Teoria Y

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Teoria Y – w teorii zarządzania pracownik typu Y jest przeciwieństwem pracownika według teorii X. Łatwo i chętnie akceptuje zmiany, sam proponuje nowe; jest przedsiębiorczy, aktywny, pracowity. Zależy mu nie tylko na wysokich zarobkach, bardzo ceni sobie także uznanie innych, awans jako oznakę prestiżu, dobre stosunki z kolegami i przełożonymi.

Według koncepcji Y rolą kierownika jest wyznaczać pracownikowi w ogólnym zarysie cele, jakie ma osiągnąć i motywować go do ich osiągania raczej za pomocą nagród, niż kar. Powinien pozostawić mu szeroki zakres swobody, gdyż pomysły pracownika mogą okazać się opłacalne i przydatne.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • M. Kostera, St. Kownacki, A. Szumski, Zachowania organizacyjne: motywacja, przywództwo, kultura organizacyjna (rozdział VIII) [w:] Zarządzanie. Teoria i praktyka, red. A.K. Koźmiński, Wł. Piotrowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002, s.329-320 (ISBN 83-01-13307-4)