Toruńska Fabryka Makaronu L. Sichtau i Spółka
53°01′28″N 18°37′09″E/53,024444 18,619167| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Siedziba | |
| Adres |
ul. Kościuszki 39 |
| Data założenia |
1874 |
| Data likwidacji |
lata 30. XX wieku |
Położenie na mapie Torunia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
| 53°01′28″N 18°37′09″E/53,024444 18,619167
| |
Toruńska Fabryka Makaronu L. Sichtau i Spółka (później Toruńska Fabryka Makaronu[1]) – dawna fabryka makaronu znajdująca się przy ul. Lipowej (dzisiejszej ul. Tadeusza Kościuszki) w Toruniu[1][2]. Została zbudowana w 1874 roku przez Ludwika Sichtaua[3]. Była to pierwsza fabryka makaronu na terenach polskich[2]. Początkowo produkowała makaron i musztardę wyłącznie na potrzeby lokalne[1]. W 1904 roku właścicielem zakładu został Walerian Waszczewski[3], później fabryka przeszła na własność jego spadkobierców[2].
W okresie międzywojennym zakład po kilku modernizacjach (m.in. w 1920 roku[3]) stał się największą fabryką makaronu w Polsce[2]. Na początku lat 20. zakład produkował w ciągu doby ok. 10-15 tys. kg makaronów[1]. Znaczna część produkcji była eksportowana. Większość pracowników stanowiły kobiety[2]. 21 lutego 1928 roku w fabryce wybuchł pożar. W następnych miesiącach zakład wyremontowano, a produkcję wznowiono w październiku 1928 roku[1]. Przy odbudowanie pracował inżynier i wynalazca Jan Broda[2]. Od 1929 roku fabryka miała trudności z eksportem swoich towarów, wynikającymi ze światowego kryzysu gospodarczego i rosnącej konkurencji makaronów importowanych z Włoch, Niemiec i Szwajcarii[2][3]. Fabryka ponownie stała się wytwórnią lokalną. Zakład zamknięto przed wybuchem II wojny światowej[1].
Prawdopodobnie podczas okupacji niemieckiej w budynku dawnej fabryki działała filia obozu koncentracyjnego w Stutthofie, więźniowie byli zmuszani do pracy przy produkcji[2] (według innego źródła w fabryce pracowali więźniowie fortu VIII)[1]. Przypuszcza się, że podczas wojny w zakładach mieściła się również królikarnia[1]. W latach 80. XX wieku rozebrano zabudowania fabryki. Na ich miejscu wybudowano pawilony handlowe[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Katarzyna Kluczwajd: Toruń, którego nie ma. Łódź: Dom Wydawniczy Księży Młyn, 2017. ISBN 978-83-7729-331-1.
- Kazimierz Przybyszewski. Przemysł w Toruniu w latach 1920-1939. „Rocznik Toruński”. 8, 1973.