Ulica Letnia w Warszawie
| Nowa Praga | |||||||||||||||||||||||||
 Ulica Letnia przy ul. Lęborskiej, widok w kierunku ul. Szwedzkiej | |||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||||||||||
 52°15′55,8″N 21°02′21,2″E/52,265504 21,039209
| |||||||||||||||||||||||||
Ulica Letnia – ulica w warszawskiej dzielnicy Praga-Północ.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Ulica została przeprowadzona w 1861 jako jedna z ulic Nowej Pragi[1]. Pierwotnie nosiła nazwę Grodzka i biegła po zachodniej stronie obecnej ul. 11 Listopada[1]. W 1875 ta część Nowej Pragi w 1875 została jednak przejęta przez rosyjski Zarząd Warszawskiego Okręgu Wojskowego[1]. Likwidując ulicę w jej dawnym biegu jednocześnie przedłużono ją w kierunku wschodnim, do obecnej ul. Szwedzkiej, oraz przeprowadzono od strony północnej dwie przecznice: ul. Sokolą (później Żerańską, a współcześnie Lęborską) i ul. Stolarską[1].
W 1891 ulica wraz z Nową Pragą została przyłączona do Warszawy w związku z czym zmieniono jej nazwę na Letnia, gdyż w śródmieściu istniała już ulica Grodzka[2].
Pod koniec XIX wieku przy ulicy przeważała niska zabudowa drewniana[3]. Na początku XX wieku na działce między ulicami Stolarską, Letnią i Szwedzką wzniesiono zespół Warszawskiej Piekarni Mechanicznej[4]. Przed 1939 przy ulicy działała m.in. niewielka odlewnia metali Maksymiliana Bogusławskiego[5].
Zabudowa ulicy przetrwała II wojnę światową, jednak przedwojenne budynki, poza zespołem piekarni, w kolejnych latach zostały rozebrane[3]. W czasie remontu ulicy w 2005[6] na całej jej długości zachowano jednak − co stanowi rzadkość w Warszawie − oryginalny bruk z kamienia polnego (tzw. kocie łby)[7], pochodzący prawdopodobnie z przełomu XIX i XX wieku[8]. W 2017 roku historyczna nawierzchnia ulicy została ujęta w gminnej ewidencji zabytków[9]
Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 47. ISBN 83-88372-24-6.
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 47−48. ISBN 83-88372-24-6.
- ↑ a b Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 48. ISBN 83-88372-24-6.
- ↑ Warszawska Piekarnia Mechaniczna przy ul. Stolarskiej 2/4 w Warszawie została wpisana do rejestru zabytków. [w:] Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków [on-line]. mwkz.pl, 26 sierpnia 2020. [dostęp 2021-10-10].
- ↑ Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 150. ISBN 978-83-61932-08-6.
- ↑ Michał Pilich: Warszawska Praga. Warszawa: Fundacja „Centrum Europy“, 2005, s. 157. ISBN 83-923305-7-9.
- ↑ Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 149. ISBN 978-83-61932-08-6.
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 49. ISBN 83-88372-24-6.
- ↑ Gminna ewidencja zabytków m.st. Warszawy. Aktualny wykaz zabytków ujętych w gminnej ewidencji zabytków m.st. Warszawy (PDF). 20 kwietnia 2023. s. 123. [dostęp 2023-07-25].