Teofil Merunowicz

Teofil Merunowicz

Teofil Merunowicz (przed 1913)
Data i miejsce urodzenia	1846 Lwów
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 1919 Lwów
Miejsce spoczynku	Cmentarz Łyczakowski we Lwowie
Zawód, zajęcie	dziennikarz
Narodowość	polska
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski (studia nie ukończył)
Wyznanie	greckokatolickie
Małżeństwo	Wiktoria Merunowiczówna, Adolfiną z Morwiców
Dzieci	Marian, Jan, Maria (Krukowska)

Teofil Merunowicz (ur. 1846 we Lwowie, zm. 11 grudnia 1919 tamże) – poseł do Sejmu Krajowego Galicji V, VI, VII, VIII i IX kadencji (1882–1913), sekretarz rady powiatowej we Lwowie, dziennikarz. Był również w latach 1897–1907 posłem do austriackiej Rady Państwa. Pierwszy prezes Towarzystwa Dziennikarzy Polskich i pierwszy prezes Towarzystwa Związku urzędników Rad powiatowych w Galicji.

Życiorys

Urodził się w ruskiej rodzinie wyznania greckokatolickiego (obrządek zachował do końca życia). W wieku 17 lat wziął udział w powstaniu styczniowym, 2 lipca 1863 został ranny pod Radziwiłłowem (3 września pod Panasówką), za co został aresztowany i skazany na trzy miesiące pobytu w austriackiej twierdzy Kufstein. W latach 1874–1875 był redaktorem naczelnym dziennika „Ojczyzna”. W latach 1871–1879 był redaktorem solidarystycznego dwutygodnika dla wsi „Zgoda”, od 1893 – przewodniczącym Towarzystwa Dziennikarzy Polskich we Lwowie. Przez 40 lat był dziennikarzem „Gazety Narodowej”. Początkowo reprezentował poglądy demokratyczne, a później zbliżył się do obozu Podolaków. Zwalczał ruch syjonistyczny i próby polsko-ukraińskiego porozumienia. Był propagatorem braterstwa polsko-ruskiego. W parlamencie był jednym z czołowych polityków klubu tzw. demokratów bezprzymiotnikowych. Sprawował także urząd wiceprezydenta Lwowa. Autor książki pt. Wewnętrzne sprawy Galicy (wyd. Lwów 1876). Podczas inwazji rosyjskiej opublikował artykuł Rola Polaków w Wiedniu, ogłoszony w listopadzie 1914 w „Dzienniku Polskim”, wskutek czego po uwolnieniu Lwowa w 1915 został przez władzę austriackie postawiony przed sąd wojskowy i więziony na jeden rok za «zdradę stanu», co podkopało bardzo jego zdrowie. Zmarł 11 grudnia 1919 w 75 roku życia we Lwowie. Obrzęd pogrzebowy był zaplanowany w sobotę 13 grudnia o godz. 2 po południu z domu żałoby przy ul. Kochanowskiego na Cmentarzu Łyczakowskim, gdzie Teofil Merunowicz został pochowany.

Życie prywatne

Był bratem Był bratem Józefa. Miał córkę Marię, żonę urzędnika Galicyjskiego banku ziemskiego w Łańcucie (zm. 1912).

Bibliografia

• Sylweta Merunowicza. „Kurjer Lwowski”. 273, s. 2, 2 października 1900.
• StanisławS. Grodziski StanisławS., Sejm Krajowy Galicyjski 1861-1914, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1993, ISBN 83-7059-052-7, OCLC 830051670 .brak strony (książka)
• Wykaz Członków i Posłów Sejmu Krajowego Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na VI. peryod w roku 1892. Lwów, 1892.
• Nowi instruktorowie Kółek rolniczych. „Nowości Illustrowane”. 36, s. 7, 3 września 1910.
• Jerzy Zdrada: Merunowicz Teofil (1846–1919). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XX. Wrocław — Warszawa — Kraków — Gdańsk: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1974, s. 455–457.
• Merunowicz Teofil, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2013-03-31] .

Linki zewnętrzne

• II Rzeczpospolita Polski, Litwy i Rusi. Dlaczego nie powstało wspólne państwo?
• Teofil Merunowicz – publikacje w bibliotece Polona