Teodozjusz (Fieodosijew)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	23 marca 1903
Miejscowość	Nowogród
Miejsce	Sobór Mądrości Bożej
Konsekrator	Guriasz (Ochotin)
Współkonsekratorzy	Sergiusz (Stragorodski)
Współkonsekrowani biskupi
Joannicjusz (Djaczkow)	30 września 1907
Mitrofan (Zagorski)	15 lipca 1912

Teodozjusz
	Nikołaj Fieodosijew
	Arcybiskup wileński i lidzki
Kraj działania	Imperium Rosyjskie; Polska
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1864 ; Gubernia czernihowska
Data i miejsce śmierci	1942 ; Wilno
Miejsce pochówku	Cerkiew Św. Ducha w Wilnie
	Arcybiskup wileński i lidzki
Okres sprawowania	1922–1939
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Diecezja wileńsko-lidzka
Śluby zakonne	1897
Ordynacja	25 grudnia 1897
Chirotonia biskupia	23 marca 1903
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Teodozjusz, imię świeckie Nikołaj Iwanowicz Fieodosijew (ur. 22 października^?/3 listopada 1864 w guberni czernihowskiej, zm. 1942 w Wilnie) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył seminarium duchowne w Czernihowie. W 1890 uzyskał również dyplom akademii duchownej w Petersburgu i został skierowany do pracy jako wykładowca seminarium, którego był absolwentem. W 1897 złożył śluby zakonne, 25 grudnia tego samego roku zostając hieromnichem. W roku następnym został inspektorem seminarium duchownego w Mińsku, zaś rok później został przeniesiony do seminarium w Tule jako jego rektor. W tym samym momencie otrzymał godność archimandryty.

23 marca 1903 został biskupem pomocniczym eparchii nowogrodzkiej z tytułem biskupa kiriłłowskiego. Cztery lata później jego tytuł uległ zmianie na biskup tichwiński. W 1908 został ordynariuszem eparchii smoleńskiej i dorogobuskiej. W 1912 za osiągnięcia w pracy duszpasterskiej otrzymał prawo noszenia panagii z ozdobami. Uczestniczył jako delegat swojej eparchii w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w 1917. W roku następnym podniesiony do godności arcybiskupiej. Uciekł z ogarniętej wojną domową Rosji do Polski w roku następnym. W 1922 przyjął godność arcybiskupa wileńskiego i lidzkiego, zastępując na katedrze wileńskiej wydalonego z Polski arcybiskupa Eleuteriusza (Bogojawleńskiego). W rezultacie po uzyskaniu przez Kościół w Polsce autokefalii z Patriarchatu Konstantynopolitańskiego znalazł się w episkopacie Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. W 1927 za zasługi dla prawosławia otrzymał prawo noszenia brylantowego krzyża na kłobuku^[1]. Ordynariuszem diecezji wileńskiej i lidzkiej pozostawał do 1939, kiedy z powodu choroby zrezygnował z godności i zamieszkał w monasterze Świętego Ducha w Wilnie. Zdaniem Antoniego Mironowicza podstawową motywacją jego rezygnacji był powrót metropolity Eleuteriusza (Bogojawleńskiego) z Kowna do Wilna i uznanie jego praw do zarządzania całą eparchią wileńską i litewską w granicach sprzed I wojny światowej. Ten sam autor podaje, że arcybiskup Teodozjusz wrócił w jurysdykcję Cerkwi Rosyjskiej, uznając decyzję o przyjęciu nominacji na biskupa w PAKP za błędną^[2]. Zmarł w 1942 i podobnie jak inni prawosławni biskupi wileńscy został pochowany w tym samym klasztorze.

W 1928 został odznaczony przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, a 30 października tego roku w Wilnie udekorowany tym odznaczeniem przez wojewodę wileńskiego Władysława Raczkiewicza^[3]^[4]^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ G.J. Pelica: Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939). Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 392. ISBN 978-83-925882-0-7.
↑ A. Mironowicz, Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku, s.207
↑ Odznaczenia orderem „Polonia Restituta”. „Kurier Warszawski”. Nr 133, s. 13, 14 maja 1928.
↑ Dekoracja arcybiskupa Teodozjusza. „Gazeta Lwowska”. Nr 252, s. 1, 1 listopada 1928.
↑ G.J. Pelica: Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939). Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 393. ISBN 978-83-925882-0-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Biogram w bazie prawosławia rosyjskiego. ortho-rus.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ros.).
Архиепископ Феодосий (Феодосиев Николай Иванович) (Teodozjusz (Fieodosijew)) (1864 - 1942)(ros.)

[1] G.J. Pelica: Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939). Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 392. ISBN 978-83-925882-0-7.

[2] A. Mironowicz, Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku, s.207

[3] Odznaczenia orderem „Polonia Restituta”. „Kurier Warszawski”. Nr 133, s. 13, 14 maja 1928.

[4] Dekoracja arcybiskupa Teodozjusza. „Gazeta Lwowska”. Nr 252, s. 1, 1 listopada 1928.

[5] G.J. Pelica: Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939). Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 393. ISBN 978-83-925882-0-7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Eparchia	Polikarp (Radkiewicz) (1853–1858) Antonij (Smolin) (1858–1859)
Wikariat	Gabriel (Rozanow) (1837–1848) Innocenty (Borisow) (1848–1857) Dymitr (Murietow) (1857–1874) Leoncjusz (Lebiedinski) (1874–1875) Joannicjusz (Gorski) (1875–1877) Platon (Gorodiecki) (1877–1882) Dymitr (Murietow) (1882–1883) Nikanor (Browkowicz) (1883–1890) Sergiusz (Lapidiewski) (1891–1893) Justyn (Ochotin) (1893–1905) Dymitr (Kowalnicki) (1905–1913) Nazariusz (Kiriłłow) (1913–1917) Platon (Rożdiestwienski) (1918–1921) Teodozjusz (Fieodosijew) (1919–1920) Aleksij (Bażenow) (1920–1921)
Eparchia	Prokop (Titow) (1921–1925) Parteniusz (Brianskich) (1921–1923) Nikander (Fienomienow) (1925–1927) Józef (Pietrowych) (1927–1928) Onufry (Gagaluk) (1926–1928) Anatol (Hrysiuk) (1928–1937) Tichon (Rusinow) (1937) Mitrofan (Rusinow) (1937–1938) Wissarion (Puiu) (1942–1943) Sergiusz (Łarin) (1944–1947) Focjusz (Topiro) (1947) Nikon (Pietin) (1948–1956) Borys (Wik) (1956–1965) Sergiusz (Pietrow) (1965–1990) Leoncjusz (Gudimow) (1990–1991) Łazarz (Szweć) (1991–1992) Agatangel (Sawwin) (od 1992)