Tadeusz Wejtko
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 sierpnia 1973 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Tadeusz Wejtko (ur. 8 czerwca 1903 w Dźwińsku na Łotwie, zm. 21 sierpnia 1973 we Wrocławiu[1]) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Tadeusz Wejtko był synem Wacława. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. Następnie został skierowany do Szkoły Podchorążych Saperów w Modlinie, którą ukończył w 1921. Po zakończeniu szkoły podchorążych zostaje skierowany do 3 Pułku Saperów Wileńskich w Wilnie. Z dniem 16 kwietnia 1932 zostaje odkomenderowany na I czteromiesięczny kurs maskowania w Centrum Wyszkolenia Saperów[2]. W 1939 pełnił służbę w 3 Batalionie Saperów w Wilnie na stanowisku oficera sztabowego do spraw wyszkolenia[3].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził 1 batalionem saperów przydzielonym do 1 Dywizji Piechoty Legionów. W czasie walk dostał się do niemieckiej niewoli. Od 2 października 1939 do 25 stycznia 1945 przebywał w Oflagu II C Woldenberg (nr obozowy 723/II B)[4].
Po wyjściu z obozu został wcielony do Ludowego Wojska Polskiego z dniem 1 kwietnia 1945. Z dniem 23 kwietnia 1945 został skierowany do 5 Brygady Saperów na stanowisko szefa oddziału II sztabu brygady. Od 1 kwietnia 1947 do 9 lutego 1948 pełnił obowiązki szefa sztabu brygady[5].
Zmarł we Wrocławiu. Został pochowany 24 sierpnia 1973 na Cmentarzu Osobowickim (pole 99 rząd 2 grób 21)[1].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik – 3 maja 1922 zatwierdzony ze starszeństwem z 1 sierpnia 1921 w korpusie oficerów inżynierii i saperów[6]
- porucznik – 18 maja 1923 ze starszeństwem od 1 kwietnia 1923 i 19. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[7]
- kapitan – 27 czerwca 1935 ze starszeństwem od 1 stycznia 1935 i 18. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[8] (w marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie oraz tą samą lokatą był w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa[9])
- podpułkownik – grudzień 1946[10].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (12 listopada 1946)[11]
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[12][13]
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Zarys historji wojennej 3-go Pułku Saperów Wileńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1932, seria: Zarys historii wojennej formacyj polskich 1918–1920.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Groby 0.3.0 [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2020-02-09].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 448.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 803.
- ↑ Lista jeńców Oflagu IIC Woldenberg Lubuskie Towarzystwo Genealogiczne, maj 2010.
- ↑ Historia 5 Mazurskiej Brygady Saperów 1944–1947, s. 163.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 239.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 26 maja 1923 roku, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 77.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 247.
- ↑ Historia 5 Mazurskiej Brygady Saperów 1944–1947 s. 163.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 140 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937 roku, s. 9.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- „Historia 5 Mazurskiej Brygady Saperów 1944–1947” Henryk Zatoczyk, Warszawa 1964.
- Jeńcy Oflagu II C Woldenberg
- Kapitanowie saperów II Rzeczypospolitej
- Ludzie urodzeni w Dyneburgu
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (władze RP na uchodźstwie)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 3 Pułku Saperów Wileńskich
- Oficerowie Wojsk Inżynieryjnych ludowego Wojska Polskiego
- Pochowani na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Urodzeni w 1903
- Zmarli w 1973