitana w grupie medyków weterynarii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4]. W 1923 jako oficer Kadry Okręgowego Szpitala Koni VI był odkomenderowana na studia w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie[5]. W 1924 jako oficer Kadry Okręgowego Szpitala Koni 8 był przydzielony do 8 Dywizjonu Taborów w Toruniu[6]. Następnie zweryfikowany w stopniu kapitana lekarza weterynarii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7]. Na przełomie lat 20. i 30. był lekarzem weterynarii 2 Pułku Szwoleżerów w Starogardzie[8][9]. W tym okresie został awansowany na stopień majora lekarza weterynarii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[10]. Do 1939 figurował pod adresem ul. Juliusza Słowackiego 9 m. 5 w Jarosławiu[11].

Podczas II wojny światowej został żołnierzem Wojska Polskiego we Francji, działał w ruchu oporu w Belgradzie oraz był więziony przez Niemców w obozie w Dachau[12]. Został oficerem Polskich Sił Zbrojnych w stopniu majora[12][2]. Zmarł 1 lutego 1946[2]. Po ekshumacji został pochowany na cmentarzu polskim w Casamassima (miejsce 4-B-1)[2][13][14].

Był żonaty z Marią Lewicką z domu Okulicz (1896-1973), z którą miał synów Zygmunta (1919-1972), Zbigniewa (1928-1983) i Jerzego (zm. 2016)[12].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 328, 1042.
  2. ↑ a b c d Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 248.
  3. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 108.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1401.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1389.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1265.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1269.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 760.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 626.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 343.
  11. ↑ Książka telefoniczna. 1939, s. 601.
  12. ↑ a b c S. Michalski: Ostatnie pożegnanie śp. Jerzego Sołgi. 2szwol.darsite.pl, 2016-01-08. [dostęp 2018-08-30].
  13. ↑ Tadeusz Sołga. polskiecmentarzewewloszech.eu. [dostęp 2018-08-29].
  14. ↑ Teresa Zaniewska. Concertina polskiego losu w biografiach lekarzy zwierząt zamknięta. „Biuletyn Północno-Wschodniej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej”. Nr 4 (54), s. 79, 2014. 
  15. ↑ W Rocznikach Oficerskich 1923, 1924 podano Krzyż Walecznych dwukrotnie. W Rocznikach Oficerskich 1928, 1932 podano Krzyż Walecznych jednokrotnie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Sołga&oldid=67900203”