Terny
 Widok wioski z południa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Populacja (2001) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
5361 |
| Kod pocztowy |
37503 |
Położenie na mapie obwodu połtawskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 49°58′27,7180″N 32°59′24,0682″E/49,974366 32,990019 | |
Terny (ukr. Терни́) – wieś na Ukrainie, w obwodzie połtawskim, w rejonie łubieńskim, w silskiej radzie Mychniwci. W 2001 r. liczyła 471 mieszkańców.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Wioska jest położona na prawym brzegu rzeki Suła i na obu brzegach jej dopływu – Bułatca. Na północy graniczy z miastem Łubnie, na południe w odległości ok. 2 km znajduje się wieś Wiaziwok, na wschodzie za Sułą – wsie Zasulla i Sołonyca, na zachodzie – Kononiwka і Czudniwci. Odległość od Kijowa – ok. 200 km, od Połtawy – ok. 150 km. W Ternach są 2 większe jeziora przyrzeczne, częściowo wysychające latem – Murne i Krywe. Najstarsza część wsi jest położona nad jeziorem Murnym.
Transport[edytuj | edytuj kod]
Przez wieś przechodzi Kolej Południowa, która łączy największe miasta Ukrainy – Kijów i Charków. We wsi znajduje się przystanek kolejowy Terny. Wieś ma regularne połączenie autobusowe z miastem Łubnie.
Pochodzenie nazwy[edytuj | edytuj kod]
Nazwa wsi pochodzi od licznych w jej okolicach zarośli tarniny (ukr. терен)
Obiekty kultu[edytuj | edytuj kod]
Od 2011 r. w Ternach działa cerkiew pod wyzwaniem św. apostoła i ewangelisty Jana (eparchia krzemieńczucka Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego). Dzień patrona wsi jest obchodzony 21 maja. Cerkiew mieści się w przystosowanym pomieszczeniu, wcześniej była w tym budynku szkoła podstawowa.
Obiekty socjalne[edytuj | edytuj kod]
W Ternach działa Wiejski Dom Kultury, Wiejski punkt pomocy medycznej. Przy Domu Kultury działa amatorski zespół pieśni ludowej „Terniwczanka”
Ludność[edytuj | edytuj kod]
Zdecydowaną większość mieszkańców stanowią Ukraińcy wyznania prawosławnego. Większość mieszkańców zatrudniona jest w sąsiednich Łubniach.
Historia wsi[edytuj | edytuj kod]
Najstarsza polska mapa, na której jest zaznaczona wioska Ternyj nad rzeką Bulatec (Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej „Ziemie Ruskie” Rzeczypospolitej[2]) pochodzi z przełomu XVI-XVII wieków.
Za czasów Jeremiego Wiśniowieckiego Terny należały łubieńskiemu klasztorowi bernardynów. Zakonnicy katoliccy założyli w Ternach ogród na powierzchni 12 dziesięcin[3]. Po opuszczeniu Łubien przez Jeremiego Wiśniowieckiego, Terny według uniwersału Bohdana Chmielnickiego 1657 r. przekazano Monasterowi Mgarskiemu[4].
W 1721 r. jednocześnie z fundacją przez Piotra I polowej apteki w Łubniach, założono w Ternach i Łubniach dwa „ogrody apteczne”, które miały ogólną powierzchnie 50 dziesięcin[5].
1781 r. Terny wspominane są jako wieś bez cerkwi (деревня), która liczyła 30 chat, a w roku 1787 – 134 dusz „państwowych ludzi”[6]
1880 r. na prośbę Departamentu Rolnictwa K. М. Skarżyńska przekazała 30 dziesięcin ziemi w Ternach dla budownictwa szkoły rolniczej, która zaczęła działać od roku 1891, a w 1929 r. przekształcona została w Technikum roślin leczniczych i aromatycznych, a w roku 1950 – w technikum leśne[7].
Według V. P. Miloradowicza w roku 1903 we wsi Terny parafii Wiazowieckiej było 335 mieszkańców[8]
Osoby związane z wsią[edytuj | edytuj kod]
W Ternach urodziła się ukraińska poetka Natalia Bakłaj (ukr. Наталія Баклай)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu połtawskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
- ↑ Aleksander Jabłonowski, Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1], Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. „Ziemie Ruskie” Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...]., C. i K. Wojskowo – Geograficzny Zakład w Wiedniu, 1889–1904, OCLC 712904557 [dostęp 2019-03-11].
- ↑ Бочкарёв К.П. Очерки лубенской старины. – М.: тип.А.А.Левенсон, 1899 г., Т. 1 = 39 с.
- ↑ Лазаревскій: 1, Ист. очер. 103, 2, Луб. и Вишнев. Кіев. Ст. 1896 г., Ш, 337. и 3, Архив, отр. I, 72.
- ↑ Лубны, путеводитель по городу [online], www.stejka.com [dostęp 2017-11-20].
- ↑ Описи Київського намісництва 70–80 років XVIII ст.: Описово-статист. джерела / АН УРСР. Археогр. комісія; Ін-т історії та ін.; Редкол.: П. С. Сохань (відп. ред.) та ін. – К.: Наук. думка, 1989. – 389 с.
- ↑ Л.А. Банкова, Т.М. Дяченко, Т.С. Мошнікова. Лубенський краєзнавчий музей. 1991 р.
- ↑ Милорадович В.П. Средняя Лубенщина. – КС, 1903 г., № 9, с. 245 – 296; № 10, с. 1 – 36; № 11, с. 209 – 240; № 12, с. 518 – 539. Окр.: К.: 1904 г. – 141 с.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- За ред. А.В. Кудрицького Полтавщина : Енцикл. довід.. — К.: УЕ, 1992. — С. 1024. ISBN 5-88500-033-6.
- Описи Київського намiсництва 70-80 рокiв XVIII ст. (1989)
- Історія міст і сіл Української РСР. Полтавська область