Twierdzenie Gleasona-Kahane-Żelazki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Twierdzenie Gleasona-Kahane-Żelazki – w teorii przemiennych algebr Banacha twierdzenie charakteryzujące funkcjonały liniowo-multiplikatywne na zespolonych, przemiennych algebrach Banacha z jedynką. Twierdzenie udowodnione niezależnie przez Gleasona[1] oraz Kahane i Żelazkę[2].

Wprowadzenie[edytuj | edytuj kod]

Niech będzie algebrą Banacha z jedynką Niech oznacza grupę elementów odwracalnych w oraz niech będzie niezerowym funkcjonałem liniowo-multiplikatywnym na Wówczas

  • Rzeczywiście, Oznacza to, że jest skalarem równym swojemu kwadratowi, czyli lub Pierwszy przypadek jest jednak niemożliwy, ponieważ jest niezerowym funkcjonałem, a dla każdego skąd
  • Dla każdego wartość jest niezerowa. Rzeczywiście,

Twierdzenie Gleasona-Kahane-Żelazki gwarantuje, że te dwie własności charakteryzują funkcjonały liniowo-multiplikatywne na zespolonych przemiennych algebrach Banacha z jedynką.

Twierdzenie[edytuj | edytuj kod]

Niech będzie zespoloną, przemienną algebrą Banacha z jedynką oraz niech będzie ograniczonym, niezerowym funkcjonałem liniowym. Wówczas jest multiplikatywny wtedy i tylko wtedy, gdy

  • dla każdego

Innymi słowy jest multiplikatywny wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdego wartość należy do tj. widma elementu

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. A. M. Gleason, A characterization of maximal ideals, J. d’Anal. Math., 19 (1967), 171–172.
  2. J.-P. Kahane, W. Żelazko, A characterization of maximal ideals in commutative Banach algebras, Studia Math., 29 (1968) 339–343.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • E. Kaniuth, A Course in Commutative Banach Algebras Grad. Texts in Math., vol. 246, Springer, New York (2009), s. 45.