Tadeusz Stocki

Tadeusz Stocki

Tadeusz Skarbek
Karol Zawitniewicz
Zawisza

Ćma, Kielich

Tadeusz Stocki (ze zbiorów NAC)
major intendent
Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1902 Turobin
Data i miejsce śmierci	3 grudnia 1993 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1920–1946
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	Dywizja Ochotnicza (II RP), 7 Pułk Saperów Wielkopolskich, Dowództwo Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi, 5 Brygada Kadrowa Strzelców, Związek Odwetu, Kedyw, Oddział IV KG AK
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca kompanii liniowej i szkolnej, kierownik referatu rachunkowo-budżetowego, kwatermistrz, kierownik produkcji sprzętu dywersyjnego
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, zajęcie Wilna, II wojna światowa, kampania wrześniowa
Późniejsza praca	referent inwestycji, kierownik działu obrachunkowego, zastępca kierownika działu ekonomicznego
Odznaczenia

Tadeusz Stocki vel Tadeusz Skarbek vel Karol Zawitniewicz vel Zawisza, ps. „Ćma”, „Kielich” (ur. 31 sierpnia 1902 w Turobinie, zm. 3 grudnia 1993 w Warszawie) – oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, major intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, cichociemny.

Życiorys

W czasie nauki w gimnazjum wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, walcząc w kompanii karabinów maszynowych 201 Ochotniczego pułku piechoty Dywizji Ochotniczej i uczestnicząc m.in. w kampanii wileńskiej. W 1924 roku ukończył Gimnazjum im Hetmana Jana Zamoyskiego w Lublinie, uzyskując maturę. Później kończył kursy w: Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej i Oficerskiej Szkole Inżynierii. Od 1928 roku służył w 7 batalionie saperów na stanowiskach kolejno dowódcy plutonu, kompanii liniowej i szkolnej. Na początku lat 30. był instruktorem w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie i na kursie przygotowawczym do Wyższej Szkoły Intendentury. W latach 1936–1938 studiował w Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie. 31 października 1938 roku, po ukończeniu studiów (XII promocja), otrzymał tytuł oficera intendentury z wyższymi studiami wojskowymi i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko kierownika Referatu Rachunkowo-Budżetowego.

We wrześniu 1939 roku kontynuował służbę na powyższym stanowisku. Po rozwiązaniu Dowództwa OK 12 września został przydzielony do Szefostwa Intendentury Sztabu Naczelnego Wodza, z którym to sztabem 18 września przekroczył granicę polsko-rumuńską. Po ucieczce z internowania w Rumunii 4 grudnia dotarł do Francji, gdzie został skierowany do pracy w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Paryżu jako referent w Wydziale Gospodarczym. Od marca 1940 roku służył jako oficer gospodarczy w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów w Niort.

W czerwcu 1940 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do 5 Brygady Kadrowej Strzelców na stanowisko kwatermistrza.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 7 kwietnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 2 na 3 października 1942 roku w ramach operacji „Lathe” dowodzonej przez por. naw. Mieczysława Kuźmickiego. Ekipa została zrzucona na placówkę odbiorczą „Osa” 15 km na północny zachód od Siedlec, w okolicy wsi Mokobody. Po aklimatyzacji w Warszawie dostał w grudniu 1942 roku przydział do Związku Odwetu i Kedywu Komendy Głównej AK na stanowisko kierownika produkcji sprzętu dywersyjnego. Od maja 1943 roku pracował w Oddziale IV Kwatermistrzowskim jako inspektor i wykładowca na kursach.

13 września 1943 roku został przypadkowo aresztowany przez Gestapo w czasie łapanki. Był więziony na Pawiaku, w obozach koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau i w Buchenwaldzie. Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie 11 czerwca 1945 roku zameldował się w Oddziale VI Naczelnego Wodza w Londynie. Został oficerem administracyjnym w Inspektoracie Szkolenia Polskich Sił Zbrojnych w Sztabie Naczelnego Wodza i Sztabie Głównym. Po zdemobilizowaniu 8 listopada, 21 listopada 1946 roku przyjechał do Polski, osiedliwszy się w Katowicach.

Do 1956 roku był inwigilowany i szykanowany przez UB. Podejmował prace w śląskich zakładach przemysłowych na stanowiskach referenta inwestycji i kierownika działu obrachunkowego. W 1958 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął pracę w Biurze Projektów Instalacji Przemysłowych Instalprojekt na stanowisku zastępcy kierownika Działu Ekonomicznego. W 1970 roku przeszedł na emeryturę.

Awanse

• kapral podchorąży – 1925 rok
• podporucznik służby stałej saperów – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1927 roku
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 roku
• kapitan – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku
• major – ze starszeństwem z dniem 3 października 1942 roku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13569
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal za Długoletnią Służbę.

Życie rodzinne

Był synem Wincentego, rolnika, i Ewy z domu Polskiej. Ożenił się w 1947 roku ze Stefanią Przybysz (1911–1979). Nie mieli dzieci.

Bibliografia

• Stocki Tadeusz. W: Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 203–206. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 415. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 104-105.
• Krzysztof A. Tochman: Stocki Tadeusz. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 43. Warszawa – Kraków: Instytut Historii PAN, 2005, s. 612–613. ISBN 83-88909-33-9.

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie elitadywersji.org