Ulica Białostocka w Warszawie
| Stara Praga, Szmulowizna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 Ulica Białostocka przy Brzeskiej | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Długość |
1290 m[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 52°15′22,7″N 21°02′36,7″E/52,256306 21,043528
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ulica Białostocka – ulica w dzielnicy Praga-Północ w Warszawie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ulica Białostocka to dawna droga narolna wsi Targówek[2]. W 1889 została włączona do Warszawy i uregulowana, pierwotnie tylko przy ul. Radzymińskiej, później przebita w kierunku ul. Targowej[3]. Z racji równoległego położenia do torów kolei warszawsko-petersburskiej nosiła w okresie Królestwa Polskiego nazwę Objazdowa[4].
W okresie przed I wojną światową ulica została niezbyt gęsto zabudowana kamienicami czynszowymi[3]. Od południowej strony graniczył z nią mur wzniesionej z końcem XIX wieku Rektyfikacji Warszawskiej. Okres międzywojenny to intensyfikacja zabudowy, powstały tu kamienice i domy o przeciętnym standardzie wykończenia i architekturze.
W czasie II wojny światowej uległa zniszczeniu zabudowa północnej strony ulicy granicząca z torami kolejowymi.
Po wojnie otwarto ponownie stację Warszawa Wileńska. W latach 50, w parterowym budynku magazynowym przy ulicy Białostockiej urządzono dworzec z kasami PKP i PKS i poczekalnią w holu głównym. Wejścia na dworzec były od strony peronów przy al. Świerczewskiego (od 1991 al. „Solidarności”) i od strony Białostockiej, gdzie istniały przystanki dla autobusów. PKS obsługiwał głównie połączenia w kierunku Radzymina i jego okolic wraz z połączeniami w kierunku otwartego w latach 70. Zalewu Zegrzyńskiego. Po zbudowaniu centrum handlowego zatoki przystankowe zostały przeniesione na drugą stronę dworca kolejowego, przy al. „Solidarności” a nowy dworzec przeznaczony wyłącznie do obsługi ruchu kolejowego. W miejscu dawnego dworca powstała boczna ściana Centrum Handlowego Warszawa Wileńska (od 2015 Galeria Wileńska), z wejściem dla pieszych, wjazdem na wielopoziomowy parking dla klientów i wjazdem dla samochodów dostawczych.
W latach 1982–1986 powstały 3 bloki mieszkalne przy ul. Białostockiej (Białostocka 7, 9 i 11) tzw. Kolonia Białostocka po północnej stronie ulicy.
W 2002 ukończona została po północnej stronie ulicy budowa centrum handlowego mieszczącego stację Warszawa Wileńska.
Wzdłuż południowej części ulicy, na terenie dawnej Warszawskiej Wytwórni Wódek „Koneser”, powstał kompleksu budynków mieszkalnych, biurowych i handlowych – Centrum Praskie Koneser
Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]
- Kamienica Cymermanów (1910–1913), odrestaurowana w 1993, siedziba Oddziału Wojewódzkiego Polskiego Związku Głuchych (nr 4)
- Warsztaty firmy Krzysztof Brun i Syn (nr 22)
- Warszawska Wytwórnia Wódek „Koneser”, obecnie Centrum Praskie Koneser, siedziba m.in. Muzeum Polskiej Wódki
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mapa Warszawy [online], Urząd m.st. Warszawy [dostęp 2023-11-05].
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 58. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 9. ISBN 83-906889-2-1.
- ↑ Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom III – Praga. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 18. ISBN 978-83-61932-03-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Maria Ciastek, Leokadia Agata Rymkiewicz: Praga też stolica. Bedeker praski. Towarzystwo Przyjaciół Pragi, Warszawa 1997, str. 49, ISBN 83-906889-0-5