Ulica Kurniki w Krakowie
| Stare Miasto | |||||||||||||||||||
 nr rej. A-648 z 25 stycznia 1984[1]
| |||||||||||||||||||
-Kleparz-POL,_Krak%C3%B3w.jpg) Widok ogólny na wschód. | |||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||||||||
| Długość |
160 m | ||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Krakowa  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |||||||||||||||||||
 50°04′03,3″N 19°56′35,0″E/50,067583 19,943056
| |||||||||||||||||||
Ulica Kurniki – ulica w Krakowie, w dzielnicy I, na Kleparzu.
Łączy ulicę Pawia z placem Jana Matejki oraz ulicą Warszawską. Jest jednojezdniowa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ulica została w obecnym kształcie wytyczona w czasach średniowiecza, jako jedna z dróg prowadzących z Kleparza w kierunku Mogiły. W XVIII wieku nazywano ją Drogą do Strzelnicy Wielkiej, a w pierwszej połowie XIX wieku ulicą Mogilską. Dochodziła wtedy do dzisiejszej ulicy Rakowickiej, przecinając tereny dzisiejszego dworca kolejowego Kraków Główny, powstałego w 1847 roku i obejmowała wtedy także część ulicy Topolowej[2][3].
Po wybudowaniu dworca kolejowego, ulica została skrócona do obecnego jej stanu. W drugiej połowie XIX wieku, Rada Miasta Krakowa nadała ulicy obecną nazwę, dla upamiętnienia dawnej nazwy terenowej Kurniki, używanej dawniej w okolicy Kleparza[4][5][3].
Zabudowa[edytuj | edytuj kod]
Po północnej stronie ulicy:
- ul. Kurniki 2 (ul. Warszawska 1a) – plebania kościoła św. Floriana, XVII wiek[a].
- ul. Kurniki 2 (ul. Warszawska) – kościół św. Floriana, XII wiek[b].
- ul. Kurniki 6 – kamienica. Projektował Leopold Tlachna, 1896-1898.
Po południowej stronie ulicy:
- ul. Kurniki 1 (pl. Jana Matejki 8) – kamienica. Projektował Aleksander Biborski, 1909–1911.
- ul. Kurniki 3 (ul. Zacisze 18) – kamienica. Projektował Jan Sas-Zubrzycki, Józef Donheiser, 1892–1893[c].
- ul. Kurniki 7 – kamienica, 1882.
Opracowano na podstawie źródła: Gminnej ewidencji zabytków – Kraków[6].
-
Widok ogólny na wschód.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 11 listopada 1982 wpisana do rejestru zabytków nieruchomych.
- ↑ 10 kwietnia 1931 roku do rejestru zabytków nieruchomych.
- ↑ 18 lipca 1997 wpisana do rejestru zabytków nieruchomych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2024-03-17].
- ↑ Stanisław Kawecki: Opis miasta Krakowa w obrębie okopów w r. 1836. Kraków: Adam Chmiel, 1927.
- ↑ a b Elżbieta Supranowicz: Nazwy ulic Krakowa. Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego PAN, 1995, s. 88-89. ISBN 83-85579-48-6.
- ↑ Aleksander Nowolecki: Wykaz ulic, placów i domów miasta Krakowa i Podgórza. Kraków: 1880.
- ↑ Dziennik rozporządzeń dla Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa z l.1880-1939. Kraków: Biblioteka Jagiellońska, 1888.
- ↑ Gminna ewidencja zabytków – Kraków. [w:] Biuletyn Informacji Publicznej [on-line]. bip.krakow.pl. [dostęp 2024-03-17]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Kawecki: Opis miasta Krakowa w obrębie okopów w r. 1836. Kraków: Adam Chmiel, 1927.
- Aleksander Nowolecki: Wykaz ulic, placów i domów miasta Krakowa i Podgórza. Kraków: 1880.
- Dziennik rozporządzeń dla Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa z l.1880-1939. Kraków: Biblioteka Jagiellońska, 1888.
- Kurniki, ulica. W: Nazwy ulic Krakowa. Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego PAN, 1995, s. 88–89. ISBN 83-85579-48-6.