Tekla Biesiekierska

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tekla Biesiekierska
T. z K. B.
Imię i nazwisko

Tekla z Kraszewskich Biesiekierska

Data urodzenia

1800

Data i miejsce śmierci

2 stycznia 1850
Warszawa

Ważne dzieła

Rozalia i Anusia, czyli przeniesienie obowiązku na miłość
Przybrana córka
Wdowa sierżanta

Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Tekli Besiekierskiej na cmentarzu Powązkowskim

Tekla Teresa Biesiekierska z domu Kraszewska (ur. 1800 na Litwie lub 1801 w Tarkowie Górnym, zm. 2 stycznia 1850 w Warszawie) – polska powieściopisarka i pisarka literatury dla młodzieży.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie generała Jana Kraszewskiego, byłego prezesa trybunału departamentu bydgoskiego i Anny z Poleskich[1]. Jej krewnym był Józef Ignacy Kraszewski[2].

W 1842 roku w tygodniku Przyjaciel Ludu w odcinkach publikowała tłumaczenie powieści Isabelle de Montolieu pt. Stary łatacz obuwia[2]. W 1844 roku w drukarni M. Chmielnickiego wydała powieść Rozalia i Anusia, czyli przeniesienie obowiązku na miłość, a dochód z jej sprzedaży przeznaczyła na cele charytatywne[2]. Poza tym, w 1844 roku napisała także powieść Przybrana córka, a rok później powieść Wdowa sierżanta, które wydała w czasopiśmie Pielgrzym Eleonory Ziemięckiej. Była także autorką wielu artykułów opublikowanych w czasopiśmie Zorza, pisała także wiersze i piosenki[2]. W Noworoczniku na rok 1838 pod redakcją Pauliny Wilkońskiej opublikowano dwa wiersze Biesiekierskiej: O wielkości Boga (tłumaczenie francuskiego wiersza Alfonsa Lamartine) oraz Powój i rezeda[3].

Utwory swojego autorstwa podpisywała jako Ferdynandowa Biesiekierska, Tekla z K.B., Tekla z Kr.B. lub T. z Kraszewskich B...[4].

Pod koniec życia wraz z mężem mieszkała w Warszawie (na Nowym Świecie), gdzie zmarła 2 stycznia 1850 roku[5]. Pochowana na Starych Powązkach (kwatera 5-3-1)[6]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W 1820 roku wyszła za mąż za Ferdynanda Erazma Biesiekierskiego, właściciela dóbr w Pomarzanach, podporucznika 11 Pułku Piechoty Liniowej i ekonomistę[1][7]. Miała z nim trójkę dzieci: Włodzimierza (ur. 1821, zm. 1904), Barbarę Franciszkę (ur. 1822, zm. 1823) i Jana Rudolfa (ur. 1826, zm. 1890)[8][9].

Ważniejsze prace literackie[edytuj | edytuj kod]

  • Rozalia i Anusia, czyli przeniesienie obowiązku na miłość (1844)
  • Przybrana córka (1844)
  • Wdowa sierżanta (1845)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Niewiarowska 2021 ↓, s. 43.
  2. ↑ a b c d Niewiarowska 2021 ↓, s. 46.
  3. ↑ Niewiarowska 2021 ↓, s. 47.
  4. ↑ Edmund Jankowski (red.), Słownik pseudonimów pisarzy polskich, t. IV, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 46, ISBN 83-04-04329-7.
  5. ↑ Niewiarowska 2021 ↓, s. 48.
  6. ↑ Cmentarz Stare Powązki: Tekla Biesiekierska, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02].
  7. ↑ Niewiarowska 2021 ↓, s. 50.
  8. ↑ Niewiarowska 2021 ↓, s. 44.
  9. ↑ Niewiarowska 2021 ↓, s. 45.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Grażyna Niewiarowska, Powieściopisarka z Pomarzan, [w:] Grażyna Niewiarowska, Małgorzata Grzanka, Obrazki z dawnej Kłodawy, Kłodawa–Konin: Towarzystwo Samorządowe, 2021, ISBN 978-83-959624-2-4.
  • Polski Słownik Biograficzny t. 2 s. 88 BIESIEKIERSKA Tekla (1801-1850) powieściopisarka

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tekla_Biesiekierska&oldid=71711429”