Transportochłonność

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Transportochłonność – stopień zaangażowania transportu przy obsłudze przewozowej innych działów gospodarczych. Na transportochłonność składa się zużycie pracy żywej oraz materiałów i energii w działalności transportowej wykonanej na rzecz jednostki. Wyznacza ona, ile ton różnego rodzaju ładunków, tj. surowców, materiałów pomocniczych, należy dowieźć do miejsca produkcji, aby wytworzyć określone produkty finalne[1]. Gospodarki nisko rozwinięte (np. Afryka) mają wysoką transportochłonność. Oznacza to, że przewożą dużą ilość towarów o niskim przetworzeniu. W Polsce porównując 2002 do 1990 transportochłonność spadła dwukrotnie, czyli wożonych jest coraz więcej produktów o wysokim stopniu przetworzenia (zmniejszenie masy przewozowej), ale porównując do Europy ten współczynnik jest jeszcze 2 razy większy.

Transportochłonność w Polsce[edytuj | edytuj kod]

  • 1990 – 27,4
  • 2002 – 12,8

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Edward Mendyk, Ekonomika transportu, Wydawnictwo: WSL, Poznań 2009