Przejdź do zawartości

UZO-4

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

UZO-4 (urządzenie sprzężenia maszyny cyfrowej z obiektem przemysłowym) – specjalizowany kanał wejścia-wyjścia minikomputera MKJ-25. UZO-4 powstało w Zakładzie Automatyzacji Powierzchniowej w latach 1971-1972, a jego pomysłodawcą był dr inż. Jerzy Pilch-Kowalczyk (wtedy magister). Pierwsze wdrożenie urządzenia miało miejsce w kopalni SIERSZA w grudniu 1973.

Przeznaczenie urządzenia[edytuj | edytuj kod]

UZO-4 było przeznaczone do pracy w systemie kompleksowej automatyzacji typu S. Urządzenie służyło do sprzęgnięcia minikomputera MKJ-25 z obiektem przemysłowym typu kopalnia głębinowa węgla kamiennego. UZO-4 umożliwiało pobieranie sygnałów (dwustanowych i analogowych) charakteryzujących stan obiektu oraz wysyłanie do obiektu sygnałów sterujących (dwustanowych i analogowych), pozwalających realizować funkcję celu działania kopalni tzn. maksymalizacji wielkości produkcji (wydobycia węgla) przy zachowaniu bezpiecznych warunków pracy załóg górniczych, w warunkach występowania zakłóceń technologicznych i zagrożeń naturalnych (gazowych, wodnych, pożarowych, tąpań).

Budowa urządzenia[edytuj | edytuj kod]

UZO-4 składało się z bloku komunikacji (12000A, 12000B), bloku pulpitu manipulacyjnego (12001) oraz zestawu standardowych kart interfejsu, umieszczonych w kasecie/kasetach standardu mechanicznego CAMAC.

Blok komunikacji przekształcał sygnały wewnętrznej magistrali urządzenia na system sygnałów minikomputera MKJ-25 obejmujący:

  • 16 bitów magistrali danych wejściowych
  • 16 bitów magistrali danych wyjściowych
  • 6 bitów magistrali adresowej
  • 4 przerwania priorytetowe
  • 5 sygnałów obsługi przerwań priorytetowych
  • 4 sygnały obsługi (start, gotów, zajętość, zerowanie)

Blok komunikacji umożliwiał pobieranie danych z oraz wysyłanie danych do wybranej, standardowej karty interfejsu. Komunikacja ta mogła odbywać się programowo lub z wykorzystaniem przerwań priorytetowych. W drugim przypadku blok komunikacji prowadził selekcję przerwań priorytetowych, generowanych przez standardowe karty interfejsu, na 4 poziomach przerwań priorytetowych. Poziom pierwszy zarezerwowany był dla przerwań kwitujących operacje wejściowo-wyjściowe zainicjowane przez minikomputer. Poziom drugi służył do zliczania, w komórkach pamięci operacyjnej minikomputera, impulsów przychodzących z obiektu. Poziomy trzeci i czwarty przeznaczone były do wywoływania podprogramów użytkowych. Hierarchia obsługi na poszczególnych poziomach przerwań priorytetowych wyznaczana była przez okablowanie kasety/kaset urządzenia UZO-4.

UZO-4, zaprojektowano z przeznaczeniem do MKJ-25, ale łatwo można było dostosować urządzenie do dowolnego minikomputera przez wymianę bloku komunikacji. Standardowa karta interfejsu przekształcała sygnały wewnętrznej magistrali urządzenia na sygnały wejścia i wyjścia obiektu. Asortyment standardowych kart interfejsu był stały i niezmienny, niezależnie od typu użytego minikomputera.

Asortyment standardowych kart interfejsu[edytuj | edytuj kod]

  • 12500 zegar cyfrowy realizował pomiar czasu astronomicznego oraz generował przerwania o stałym i programowalnym interwale
  • 12510 wejścia dwustanowe (TTL)
  • 12512 wejścia dwustanowe (stykowe)
  • 12520 wejścia dwustanowe przerywające (zbocze narastające i opadające)
  • 12521 wejścia dwustanowe przerywające (zbocze narastające lub opadające)
  • 12530 wejścia analogowe
  • 12531 wejścia analogowe z detekcją progu
  • 12540 komunikacja z zewnętrznymi klawiaturami
  • 12542 sterowanie telegrafią wielokrotną
  • 12550 wyjścia dwustanowe (stykowe)
  • 12551 wyjścia dwustanowe (bezstykowe)
  • 12560 wyjścia dwustanowe, sterujące z akceptacją
  • 12570 wyjścia analogowe prądowe
  • 12571 wyjścia analogowe napięciowe

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

  • czas transferu 16-bitowego słowa 0,5 µs
  • czas identyfikacji przerwania 1 µs
  • transmisja danych równoległa po dwóch jednokierunkowych magistralach
  • 16-bitowe słowo
  • 4 poziomy przerwań priorytetowych z niezależną selekcją zgłoszenia na każdym poziomie
  • pojemność maksymalnie 22 standardowe karty interfejsu (wersja 1-kasetowa) i 46 (wersja 2-kasetowa)
  • standard konstrukcyjny CAMAC

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dec A., Kwiatek T., Pilch-Kowalczyk J., Żymełka K. "Urządzenie do sprzęgania maszyny cyfrowej z obiektem przemysłowym" Patent nr 89299
  • Grzywak A., Osuch A. "Problemy automatyzacji kompleksowej w górnictwie" Mechanizacja i Automatyzacja Górnictwa nr 12 (73) 1974